67ο Podcast

Γεια χαρά φίλοι μου,

Πριν ξεκινήσω το σημερινό επεισόδιο και σας μιλήσω για την πρόσφατη μοναδική εμπειρία μου στον αγώνα του Ολύμπιου Δρόμου των 180 χλμ, θα ήθελα να κάνω κάποιες σημαντικές ανακοινώσεις.

Πρώτα από όλα ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας! Για άλλη μια φορά και δεν θα κουραστώ να το λέω! Για τα μηνύματα σας, αλλά και για τις χιλιάδες ακροάσεις! Πραγματικά το όλο αυτό θέμα με τα Podcasts του Όλα είναι δρόμος παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις και ομολογώ με κάνει να χαίρομαι ιδιαίτερα, για να μην πω με κάνει να πετάω από την χαρά μου και να μου δίνει δύναμη για ακόμα καλύτερη συνέχεια και με ακόμα πιο ενδιαφέρουσες εκπομπές. Αν πάνε τα πράγματα όπως τα έχω σχεδιάσει ετοιμαστείτε για πολλούς ακόμα εξίσου σημαντικούς καλεσμένους γύρω από την καψούρα μας που είναι το τρέξιμο.

Αν πάλι έχετε οποιαδήποτε ιδέα για κάποιον καλεσμένο που θα θέλατε να ακούσετε μέσα από αυτό εδώ το Podcast στείλτε μου μήνυμα και θα προσπαθήσω εν ευθέτω χρόνο να το υλοποιήσω.

Πάμε και στα δικά μας και στην επικαιρότητα. Πρώτα από όλα αυτή τη στιγμή και για ακόμα μόνο μία ημέρα δηλαδή σήμερα Πέμπτη 15 Ιουνίου και μέχρι αύριο Παρασκευή 16 Ιουνίου 2023 στις 10 το πρωί, τρέχει μέσα από το Instagram του Podcast το πρώτο Giveaway με δώρο τρία μοναδικά δρομικά μπλουζάκια Dry-Fit του Podcast. Όσοι δεν το κάνατε μέχρι τώρα, μπείτε στο Instagram στο olaenaidromos.gr και λάβετε μέρος σε αυτόν τον διαγωνισμό, με την κλήρωση να γίνεται ακριβώς με την λήξη του και τρεις φανέλες σε ισάριθμους νικητές θα αποσταλούν ταχυδρομικώς!

Μιας και μιλάω για τις φανέλες να σας υπενθυμίσω για άλλη μια φορά πως σε συνεργασία με την εταιρεία Athlon.gr το Podcast απέκτησε το δικό του δρομικό και υψηλής ποιότητας μπλουζάκι. Μπορείτε να τα παραγγέλνετε από την εταιρεία Athlon.gr με έδρα την Αθήνα, ενώ για τα υπόλοιπα προϊόντα της εταιρείας Athlon θα έχετε έξτρα έκπτωση 10% αν χρησιμοποιήσετε τον κωδικό oladromos23 με λατινικούς χαρακτήρες.

Τα μπλουζάκια είναι All Over Print και τεχνολογίας Dry-Fit ή Cool Max. Εσείς διαλέγετε τι θέλετε, ενώ στα σχόλια της παραγγελίας μπορείτε να προσθέσετε και το όνομα σας ή ότι άλλο θέλετε που θα εκτυπωθεί στο πίσω μέρος.

Σύνδεσμο μπορείτε να βρείτε στα social του Podcast, αλλά και στην περιγραφή αυτού εδώ του επεισοδίου, όπως επίσης και στην ιστοσελίδα www.athlon.gr στην ενότητα “Προϊόντα – Limited Edition”.

Ξαναείπα και σε παλιότερο Podcast και θα επαναλάβω ότι όλο αυτό γίνεται διότι μπορεί να έχουμε ως κοινό σημείο μας το Podcast αλλά και το μπλουζάκι με την σειρά του θα μας δέσει ακόμα περισσότερο και προσωπικά θα μου άρεσε πολύ να το φορούσανε όσοι περισσότεροι φίλοι της εκπομπής σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο και μέσα από τα Social να το μοιραζόμασταν αυτό όλοι μαζί και να γινόμασταν έτσι μια μεγάλη δρομική ενεργή παρέα!

Επίσης κάτι τελευταίο κλείνοντας τον πρόλογο μου, να σας πω πως την Κυριακή 18 Ιουνίου θα είμαι σε έναν όμορφο και εξαιρετικό αγώνα στον γύρο της λίμνης Κερκίνης και θα χαρώ πολύ να σας δω εκεί. Όσοι είστε εκεί μην διστάσετε να έρθετε να γνωριστούμε, να πούμε μια καλημέρα και να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία! Θα χαρώ πραγματικά πάρα πολύ να τα πούμε και από κοντά!

Πάμε τώρα και στο σημερινό μας επεισόδιο!

Με νωπά ακόμα τα σημάδια της κούρασης στο σώμα μου και με εξίσου έντονες τις αναμνήσεις μου, μόλις 2 μέρες μετά τον τερματισμό μου στον Ολύμπιο Δρόμο των 180 χιλιομέτρων είπα να καθίσω να γράψω αυτό το επεισόδιο και να σας περιγράψω όσο πιο παραστατικά μπορώ τις εμπειρίες μου από αυτόν εδώ τον αγώνα της υπέρβασης τόσο του μυαλού όσο και του σώματος.

Δύο ήταν οι στόχοι που είχα βάλει για αυτή τη χρονιά, το 2023. Ο πρώτος ήταν να ολοκληρώσω τους 6 κυριότερους Μαραθώνιους του κόσμου και ο δεύτερος να καταφέρω να πάρω πρόκριση για το Σπάρταθλον μέσα από τον Ολύμπιο Δρόμο των 180 χλμ.

Ο πρώτος στόχος επετεύχθη στις 5 Μαρτίου όταν και στο Τόκυο κατάφερα και έγινα εξάστερος και απέμενε πλέον ο δεύτερος μεγάλος στόχος, ο πιο δύσκολος από όλους, αυτός της υπέρβασης και του πόνου. Ο αγώνας όπου ήξερα ότι θα ξεπεράσω τα όρια μου και θα βρεθώ αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες, εκεί όπου η εσωτερική μου μάχη θα είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

Η προετοιμασία μου από την αρχή της χρονιάς είχε επικεντρωθεί σε αυτούς τους δύο στόχους και το προπονητικό μου πρόγραμμα από τον προπονητή μου Βασίλη Κρομμύδα εστίασε σε αυτά τα δύο γεγονότα. Βέβαια ενδιάμεσα έβαλα και έναν αγώνα Ultra 12 ωρών στο αυτοκινητοδρόμιο των Σερρών, που παρόλες τις συστάσεις του προπονητή μου να το κάνω εντελώς προπονητικά μαζεύοντας στα πόδια μου για 9 ώρες όσα πιο πολλά χιλιόμετρα μπορούσα, εγώ είπα να κάνω του κεφαλιού μου και να δοκιμάσω μήπως και καταφέρω να  κάνω 120 χιλιόμετρα και πάρω από πιο νωρίς την πρόκριση για Σπάρταθλον. Με εντελώς λάθος προσωπικό σχεδιασμό, επιπολαιότητα, αλλεπάλληλα λάθη που με στοίχησαν και γενικά χωρίς καθόλου μυαλό κάπου στο 97ο χιλιόμετρο κατάλαβα ότι μόλις για 3 χιλιόμετρα μέσα στις 12 ώρες δεν θα κατάφερνα να ολοκληρώσω τα 120 χιλιόμετρα, οπότε και τα παράτησα γράφοντας στο τέλος 112 χιλιόμετρα. Μέσα μου όμως έμεινε μια πικρία, όχι τόσο αμέσως μετά τον αγώνα, όσο μερικές μέρες μετά που έκανα την ανάλυση του αγώνα και είδα ότι ο μόνος φταίχτης ήμουν εγώ που με σωρεία λαθών δεν κατάφερα να κάνω τα 120 χιλιόμετρα.

Αυτό όμως ήταν και το μεγάλο μου όπλο. Αυτό ήταν που μου έδωσε δύναμη για να κάνω τελικώς την υπέρβαση στον αγώνα στόχο μετά από έναν μήνα. Εκεί που πέφτεις, εκεί που αποτυγχάνεις, εκεί που νομίζεις ότι όλα τελείωσαν εκεί βρίσκεις την δύναμη να σηκωθείς και να παλέψεις και πάλι. Αξιοποίησα εις το έπακρον όλα μου τα λάθη, τα ανέλυσα και αυτά ήταν που μου ανέβασαν τελικά την αυτοπεποίθηση για τον επόμενο αγώνα, αυτόν του Ολύμπιου Δρόμου στις 19 και 20 Μαΐου. Δεν θέλω να σταθώ και ούτε θα σας κάνω ανάλυση των λαθών μου από τον αγώνα στις Σέρρες, αλλά θα ήθελα να επικεντρωθώ στον Ολύμπιο Δρόμο που μόλις έτρεξα.

Αφετηρία ήταν την Παρασκευή 19 Μαΐου 2023 στις 14:30 από το Αρχαίο Στάδιο της Νεμέας. Τερματισμός το Σάββατο 20 Μαΐου 2023 όχι αργότερα από τις 18:30 στο Αρχαίο Στάδιο της Ολυμπίας. Συνολική απόσταση διαδρομής 180χλμ, με διάρκεια 28 ώρες για τον αγώνα, 27 ώρες όμως για όποιον έψαχνε την πρόκριση για Σπάρταθλον.

Λίγα λόγια όμως για τον αγώνα…

Ο Ολύμπιος Δρόμος διαγράφει σήμερα μεγάλο μέρος της πορείας του προς την ίδια κατεύθυνση των κατάλοιπων ενός κύριου άξονα, που συνέδεε την Ανατολική με την Δυτική Πελοπόννησο. Ο άξονας αυτός είναι η αρχαία οδός που ξεκινούσε από την Κόρινθο, με κατεύθυνση την Αρκαδία. Ο Παυσανίας κάνει λόγο για την αρχαία αυτήν οδό, καθώς και για άλλους μικρότερους δρόμους της ευρύτερης περιοχής.

Η σημαντική αυτή οδός, ξεκινώντας από την Κόρινθο περνούσε από τις Κλεωνές, τη Νεμέα, το Πλατάνι, τη Σκοτεινή, την Κανδήλα και συνέχιζε προς τον Ορχομενό, είχε δηλαδή την ίδια ακριβώς κατεύθυνση με τη διαδρομή του Ολύμπιου Δρόμου. Αυτός ο αγώνας δρόμου «τρέχει» σήμερα παράλληλα με κατάλοιπα αρχαίων δρόμων, άλλοτε πατώντας ακριβώς πάνω στ’ αχνάρια τους και άλλοτε περνώντας σε κάποια απόσταση, όταν αυτό επιβάλλει το έδαφος ή άλλοι τεχνικοί παράμετροι της διαδρομής. Αυτή η παράλληλη σχεδόν πορεία με αρχαία μονοπάτια έχει μήκος 100 και πλέον χιλιομέτρων, γεγονός που σηματοδοτεί το αδιαμφισβήτητο ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται ο Ολύμπιος Δρόμος και το οποίο του προσδίδει μια πολύ ιδιαίτερη ταυτότητα μέσα στο μεγάλο χώρο των διεθνών αγώνων δρόμου μακρινών αποστάσεων.

Η αφετηρία – το Αρχαίο Στάδιο της Νεμέας υπολογίζεται ότι χωρούσε 40.000 θεατές που συγκεντρώνονταν από όλο τον γνωστό τότε κόσμο, κατά την τέλεση των Νέμεων ή Νέμειων αγώνων. Η περιοχή είναι ονομαστή για το κρασί της από τα αρχαία χρόνια, ενώ στη Νεμέα τελείται ο πρώτος άθλος του Ηρακλή στον οποίο ανέθεσε ο Ευρυσθέας να φέρει το δέρμα του λιονταριού της Νεμέας.

Τερματισμός γίνεται στο στάδιο Αρχαίας Ολυμπίας στον πιο λαμπρότερο αρχαιολογικό χώρο αθλητισμού όλων των εποχών. Στο φημισμένο στάδιο, μήκους 212 μ. και χωρητικότητας 45.000 θεατών, ετελούντο επί δώδεκα αιώνες οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Ο αγώνας ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός αφού το τερέν είχε από όλα. 60% άσφαλτο και 40% χώμα, με χαμηλότερο σημείο τα 31 μέτρα και υψηλότερο τα 1442 μέτρα. 4.526 μέτρα ανάβαση και 4.841 μέτρα κατάβασης. Άρα μιλάμε για έναν αγώνα μικτό βουνού και δρόμου, κάτι που για εμένα ήταν τελείως καινούριο, διαφορετικό από τα συνηθισμένα και πρώτη φορά θα έτρεχα σε τόσο μεγάλη διάρκεια σε ορεινή χωμάτινη διαδρομή.

Όσον αφορά την διατροφική μου προετοιμασία αυτή την επιμελήθηκε η Μαρία Κανάκη με το Νίκο Γκουτζουρέλα από το γραφείο Fitme Nutrime και στην ουσία ήταν η συνέχεια της προετοιμασίας που είχε ξεκινήσει από την αρχή της χρονιάς και περιελάμβανε τον Μαραθώνιο του Τόκυο και αυτόν εδώ τον αγώνα. Σε βάρος ήμουν κάπου περισσότερο από 70 κιλά, ενώ και το λίπος πλέον είχε διαμορφωθεί σε τιμές κοντά στο 14%

Σε αυτές τις 3 τελευταίες ημέρες πριν τον αγώνα έκανα για άλλη μια φορά στοχευμένο φόρτωμα υδατανθράκων, με τροφές όπως μακαρόνια, ρύζι, ρυζογκοφρέτες, ψωμί, κέικ, τσουρεκάκια, γλυκά τοστ, κοκα-κόλα, με σκοπό να πετύχουμε στο σύνολο της ημέρας την λήψη 8g υδατάνθρακα ανά κιλό σωματικού μου βάρους.

Για τη διάρκεια του αγώνα είχα φτιάξει λεπτομερέστατο πλάνο αναπλήρωσης υγρών και υδατανθράκων και το ακολούθησα πιστά. Σε τέτοιους αγώνες και ειδικά όπως εγώ και ο Τάσος που δεν είχαμε support, θα έπρεπε να σκεφτόμασταν οτιδήποτε θα μπορούσαμε να χρειαστούμε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και μάλιστα να τα αφήσουμε σαν drop-bags στους διάφορους σταθμούς ανεφοδιασμού. Σε αυτόν τον αγώνα είχε συνολικά 20 σταθμούς με κάποιους όμως μεταξύ τους να έχουν και 20 χιλιόμετρα διαφορά.

Την εβδομάδα πριν τον αγώνα έκανα με όσο μεγαλύτερη λεπτομέρεια μπορούσα προσομοίωση του αγώνα και της διαδρομής και έφτιαξα έτσι τα Drop-bags που θα άφηνα στους σταθμούς. Είχαμε μάλιστα και τηλεφωνικό μίτινγκ με τον Τάσο για να δούμε μήπως μας διέφευγε κάτι και να κανονίσουμε και όλες τις λεπτομέρειες.

Σε τέτοιους αγώνες με τόσο μεγάλη διάρκεια, το support μπορεί να σου δώσει μέχρι και 30% της επιτυχίας σου. Είναι μεγάλο πράγμα να ξέρεις ότι κάποιοι άνθρωποι σε ακολουθούν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και τους βλέπεις σε κάθε σταθμό. Πρώτα απ’ όλα δεν χρειάζεται εσύ να κουβαλάς σχεδόν τίποτα μαζί σου. Δεν χρειάζεται να κάνεις κανένα πλάνο για να αφήσεις από πριν σακούλες στους σταθμούς. Ότι και να χρειαστείς θα το έχεις απλόχερα και εύκολα από τους συνοδούς σου, συμπεριλαμβανομένου και κάποιων μυϊκών μαλάξεων ή και μια κουβέρτα για να σκεπαστείς κατά την διάρκεια της ολιγόλεπτης στάσης σου σε κάποιον σταθμό. Για παράδειγμα εγώ σε έναν σταθμό κάπου στα 2/3 της διαδρομής είχα αφήσει ένα πιο ανάλαφρο με μεγαλύτερο cushion παπούτσι και καθαρές κάλτσες για να αλλάξω, αλλά φυσικά δεν το υλοποίησα ποτέ, αφού το να αλλάξεις από μόνος σου παπούτσια και κάλτσες σε εκείνο το σημείο εκτός του ότι θα σου έτρωγε πολύ χρόνο, ήτανε πάρα πολύ δύσκολο, αφού μου ήτανε αδύνατο να σκύψω και να το κάνω.

Επιπλέον με τους συνοδούς έχεις και την ψυχολογική υποστήριξη που είναι και αυτή πολύ σημαντική, αλλά και άλλες εξίσου σημαντικές βοήθειες.

Εγώ τον αγώνα αυτόν θα τον έτρεχα μαζί με τον φίλο μου, κολλητό και αδερφό Τάσο Καραγιαννίδη. Έχουμε κάνει ήδη μαζί 3 επεισόδια Podcast και πάνω-κάτω όλοι τον ξέρετε, αλλά για άλλη μια φορά θα ήθελα να πω πως στο παιχνίδι των υπεραποστάσεων με έβαλε ο Τάσος.

Με τον Τάσο είμαστε συνομήλικοι, γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια και έχουμε κοινή πορεία σε διάφορα πράγματα. Έχουμε κάνει και συνεχίζουμε να κάνουμε άπειρες συζητήσεις για το τρέξιμο, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο έχω τρέξει μαζί τον πρώτο μου Μαραθώνιο και πολλούς άλλους ακόμα επί τω πλείστων μεγαλύτερων αποστάσεων. Πραγματικά τον νιώθω ως το άλλο μου μισό στο τρέξιμο υπεραποστάσεων, αφού έχουμε κοινή αντίληψη και κατανοούμε απόλυτα ο ένας τον άλλον. Είναι πολύ σημαντικό σε τέτοιους αγώνες να ξέρεις ότι θα τρέχεις με το φιλαράκι σου και ότι θα έχετε ο ένας τον άλλον. Πέραν από την σωματική κούραση, η ψυχική και διανοητική κούραση ξεπερνιέται μόνο με το χαπάκι που λέγεται παρέα και φίλος. Ο Τάσος έχει τρέξει πάρα πολλούς αγώνες Ultra, έχει μεγάλη εμπειρία και φυσικά αποτέλεσε μεγάλη βοήθεια για εμένα κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Έχοντας την εμπειρία από άλλους μεγάλους αγώνες προσπάθησα να σκεφτώ με βάση την διαδρομή και τη μορφολογία του εδάφους από σταθμό σε σταθμό, τον ρυθμό που θα έχουμε και να βγάλω έτσι εκτιμώμενο χρόνο άφιξης σε κάθε σταθμό. Όλα αυτά τα είχαμε σε ένα πλαστικοποιημένο χαρτάκι μαζί μας και κάθε φορά το κοιτούσαμε για να έχουμε έτσι κάποιον μπούσουλα. Ομολογώ ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα μέχρι και εγώ ο ίδιος εντυπωσιάστηκα από την πολύ καλή προσέγγιση που είχα κάνει. Μάλιστα με τους πολύ αισιόδοξους υπολογισμούς μου έβγαζα εκτιμώμενο χρόνο τερματισμού τις 24 ώρες και 30 λεπτά, και έπεσα τελικά μόλις μία ώρα έξω, αφού τερμάτισα στις 25 ώρες και 39 λεπτά.

Μαζί μας ο καθένας μας κουβαλούσε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, διότι ναι μεν μπορεί να είχαμε σχεδιάσει να τρέχαμε μαζί την διαδρομή, θα έπρεπε όμως να είμασταν αυτάρκεις σε περίπτωση που για κάποιον λόγο θα χωριζόμασταν. Έτσι είχαμε ο καθένας μαζί μας 2 παγουράκια, το ένα πάντα με νερό και το άλλο κατά περίσταση μια νερό και μια ενεργειακό ρόφημα με όλα τα απαραίτητα συστατικά που χρειάζεσαι όπως πρωτεΐνη, υδατάνθρακες, λίπη και γλυκαντικά. Επίσης είχαμε κάποια τζελάκια, χαρτομάντιλα, αδιάβροχο μιας χρήσης, τηλέφωνο, power bank, salt-sticks, μαγνήσιο και κάνα algofren σε περίπτωση που χρειαστεί. Όλα σε μια ειδική ζώνη μέσης που χρησιμοποιώ σε όλους τους αγώνες Ultra που συμμετέχω.

Ενεργειακά ο στόχος μας ήταν να έχουμε σωστή και τακτική τροφοδοσία για να είμασταν σε αυτό το κομμάτι πάντα πλήρης, οπότε τις 18 συνολικά ώρες από τις περίπου 26 που υπολογίζαμε να κάνουμε πάνω κάτω θα τις καλύπταμε με φαγητό και το ενεργειακό μας ρόφημα, ενώ για τις υπόλοιπες θα χρησιμοποιούσαμε ένα με δύο τζελάκια και όσο το δυνατόν πιο πολλές φυσικές τροφές από τους σταθμούς ανεφοδιασμού.

Το πλάνο ενεργειακής αναπλήρωσης είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα και αυτό που θα σου δώσει ή όχι τον αγώνα. Ναι, δε λέω είναι και άλλα τόσα πράγματα που πρέπει να προσέξεις όταν έχεις να τρέξεις πάνω από 24 ώρες, αλλά το να μένεις ενεργειακά στο 100% είναι και το πιο σημαντικό.

Έτσι συνολικά δημιουργήσαμε 5 σακούλες για τους σταθμούς.

Το πρώτο Drop-bag το αφήσαμε στον σταθμό 5, Κανδύλα, στο 48ο χιλιόμετρο εκεί που υπολόγιζα ότι θα μας πιάσει το βράδυ και αυτό περιείχε φακό κεφαλής, μακρυμάνικο τεχνικό μπλουζάκι και ένα αντιανεμικό.

Το δεύτερο Drop-bag το αφήσαμε στο 84ο χιλιόμετρο και είχε την σκόνη που θα μας πήγαινε για άλλες 6 ώρες και με αυτό γεμίσαμε ξανά το δεύτερο παγουράκι μας.

Το τρίτο Drop-bag ήταν στο 127 χιλιόμετρο και θα αφήναμε μέσα τους φακούς κεφαλής, αλλά συγχρόνως θα αλλάζαμε ρούχα, βάζοντας πάλι κοντομάνικα, αλλά είχαμε και παπούτσια και κάλτσες μπας και καταφέρουμε να αλλάξουμε, κάτι που τελικά δεν κάναμε.

Το τέταρτο Drop-bag το αφήσαμε πριν το πέρασμα του ποταμού, στον σταθμό 15, Καστράκι στο 145 χιλιόμετρο και είχε μόνο δύο σακούλες σκουπιδιών που θα φορούσαμε για να περάσουμε το ποτάμι.

Το πέμπτο Drop-bag το αφήσαμε στον σταθμό 16, Κοκλαμά, στο 150 χιλιόμετρο και είχε το τελευταίο σακουλάκι με την ενεργειακή μας σκόνη.

Σε όλους τους σταθμούς κάναμε χρήση κάποιων από των φαγητών που μας πρόσφεραν. Έτσι συνολικά πρέπει να έφαγα καμιά 6 με 7 ρυζόγαλα, δύο πιάτα μακαρόνια, μπόλικα πατατάκια, σταφίδες, 2 με 3 μπανάνες, κρακεράκια, μαύρη σοκολάτα, 3 φέτες ψωμί με μέλι, φιστίκια και κανά 2 με 3 ανάμικτα τοστ. Επίσης σε κάποιους σταθμούς ήπια κόκα-κόλα και ισοτονικό ποτό.

Όλοι οι σταθμοί ήταν άρτια οργανωμένοι και σε πολλούς αν και δεν αναγραφόταν στο αρχικό σχέδιο για παράδειγμα ότι θα είχαν ρυζόγαλο, αυτοί είχανε τα πάντα. Επίσης μπορούσες να βρεις γιαούρτια με μέλι, μπισκότα, σούπες, τυράκια, αυγά, καφέ, τσάι, πορτοκάλια, μήλα.

Είπαμε πως όλος αυτός ο σχεδιασμό αν υπάρχουν συνοδοί, σχεδόν δεν υφίσταται και ειδικά τα drop-bags, αφού μπορείς να έχεις πάντα ότι θέλεις σε κάθε σταθμό και όχι αν έκανε κρύο για παράδειγμα να περιμένεις να φτάσεις στον σταθμό που είχες το αντιανεμικό.

Η εκκίνηση δόθηκε στις 14:30 της Παρασκευής 19 Μαΐου, πριν όμως η διοργάνωση μας είχε μια πολύ όμορφη ξενάγηση στον Ιστορικό Αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Νεμέας. Συνολικά στον αγώνα των 180 χιλιομέτρων συμμετείχαμε 85 δρομείς, ενώ  48 συμμετείχανε στον αγώνα των 62 χιλιομέτρων που είχε τερματισμό το Λεβίδι. Παρεμπιπτόντως αυτόν τον αγώνα των 62 χιλιομέτρων ήταν και ο πρώτος μου άνω του Μαραθωνίου και τον έτρεξα αλλά με ανάποδη φορά τo 2019.

Ο καιρός ήταν ζεστός, αλλά με βάση των πρόγνωση κάπου προς το βράδυ περιμέναμε βροχές, ενώ την άλλη μέρα έδειχνε συννεφιασμένος. Τελικά εκτός από μια δυο ψιχάλες δεν είχαμε πουθενά βροχή, ενώ και την άλλη μέρα μπορώ να πω πως ο καιρός ήτανε ο ιδανικός αφού είχε αρκετά σύννεφα και πουθενά ο ήλιος δεν μας έκανε να νιώσουμε άβολα.

Τα πρώτα χιλιόμετρα κύλησαν ομαλά με το μόνο αρνητικό να είναι λόγω της ώρας η πολύ ζέστη, μιας έφτασε κοντά στους 33 βαθμούς. Κάπου στο 10ο χιλιόμετρο πήραμε τα πρώτα 2 Salt-Sticks, από τα συνολικά 12 που είχα για όλο τον αγώνα. Στον σταθμό Πλατάνι, κάπου στο 20ο χιλιόμετρο ήμασταν μετά από περίπου 2 ώρες και εκεί θυμάμαι έφαγα το πρώτο μου ρυζόγαλο.

ΠΡΩΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ

Από Πλατάνι για Σκοτεινή μεσολαβούνε 13,5 χιλιόμετρα, με ανάβαση στα 800 μέτρα, σε μονοπάτι μέτριας δυσκολίας, με χαμηλή βλάστηση, με τα μισά περίπου να είναι χωματόδρομος και τα μισά σε άσφαλτο με κατάβαση. Εκεί στο 33ο χιλιόμετρο είχαμε πέρασμα σε 3 ώρες και 42 λεπτά.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΗΧΗΤΙΚΟ

Από το 33ο μέχρι το 40ο χιλιόμετρο ακολουθεί μια έντονη ανάβαση, αφού θα αγγίξουμε τα 1240 μέτρα, σε μια δύσκολη ανηφορική διαδρομή με πέτρες και βράχια. Τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τον σταθμό Κανδήλα στο 48ο χιλιόμετρο είναι κατηφορικά. Εδώ πλέον κάπου κατά τα 9 το βράδυ και αφού είμαστε ιδρωμένοι, κάνουμε την πρώτη αλλαγή σε μπλουζάκι και βάζουμε ένα μακρυμάνικο, αφού ακολουθεί η νύχτα, ενώ παίρνουμε μαζί μας και το αντιανεμικό το οποίο όμως θα το φορέσω αργότερα. Εδώ θα είναι και μια από τις μεγαλύτερες στάσεις μας αφού κάναμε κάνα επτάλεπτο μέχρι να τακτοποιηθούμε. 

Από την Κανδύλα στο 48 μέχρι το Λεβίδι μεσολαβούσε άλλος ένας σταθμός, αλλά δεν καθίσαμε ιδιαίτερα. Όχι όμως και στο Λεβίδι που ήταν κεντρικός σταθμός και ο τερματισμός των 62 χιλιομέτρων όπου φάγαμε καλά, αφού καθίσαμε και εδώ κανά 7λεπτο σύνολο. Πέρασμα από εδώ είχαμε σε πολύ καλό χρόνο, 7 ώρες και 34 λεπτά, πάντα μέσα στους στόχους μας και με βάση τον αρχικό μας προγραμματισμό.  Αφού φάγαμε και είπαμε μια δυο κουβέντες με κάτι γνωστούς, φύγαμε διότι είχαμε μπροστά μας ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια της διαδρομής, ανάβαση όλο και μέσα στη νύχτα. Από το Λεβίδι μάλιστα ο επόμενος σταθμός η Βυτίνα θα ήταν στα 23 χιλιόμετρα, για αυτό άλλωστε φάγαμε καλά και πήραμε και προμήθειες για τον δρόμο.

Ακολουθούσε η μακρύτερη ορεινή διαδρομή μέσα στο Μαίναλο μήκους 7 χιλιομέτρων μέσα στη νύχτα και ανάμεσα στα έλατα θα φτάναμε στα 1460 μέτρα υψόμετρο. Η διαδρομή μέσα στα μονοπάτια του βουνού ήταν αρκετά δύσκολη τουλάχιστον για εμένα και τον Τάσο, διότι η ορατότητα μόνο από τον φακό της κεφαλής ήταν περιορισμένη, οι πέτρες πάνω στον δρόμο πολλές και δεν ήταν λίγες οι φορές που παραλίγο να φάμε τα μούτρα μας, αλλά και άλλες τόσες που κατά λάθος κλωτσούσαμε πέτρες με εμάς να βγάζουμε κραυγές και να βρίζουμε και ο πόνος στα δάχτυλα έστω στιγμιαία να είναι ανυπόφορος.

Το βράδυ ήτανε δύσκολο και η ανάβαση ακόμα πιο δύσκολη.

ΗΧΗΤΙΚΟ (ΜΕΤΑ ΤΟ ΛΕΒΙΔΙ)

Στη Βυτίνα που ήταν το 84ο χιλιόμετρο της διαδρομής, φτάσαμε στις 11 ώρες και 18 λεπτά, κοντά στις 2 τα ξημερώματα κάνοντας τα περίπου 23 τελευταία χιλιόμετρα σε 3 ώρες και 44 λεπτά. Εδώ πήρα και ένα Gel με καφεΐνη για να κρατηθώ το βράδυ και γενικά καθυστερήσαμε λιγάκι αφού είχαμε να πάρουμε drop-bags που περιείχαν την σκόνη που θα γεμίζαμε το ένα από τα δύο παγουράκια μας και θα μας πήγαινε ενεργειακά για άλλες 6 ώρες περίπου. Η στάση πάλι ήταν άνω του 5λεπτου, γεγονός όμως που είχε αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα σε εμένα. Μου συνέβη λοιπόν το εξής. Από εκεί που ήμασταν ζεστοί και ιδρωμένοι με την θερμοκρασία περιβάλλοντος όμως να είναι πλέον χαμηλή και εμείς να καθόμαστε λιγάκι παραπάνω για να τακτοποιηθούμε, άρχισα να στεγνώνω και η θερμοκρασία του σώματος μου να πέφτει πάρα πολύ. Έπαθα υποθερμία και άρχιζα να τουρτουρίζω. Αμέσως φόρεσα το αντιανεμικό μου και ζήτησα από τον Τάσο να φύγουμε το συντομότερο δυνατόν διότι όσο περνούσαν τα λεπτά εγώ χειροτέρευα. Ξεκινήσαμε λίγο αργότερα και καθώς έτρεχα δεν θα ξεχάσω πως έτρεμα ολόκληρος, ενώ δεν σας κρύβω βλέποντας μπροστά μου το λεωφορείο της διοργάνωσης μου πέρασε έστω στιγμιαία από το μυαλό η σκέψη να τα παρατήσω και να μπω στο λεωφορείο για να δώσω τέλος στο μαρτύριο μου. Αυτή η κατάσταση κράτησε κανά 10 λεπτο και ευτυχώς συνήλθα μόλις ξεκίνησα να τρέχω και ανέβηκε η θερμοκρασία του σώματος μου.

Την όλη διαδρομή στο μυαλό μου την είχα χωρίσει σε κομμάτια, διαφορετικά είναι αδύνατον να κάνεις διαχείριση σκέψεων και συναισθημάτων και βασικά διαφορετικά τέτοιος αγώνας δεν βγαίνει. Όπως ακριβώς βάζουμε έναν μεγάλο στόχο να κατακτήσουμε και για να φτάσουμε εκεί το χωρίζουμε σε επί μέρους κομμάτια, έτσι ακριβώς είναι και ένας τέτοιος μεγάλος αγώνας. Όπως ακριβώς προετοιμαζόμαστε για να τρέξουμε έναν αγώνα Μαραθωνίου και μέχρι να φτάσουμε εκεί έχουμε τρέξει κάποιο δεκάρι, έναν ημιμαραθώνιο και κερδίζουμε αυτά τα σκαλοπάτια μέχρι το τελικό, έτσι ακριβώς είχαμε με τον Τάσο χωρίσει και όλον τον αγώνα. Πρώτο τέτοιο σημείο ήταν στο μυαλό μας πότε θα κλείσουμε σε απόσταση έναν Μαραθώνιο, ενώ δεύτερο σημείο ήταν ο τερματισμός των 62 χλμ στο Λεβίδι. Ένα από αυτά τα σημεία λοιπόν ήταν και ο επόμενος σταθμός που φτάναμε, στην δεύτερη μεγαλύτερη κορυφή του βουνού και από εκεί πλέον η διαδρομή έδειχνε πιο βατή (Τουλάχιστον θεωρητικά αυτό νομίζαμε) και σχεδόν όλη κατηφορική μέχρι τον τερματισμό. Αυτό φαινόταν στον σχεδιασμό που κάναμε πριν τον αγώνα, κάτι που ήταν τελικά πολύ λάθος, αφού αλλιώς είναι να το βλέπεις στον χάρτη και αλλιώς να το τρέχεις έχοντας εκείνη την στιγμή και τόσα χιλιόμετρα στα πόδια σου.

Ομολογώ πως από τις μεγαλύτερες χαρές που ένιωσα μέσα στον αγώνα ήταν όταν φτάσαμε περίπου στις 3 το πρωί στον σταθμό νούμερο 9, στα Μαγούλιανα στο 97ο χιλιόμετρο. Μετά είχε μια μικρή ανηφόρα και ξεκινούσε πλέον το κατηφορικό κομμάτι του αγώνα. Ακολούθησαν οι σταθμοί Βαλετσίνικο και Περδικονέρι με την διαδρομή να είναι στην αρχή σε άσφαλτο μέσα στο βουνό και ανάμεσα στα έλατα, η απόσταση όμως μεταξύ των σταθμών ήταν 19 χιλιόμετρα. Μπήκαμε μετά σε ένα μονοπάτι, αρκετά δύσκολο, στενό και ανηφορικό. Σε μερικά σημεία το μονοπάτι στένευε, είχε πολλές πέτρες, και χαράδρα στη δεξιά πλευρά, αλλά σε αποζημίωνε η υπέροχη θέα προς τη λίμνη του Λάδωνα. Αυτό ήταν και το δεύτερο μεγάλο ψυχολογικό κομμάτι του αγώνα που το σκεφτόμουν και το ήθελα πάρα πολύ και είχε μπει σα στόχος από την αρχή του αγώνα. Πρώτον και κυριότερο ήταν ότι ξημέρωσε. Δεύτερον ήταν ότι φτάνοντας τον επόμενο σταθμό θα θέλαμε για τον τερματισμό μόλις 56 χιλιόμετρα ακόμα. Ήμασταν και οι δύο καλά και όλα κυλούσαν τέλεια και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Μάλιστα κάπου στο 105 χιλιόμετρο και ενώ διανύαμε ένα κατηφορικό τμήμα, μας έπιασε με τον Τάσο μια τρέλα και αρχίζαμε να τρέχουμε σαν δαιμονισμένοι, πιάνοντας μάλιστα και ρυθμό κάτω από το 5 και διανύσαμε έτσι κάνα τριάρι χιλιόμετρα. Το να κάνεις τέτοια ανοίγματα μετά από τόσες ώρες τρεξίματος είναι ότι πιο ευεργετικό, διότι εκεί που τα πόδια και οι μυς έχουν κλειδώσει, τους ξεκλειδώνεις βάζοντας στο παιχνίδι να δουλέψουν και άλλα κομμάτια των μυών των ποδιών σου. Δεν ξέρω, αλλά σε εμένα δουλεύει πολύ καλά αυτή η τακτική και την ακολουθώ πάντα.

Στο Περδικονέρι φάγαμε στα γρήγορα κάτι και φύγαμε αφού ο επόμενος σταθμός στα Τρόπαια ήταν μόλις 3 χιλιόμετρα μετά και είχαμε και να πάρουμε Drop-Bag. Στα Τρόπαια ήμασταν στις 8 το πρωί και κάναμε μια στάση κοντά στα 10 λεπτά για να τακτοποιηθούμε λιγάκι. Εδώ σε αυτόν τον σταθμό είχα αφήσει ένα ζευγάρι παπούτσια για να αλλάξω, αλλά και κάλτσες, κάτι που δεν το έκανα τελικά, αφού οι δυνάμεις μου για αυτό ήταν ελάχιστες, το σώμα μου είχε κλειδώσει και μου ήταν σχεδόν αδύνατον να σκύψω. Τα ίδια ακριβώς ισχύανε και για τον Τάσο, οπότε εδώ αλλάξαμε μπλουζάκι και αφήσαμε τους φακούς μας, το αδιάβροχο και ότι άλλο γενικά μας ενοχλούσε. Στα Τρόπαια ήμασταν πλέον στο 127 χιλιόμετρο και ο χρόνος μας ήταν 17 ώρες και 31 λεπτά.

Γενικά και με βάση τους υπολογισμούς  που κάναμε με τον Τάσο, πάντα είχαμε μια άνεση χρόνου, αφού ήμασταν εντός στόχου τερματισμού στις 27 ώρες και μάλιστα με αέρα κοντά στις 2 ώρες. Αφού φύγαμε από αυτόν τον σταθμό αρχίσαμε να κάνουμε και πάλι τους υπολογισμούς μας και μάλιστα τα πρώτα έντονα χαμόγελα φανήκανε στο πρόσωπο μας και συνοδεύτηκαν και από μία αγκαλιά και κάτι κραυγές, αφού φαινόταν πλέον ότι το έχουμε και είμαστε τόσο κοντά στην ολοκλήρωση του στόχου μας. Θέλαμε ακόμα 53 χιλιόμετρα σε περίπου 9,5 ώρες. Και περπατώντας να πηγαίναμε με ρυθμό 10:45 το χιλιόμετρο το είχαμε! Με όλη την κούραση που μπορεί να είχαμε στα πόδια μας, αυτός ήταν ένας σημαντικός παράγοντας να μας δώσει ψυχολογική ώθηση και κουράγιο για τη συνέχεια.

Σχεδιάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο, αφού το υπόλοιπο της διαδρομής αν και εμείς το περιμέναμε εύκολο, αυτό αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολο και μας έφερε πραγματικά στα όρια μας.

Ο μέσος ρυθμός άρχισε να πέφτει βέβαια και έφτασε κοντά στα 8:30 λεπτά ανά χιλιόμετρο, με επιθυμητό να μην ανέβει πάνω από 9, οπότε αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι να το κρατάμε όλη την ώρα όσο πιο πολύ μπορούσαμε κοντά στο 8 για να έχουμε και την σχετική ασφάλεια. Η διαδρομή ήταν λιγάκι περίπλοκη με πολλές εναλλαγές. Από Τρόπαια για Δόξα ήταν 9 χιλιόμετρα, χωματόδρομος μέτριας βατότητας, αλλά με πολλές πέτρες και λακκούβες. Εδώ ήταν που κάναμε και το πρώτο και μοναδικό λάθος, αφού για 20 μόλις μέτρα χάσαμε από απροσεξία τον δρόμο μας.

ΗΧΗΤΙΚΟ

Αμέσως μετά ήταν ο σταθμός Καλλιάνι και από εκεί θέλαμε άλλα 44 χιλιόμετρα.

ΗΧΗΤΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟΣ ΚΑΛΛΙΑΝΙ

Όπως κάποιοι άλλοι σταθμοί είχαν μπει σαν ψυχολογικά σημάδια, έτσι ήταν και ο επόμενος το Καστράκι, όπου είχαμε αφήσει δύο σακούλες σκουπιδιών για να τις χρησιμοποιήσουμε να περάσουμε το ποτάμι Ερύμανθο. Όταν φτάσαμε εκεί η στάθμη του νερού δεν ήταν ευτυχώς  υψηλή και το περάσαμε με ευκολία και χωρίς να βραχούμε. Βέβαια κάποιοι άλλοι αθλητές το περάσανε με τα παπούτσια τους, αφού μετά από ένα χιλιόμετρο είχανε συνοδούς και αλλάξανε έτσι και παπούτσια και κάλτσες. Αμέσως μετά το ποτάμι στον σταθμό Κοκλαμά ήμασταν στο 150ο χιλιόμετρο και η λαχτάρα μας για τον τερματισμό όλο και μεγάλωνε. Από χρόνο ήμασταν καλά, αφού είχαμε 20 ώρες αγώνα και θέλαμε άλλα 30 χιλιόμετρα μέσα σε 7 ώρες, για μένα όμως από τα πιο δύσκολα του αγώνα, αφού η κούραση, οι ανηφόρες και το ανώμαλο του εδάφους μας έκαναν την ζωή δύσκολη και ομολογώ μου έβγαλε προσωπικά κάποια νεύρα. Από εκεί και πέρα τόσο εγώ όσο και ο Τάσος προσπαθώντας να καταπιούμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα εναπομείναντα χιλιόμετρα ήταν που κατάπιαμε και την γλώσσα μας και βασικά δεν είχαμε την όρεξη για κουβέντα που είχαμε όλες τις προηγούμενες ώρες. Εκεί κάπου και μετά από 20 ώρες συνεχόμενου τρεξίματος άρχιζαν σιγά-σιγά να μας βρίσκουν και κάποια προβλήματα που είχαν να κάνουν περισσότερο με τα πόδια μας, κάποιες φουσκάλες και τα νύχια μας που αισθανόμασταν ότι κάτι δεν πάει καλά και ιδιαίτερα ο Τάσος που τον βρήκε και ένας οξύς πόνος στο κουντουπιέ, κάτι που έκανε τα τελευταία του χιλιόμετρα ιδιαίτερα επώδυνα.

Όλη την ώρα μου έλεγε να φύγω για να μην έχω κανά θέμα και να τερματίσω όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά εκείνες τις στιγμές και τόσο μακριά από τον τερματισμό, δεν αφήνεις τον φίλο σου. Ο Τάσος έδωσε μεγάλο αγώνα με το πρόβλημα που του βγήκε στο πόδι, ενώ έντονα ήταν και τα παράπονα του για το μεγάλο νύχι του ποδιού του, όπου θυμάμαι έλεγε Γιώργο το αισθάνομαι να κάνει βόλτες μέσα στο παπούτσι.

Ο πόνος που σου δίνουν οι υπεραποστάσεις είναι πολύ περίεργος. Είναι μια μεγάλη μάχη μέσα στο μυαλό και το σώμα, αλλά εκεί είναι που το μυαλό μπορεί να επιβληθεί του σώματος και να το κάνει να ξεχάσει ή να αφήσει στην άκρη για όσο διάστημα αυτό κρίνει τους όποιους ενοχλητικούς πόνους. Έτσι για παράδειγμα σε μια κανονική φάση της ζωής σου μπορεί κάποιες φουσκάλες να σε ενοχλούν ιδιαίτερα και να σε εμποδίζουν από το να περπατήσεις κιόλας, σε έναν τέτοιον αγώνα Υπεραπόστασης απλά μαθαίνεις να προσπερνάς τον πόνο, να τον βάζεις στην άκρη και στο τέλος να τον ξεχνάς και να μην σε ενοχλεί πλέον.

Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής με τον Τάσο αναλύσαμε και μιλήσαμε για πάρα πολλά θέματα και ειδικότερα το βράδυ ο ένας ήταν η παρέα του άλλου. Δεν βάλαμε γλώσσα μέσα αλλά όλα μέχρι το 150ο χιλιόμετρο, αφού μετά ομολογώ ότι η ιδιομορφία της διαδρομής σε συνδυασμό με την κούραση που ήταν μεγάλη μας γέμισε νεύρα και ανυπομονούσαμε να τελειώνουμε, οπότε και δεν είχαμε ιδιαίτερο κέφι για συζητήσεις, παρά μόνο τα απαραίτητα και όσον αφορά την διαδρομή και αυτό επί τω πλείστων με νοήματα όπως κούνημα του κεφαλιού ή χειρονομίες, αλλά και με κάποιες βρισιές και ειδικά από εμένα. Μπορεί βέβαια στο τέλος να μην λέγαμε πολλά, αλλά επικοινωνούσαμε και ξέραμε ότι καταλαβαινόμασταν έστω και με τα λίγα νοήματα, ενώ μόνο και μόνο η παρουσία του ενός για τον άλλον ήταν σημαντική.

Από τον Κοκλαμά λοιπόν που ήταν στο 150 χιλιόμετρο μέχρι τα Άσπρα Σπίτια, αλλά και για άλλα 3 χιλιόμετρα μετά δηλαδή μέχρι το 163 χιλιόμετρο όλα έμοιαζαν με ένα ατελείωτο μαρτύριο. Το έδαφος ήταν δύσβατο, ανώμαλο και με έντονες αλλά μικρές ανηφοροκατηφόρες και δεν προσφερόταν καθόλου για τρέξιμο. Διότι σε μια έντονη ανηφόρα περπατάς και αυτό βέβαια κάποιες φορές κρατώντας με τα χέρια τους τετρακέφαλους, αλλά όταν μετά ακολουθεί μια έντονη κατηφόρα και εκεί πάλι δεν μπορείς να τρέξεις, αφού οι τετρακέφαλοι των ποδιών έχουν συσσωρεύσει τόσο μεγάλη ένταση και κούραση που έχουν γίνει πέτρα και κάθε βήμα σε τέτοιο έδαφος είναι βασανιστικό και ανυπόφορο. Ειδικά οι κατηφόρες σου έβγαζαν την ψυχή. Και αν ήταν με γλυκιά κλίση πάλι καλά, όταν ήταν απότομες όμως σου έκαιγαν τα πόδια, για να μην αναφέρω και τον πόνο στα δάχτυλα που ήδη ήταν καταπονημένα από τα νύχια και με τις έντονες κατηφόρες το πόδι μέσα στο παπούτσι πήγαινε μπροστά και έβρισκε μέσα στο παπούτσι.

Κάτι που παρατήρησα σε αυτόν τον αγώνα είναι ότι κάποιοι αθλητές κυρίως βουνού χρησιμοποιούσαν τα μπατόν και κατάλαβα πως σε κάποια εδάφη πρέπει να τους βοηθούσαν ιδιαίτερα, ενώ όσοι είχαν και support είχαν την πολυτέλεια όπου δεν τα ήθελαν να τα δίνουν και αργότερα να τα ξαναπαίρνουν αν τα ήθελαν πάλι.

ΗΧΗΤΙΚΟ

Τα Άσπρα Σπίτια όταν τα φτάσαμε ήταν κάτι σαν λύτρωση, αφού είχαμε φτάσει αισίως στο 160 χιλιόμετρο και μας έμενε απλά κάτι λιγότερο από έναν ημιμαραθώνιο. Εκεί είχαμε πέρασμα σε 22 ώρες και 52 λεπτά. Άρα θέλαμε 20 χιλιόμετρα μέσα σε περίπου 4 ώρες. Κάναμε τους υπολογισμούς με τον Τάσο, σκάσαμε ένα χαμόγελο ο ένας στον άλλον, μαζέψαμε ο καθένας τα συντρίμμια του και ξεκινήσαμε αφού φάγαμε και κάτι για την τελική ευθεία. Την τελική ευθεία της λύτρωσης! Έναν τερματισμό που όλο και πλησίαζε και ήμασταν αποφασισμένοι να μην τον χάσουμε με τίποτα.

Κρατήσαμε γενικά σε πολύ καλά επίπεδα τον ρυθμό μας και επίσης συνεχίζαμε να έχουμε μια πολύ καλή ασφάλεια για τον τερματισμό και να είμαστε μέσα στους στόχους μας. Στον προτελευταίο σταθμό στην Μουριά στο 173 περίπου χιλιόμετρο εκεί ήταν που εγώ πήρα μια απίστευτη δόση ενέργειας! Έχοντας την εντύπωση ότι απομένουν περίπου 10 χιλιόμετρα, οι εθελοντές του σταθμού λέγοντας μας, άντε άλλα 7 χιλιόμετρα μείνανε και όλα σχεδόν κατηφορικά, αυτή τους η κουβέντα λες και μου ξύπνησε όλα τα αποθέματα ενέργειας που είχα μέσα μου και με έκανε από εκεί και πέρα να πιάσω σταθερά ρυθμό κοντά στο 6.30 για να πάω όσο πιο γρήγορα γίνεται τον τερματισμό. Ο Τάσος από την άλλη έκανε τον δικό του εσωτερικό αγώνα και προσπαθούσε να επιβληθεί όλων των προβλημάτων που τον ταλαιπωρούσαν. Παρόλα αυτά ακολουθούσε συνέχεια στον ρυθμό και έσφιγγε τα δόντια, κάποια στιγμή όμως και όσο πλησιάζαμε στον τερματισμό, δεν άντεξε και το γύρισε στο περπάτημα, αφού βέβαια ήμασταν σίγουροι ότι ήμασταν εντός στόχου και μάλιστα άνετοι. Εκεί για πρώτη φορά, κάπου 5 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, με δύο ώρες περίπου αέρα, ήμουνα σίγουρος και για τον Τάσο ότι θα τερματίσει σίγουρα, τον άφησα για λίγο και έφυγα μόνο και μόνο γιατί μπορούσα να τελειώσω το μαρτύριο έστω και λίγο νωρίτερα. Έστω και αυτά τα 10 λεπτά ή είκοσι λεπτά νωρίτερα πιστέψτε με είναι τόσο μα τόσο σημαντικά!

Και αυτά τα 5 τελευταία χιλιόμετρα ήταν και τα πιο βασανιστικά, αυτά που δεν περνούσαν με τίποτα. Μάλιστα κάτω στην άσφαλτο αναγραφόταν κάθε ένα χιλιόμετρο και πόσο έμενε μέχρι τον τερματισμό, ξεκινώντας από τα 5 χιλιόμετρα. Το κάθε ένα από αυτά τα χιλιόμετρα ήταν λες και κρατούσε ένας αιώνας. Μάλιστα σε κάποια φάση μονολόγησα, καλά τόση ώρα τρέχω από την ώρα που πέρασα την ένδειξη 2 χιλιόμετρα και ακόμα δεν έχω δει το 1 χιλιόμετρο. Μήπως δεν το έχουνε γράψει; Είναι απίστευτο ενώ έχεις τρέξει 178 χιλιόμετρα να βλέπεις πόσο δύσκολο είναι να περάσουν 6 λεπτά για να καλύψεις ένα χιλιόμετρο! Τι σου είναι ο χρόνος, τι σου είναι η ψυχολογία και τι σου είναι τα παιχνίδια του μυαλού;

Όταν είδα την Αρχαία Ολυμπία δεν σας κρύβω συγκινήθηκα. Λίγα μέτρα μένανε για τον τερματισμό και όπως πάντα και ειδικά σε αυτόν τον αγώνα με πήρανε τα ζουμιά! Στο βάθος άρχισα να βλέπω τις σημαίες της διοργάνωσης και κάποιοι άνθρωποι εκεί βλέποντας με να πλησιάζω άρχισαν να χειροκροτούν για τον επικείμενο τερματισμό μου. Έσφιξα τα δόντια, έσφιξα τις γροθιές μου, μάζεψα τα ψυχολογικά μου συντρίμμια και τα έβαλα στο ντουλάπι, βγάζοντας όμως από εκεί όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα, αυτά που με έστελναν στα ουράνια, αυτά για τα οποία ήμουνα πλέον υπερήφανος, αυτά που με έκαναν να νιώθω σαν Ολύμπιος Θεός. Προσπάθησα να σκουπίσω πριν τον τερματισμό τα δάκρυα μου και μέσα σε πελάγη απόλυτης ευτυχίας, χωρίς να έχω καμία αίσθηση πλέον του πόνου και της εξάντλησης, πέρασα την γραμμή του τερματισμού και μου φόρεσαν στο κεφάλι το στεφάνι από κλαδί ελιάς. ΝΑΙ! Ήμουνα πλέον Ημεροδρόμος! Τελικός χρόνος 25 ώρες και 39 λεπτά και 22ος τελικής κατάταξης από τους 59 συνολικά τερματίσαντες και 84 συμμετέχοντες.

Στήθηκα εκεί στην γραμμή του τερματισμού για τις απαραίτητες φωτογραφίες και περίμενα υπομονετικά τον φίλο μου τον Τάσο να περάσει και αυτός με την σειρά του τη γραμμή τερματισμού. Μετά από 20 βασανιστικά λεπτά, ξεπρόβαλε και αυτός στην τελική ευθεία και με όσα αποθέματα ψυχής είχε κατάφερε σε 26 ώρες να περάσει και αυτός την γραμμή τερματισμού, εκεί όπου αγκαλιαστήκαμε και κάναμε σαν μικρά παιδιά!

Ναι λοιπόν τα καταφέραμε και άλλος ένας στόχος επετεύχθη. Ένας στόχος που ναι μεν έδειχνε μια ημέρα πριν τόσο δύσκολος και μακρινός, ήταν όμως εκείνη η στιγμή που έπαιρνε σάρκα και οστά, η στιγμή η δικιά μας, η στιγμή της απόλυτης εξιλέωσης και υπερηφάνειας! Ήμασταν και οι δύο τερματίσαντες και με πρόκριση για την κλήρωση για Σπάρταθλον. Αυτό που τόσο πολύ θέλαμε και οι δυο μαζί!

Από εκεί με βανάκι της διοργάνωσης μας πήγανε στο ξενοδοχείο, όπου οι κινήσεις μας γίνονταν όλες αργά και βασανιστικά και με το ζόρι μπορούσαμε να περπατήσουμε. Τώρα έπρεπε να περάσουμε τον σκόπελο του ότι πρέπει να ξεντυθούμε, να βγάλουμε παπούτσια, κάλτσες και τους ελαστικούς επιδέσμους από τα πόδια μας για να κάνουμε μπάνιο. Αμέσως μετά ήταν θέμα δευτερολέπτων να μας πάρει ο ύπνος, όταν και ξαπλώσαμε απλά στο κρεβάτι.

Το βράδυ σε μια πολύ όμορφη εκδήλωση έγινε η απονομή των μεταλλίων, φάγαμε καλά, ήπιαμε και τις απαραίτητες μπύρες μας και πέσαμε ξεροί στο κρεβάτι για ύπνο, αφού την επομένη έπρεπε να πάμε Αθήνα και αμέσως να συνεχίσουμε με πτήση για Θεσσαλονίκη.

Για  να τρέξεις κάποιον αγώνα μαραθωνίου και πάνω χρειάζεται μεγάλο κουράγιο να βρεθείς στην γραμμή της εκκίνησης και μεγάλη δύναμη για να φτάσεις την γραμμή του τερματισμού. Τόσο ο Μαραθώνιος όσο και οι Ultra είναι μια κατάθεση ψυχής. Ένα προσωπικό στοίχημα που απαιτεί θυσίες, πειθαρχία, αντοχή, πόνο και επίσης ψυχολογική προετοιμασία. Όσο πιο πολύ μεγαλώνουν οι αποστάσεις, τόσο πιο μεγάλος γίνεται και ο πόνος ο σωματικός, αλλά και τα παιχνίδια του μυαλού. Είχα τρέξει κάμποσες αποστάσεις κοντά στις 12 ώρες και λίγο πάνω από 100 χιλιόμετρα, αυτό όμως το να τρέχεις πάνω από 24 ώρες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι θα έλεγα έξω από αυτόν εδώ τον κόσμο. Τόσο διαφορετικό, αλλά συνάμα τόσο συναρπαστικό. Αυτή η αναμέτρηση ανάμεσα στο μυαλό και το σώμα είναι πολύ διαφορετική. Τολμώ να πω πως μετά από αυτόν τον αγώνα γνώρισα έναν άλλον Γιώργο, όχι διαφορετικό σε θέμα χαρακτήρα, αλλά ξεπερνώντας τα όρια μου έγινα ακόμα πιο δυνατός, ακόμα πιο αισιόδοξος, αλλά την ίδια στιγμή ακόμα πιο ευαίσθητος, πιο υπομονετικός και πιο ονειροπόλος.

Η υπομονή μου να αντέχω καταστάσεις για άλλη μια φορά δοκιμάστηκε, αλλά πέτυχε και καλυτέρευσε. Αυτή λοιπόν η αρετή της υπομονής, ίσως η πιο σπουδαία από όλες, την οποία ελάχιστοι άνθρωποι διαθέτουν και για την οποία ο Πλάτωνας είπε πως «Το θεμέλιο της Σοφίας είναι η Υπομονή».

Η υπομονή δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι η ικανότητα αποδοχής και ανοχής δυσκολιών, η ικανότητα να παραμένουμε ισορροπημένοι μπροστά σε οποιαδήποτε κατάσταση, οπότε αντιμετωπίζοντας την αβεβαιότητα ή την απογοήτευση, μας κάνει πιο δυνατούς και πιο ικανούς να παίρνουμε καλές αποφάσεις, αφού δεν ενεργούμε με παρορμητικότητα και συναισθηματικότητα. Η υπομονή σχετίζεται με τον αυτοέλεγχο και την ανοχή στην απογοήτευση, που είναι αναμφίβολα απαραίτητα στοιχεία για την επιτυχία και την ενίσχυση της προσωπικής ανάπτυξης. Η υπομονή χτίζεται μέσα από τους μεγάλους αγώνες υπεραποστάσεων και σε οδηγεί στην επιτυχία, στην εσωτερική ηρεμία και στην διατήρηση της ελπίδας ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.

Ο πόνος των υπεραποστάσεων είναι μοναδικός και σε ξεγυμνώνει.  Σε φέρνει σε έκσταση και σε κάνει να βρίσκεσαι σε άλλη διάσταση. Γίνεται μία μάχη πνευματική και σωματική μία μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό και νιώθεις να συμμετέχεις σε όλο αυτό με όλα σου τα κύτταρα. Για να τρέχεις τέτοιους αγώνες πρέπει πρώτα απ’ όλα να πιστέψεις στον εαυτό σου και τις δυνατότητες σου και είναι τόσο όμορφο να μαθαίνεις, όχι μόνο τις σωματικές αντοχές σου αλλά και τις ψυχικές. Τώρα βέβαια τι είναι αυτό που τραβάει ανθρώπους κάποιας ηλικίας να κάνουν τέτοιες υπερβάσεις μάλλον θα έλεγα πως είναι πολύ ισχυρά εσωτερικά ψυχολογικά κίνητρα και πως βρίσκουν την ισορροπία τους με την ενασχόληση αυτή με τις υπεραποστάσεις.

Οι αγώνες ειδικά των υπεραποστάσεων έχουν και μια ακόμα ιδιαιτερότητα. Είναι οι μοναδικοί αγώνες που σε κανένα στάδιο της όλης σου προετοιμασίας δεν θα ζήσεις ούτε θα νιώσεις, αλλά και ούτε καν θα φτάσεις κοντά στο να προσομοιώσεις την απόσταση, αλλά και τον πόνο. Καλείσαι να κολυμπήσεις κατευθείαν στα βαθιά και να πλοηγηθείς σε αχαρτογράφητα νερά. Να νιώσεις πράγματα και να ζήσεις καταστάσεις για πρώτη φορά μέσα στον αγώνα, αφού σε καμιά περίπτωση δεν θα τρέξεις 24 ώρες, ούτε θα κάνεις 100 χιλιόμετρα συνεχόμενα στις προπονήσεις σου. Ο αγώνας είναι η μοναδική στιγμή που θα τα νιώσεις όλα αυτά, η στιγμή που πραγματικά θα ξεγυμνωθείς και θα νιώσεις τόσο άβολα, όσο και ένα μοντέλο για παράδειγμα που ξεγυμνώνεται για πρώτη φορά μπροστά σε άλλους για να φωτογραφηθεί.

Έχω ξαναπεί βέβαια και σε παλιότερο Podcast πως η διαχείριση του πόνου και της κούρασης είναι άλλο ένα κατόρθωμα αφού πέραν της αθλητικής δραστηριότητας έχει και προεκτάσεις και αντίκτυπο στην καθημερινότητα μας και σε άλλους τομείς της ζωής μας, κάνοντας μας ακόμα πιο ανθεκτικούς, πεισματάρηδες και γενικά πιο δυνατούς.

Κάπου εδώ να πω ότι ο αγώνας αυτός, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος τέτοιας μορφής αλλά ακόμα και μικρότερος, ας πούμε Μαραθωνίου, μπορεί να είναι κάτι ώρες, 4, 5 12 ή και 25 ώρες όπως αυτός, αλλά αυτό που μετράει ιδιαίτερα και αυτό που χαίρεσαι περισσότερο είναι ότι η όλη αυτή προσπάθεια αντικατοπτρίζει τις πολλές και ατελείωτες ώρες προπόνησης που προηγήθηκαν. Και αυτό είναι που σε αποζημιώνει περισσότερο και αυτό που σε κάνει να νιώθεις ότι πέτυχες και τα κατάφερες. Ένας αγώνας από μόνος του δεν λέει τίποτα κατά μία έννοια. Είναι η επιβράβευση όλων των κόπων και όλων των ατελείωτων ωρών προπόνησης και στερήσεων που υπήρξανε. Δεν θα ξεχάσω πόσα βράδια πήγα νωρίς για ύπνο, πόσες φορές ήθελα να φάω κάτι παραπάνω και δεν το έκανα, πόσες πολλές ώρες προπόνησης είχα, πόσο μεγάλα Long Run έπρεπε να τρέξω. Όλα φυσικά από πολύ νωρίς το πρωί στα σκοτάδια πριν το ξημέρωμα, ενώ κάποια έφταναν και τις 5 ώρες. Σε προπονητικό πλαίσιο το προηγούμενο διάστημα του αγώνα στα πλαίσια της προετοιμασίας έτρεξα 3 με 4 αν θυμάμαι καλά Μαραθωνίους, ενώ είχα και τον αγώνα στις Σέρρες όπου έγραψα περίπου 112 χιλιόμτετρα. Όλα όμως με πρόγραμμα και προπονητική καθοδήγηση από τον προπονητή μου Βασίλη Κρομμύδα.

Σε αυτόν τον αγώνα όπως και κάθε φορά σε τέτοιους αγώνες συνάντησα αξιόλογους ανθρώπους, πραγματικούς αθλητές μεγάλων αποστάσεων. Πρώτα π’ όλα είδα τον φίλο μου τον Φρέντι που τον είχα γνωρίσει στα Χνάρια των ηρώων και ήταν εδώ μαζί με τον προπονητή του τον Θερινό, ο οποίος με την σειρά του είναι μεγάλος δρομέας και Σπαρταθλητής.  Ο Φρέντι έκανε την δικιά του υπέρβαση στον μικρότερο αγώνα των 62 χιλιομέτρων και μάλιστα από ότι είδα κατάφερε να τερματίσει με πολύ καλό χρόνο, σε 8 ώρες και 23 λεπτά.

Είχα την χαρά να γνωρίσω τον γνωστό προπονητή και δρομέα μεγάλων αποστάσεων Γιάννη Δημόπουλο. Ο Γιάννης είναι Σπαρταθλητής με δύο μάλιστα τερματισμούς και αποτελεί θρύλο στις μεγάλες αποστάσεις. Ήταν εκεί με κάποιους αθλητές του που συμμετείχαν και στους δύο αγώνες, ενώ ο ίδιος τερμάτισε 4ος στον αγώνα των 62 χιλιομέτρων με εκπληκτικό χρόνο 5 ώρες και 40 λεπτά. Μιλήσαμε λιγάκι στο Λεβίδι και μάλιστα ήταν και η πρώτη μας γνωριμία από κοντά, με τον ίδιο να έχει ήδη τερματίσει και εμένα να περνάω από εκεί για να συνεχίσω τον αγώνα των 180 χλμ. Δώσαμε μάλιστα υπόσχεση να κάνουμε μαζί και ένα Podcast, λογικά θα είναι και αυτό έτοιμο στο τέλος Ιουλίου και θα κλείσω έτσι με αυτό το επεισόδιο και την φετινή χρονιά.

Ο νικητής του αγώνα των 180 χλμ, ο Γιώργος Δημουλάς, ήρθε το βράδυ της απονομής μεταλλίων και μου συστήθηκε, αφού με ήξερε από τα Podcast. Αθληταράς μάλλον θα έλεγα από άλλον πλανήτη, αφού κατάφερε και πήρε την πρωτιά τελειώνοντας σε χρόνο 18 ώρες και 54 λεπτά, σκεφτείτε 7 ώρες περίπου λιγότερο από εμένα! Τίποτα βέβαια δεν είναι τυχαίο γιατί εκτός του ότι όπως είπα ο ίδιος είναι εκπληκτικός αθλητής, έχει και προπονητή τον γνωστό σε όλους θρύλο Δημήτρη Θεοδωρακάκο, ο οποίος μάλιστα τον έκανε και support σε όλον τον αγώνα. Εγώ ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος από αυτή του την απόδοση που τον βομβάρδισα με ερωτήσεις για το πως κατάφερε να κάνει τέτοιο χρόνο και τι τακτική ακολουθούσε. Στον Γιώργο αυτό που με άρεσε είναι πως εκτός του ότι είναι φοβερός αθλητής με εκπληκτική πορεία τα τελευταία χρόνια, γνώρισα έναν άνθρωπο με εξαιρετικό χαρακτήρα και πολύ προσγειωμένο. Με εντυπωσίασε εξίσου και η επαγγελματική του δραστηριότητα και έδειχνε τουλάχιστον με ότι καταπιάνεται εκτός του ότι μάλλον το τερματίζει σε ποιότητα, το απολαμβάνει κιόλας.

Το φιλαράκι ο Γιάννης Καλύβας ήταν και αυτός εκεί με φοβερό support από την κοπέλα του την Αντζέλικα. Για τον Γιάννη έχω αναφερθεί και σε παλιότερο Podcast και μπορώ να πω ότι λίγοι είναι στην Ελλάδα αθλητές υπεραποστάσεων όπως και αυτόν και με τόσα πολλά χιλιόμετρα στα πόδια του. Ο Γιάννης έχει το εκπληκτικό χάρισμα να στηρίζεται μόνο σε φυσικές τροφές και δεν χρησιμοποιεί καθόλου χημικά παρασκευάσματα ούτε τίποτα που δεν προέρχεται από την φύση. Ακόμα και να πεθαίνει στον πόνο που λέμε, ένα ντεπόν δεν θα το πάρει. Ακολουθεί πιστά αυτό το πρωτόκολλο και ας ξέρει ότι κάποιες φορές είναι εις βάρος του. Αυτή τη φορά όμως κατάφερε και με εκπληκτική απόδοση έκανε χρόνο κάτω από 27 ώρες και πήρε την πρόκριση για Σπάρταθλον, κάτι που ξέρω πως το ήθελε πολύ και πάλεψε σκληρά για αυτό.

Επίσης και κάποια άλλα παιδιά που με ήξεραν από τα Podcast ήρθαν και μου συστήθηκαν, όπως ο Κώστας και ο Αλέξανδρος, ενώ η Αγγελική ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη, όταν σε έναν σταθμό την ώρα που έτρωγα βιαστικά κάποια κράκερς και μιλούσα στον φίλο μου τον Τάσο, ήρθε και μου είπε την φράση «Όλα είναι δρόμος»; Πραγματικά ήταν από τις ωραιότερες στιγμές του αγώνα και την ευχαριστώ πολύ για αυτό! Η Αγγελική η οποία και η ίδια είναι δρομέας και μάλιστα υπεραποστάσεων, αφού φέτος στήθηκε και αυτή στην γραμμή της εκκίνησης ενός από τους πιο δύσκολους αγώνες, αυτού του Ευχίδιου Άθλου που έτρεξα και εγώ πέρσι, στα 107,5 χιλιόμετρα. Αυτή τη φορά όμως ήταν support σε έναν συνάδελφο της, ο οποίος και στο τέλος όταν γνωριστήκαμε έμαθα ότι τερμάτισε έχοντας από το 100ο χιλιόμετρο φοβερό πόνο στο γόνατο του και στομαχικές διαταραχές, αλλά δεν τα παράτησε και έφτασε μέχρι το τέλος και ας σφάδαζε στον πόνο. Πραγματικά μεγαλείο ψυχής που μόνο αυτοί οι αγώνες σου το βγάζουν.

Γνώρισα την Άννα που κατάφερε και τερμάτισε και αυτή μέσα στα όρια τα 180 χιλιόμετρα, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο από όλα ήταν πως το βράδυ της τελετής, αλλά και την επομένη ημέρα ήταν σαν να μην είχε τρέξει καθόλου. Ήταν η μόνη που περπατούσε κανονικά και χωρίς να κουτσαίνει. Αν την βλέπατε και σας έλεγε ότι μόλις είχε τρέξει 180 χιλιόμετρα μπορεί και να μην την πιστεύατε. Πραγματικά εντυπωσιακή παρουσία στον χώρο των υπεραποστάσεων.

Σε αυτόν τον αγώνα δοκίμασα και κάτι για πρώτη φορά, αφού έδεσα με ειδική γάζα και με ειδικό τρόπο το κάθε δάχτυλο ξεχωριστά για να μπορέσω να έχω όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα με τα πόδια, τα δάχτυλα και τα νύχια μου, ενώ πέραν της αλοιφής που έβαλα στα πόδια χρησιμοποίησα και ειδική πούδρα ποδιών της ίδιας γνωστής εταιρείας. Αυτές οι πινελιές εμένα ομολογώ πως με ωφέλησαν πάρα πολύ, αφού βγήκα σχεδόν αλώβητος από όλον αυτόν τον αγώνα με μόλις 2-3 φουσκάλες και μόνο ένα νύχι τελικά να με ταλαιπωρεί, αλλά ευτυχώς όχι στη διάρκεια του αγώνα, αλλά μετά, το οποίο και όπως δείχνουν τα πράγματα θα το χάσω.

Η οργάνωση του αγώνα ήταν άψογη από κάθε πλευρά. Οι σταθμοί ικανοποιητικοί, ενώ σε αυτούς που είχαν μεγάλη απόσταση ο ένας με τον άλλον οι διοργανωτές είχαν μεριμνήσει και τουλάχιστον είχαν αφημένα στην άκρη του δρόμου μπουκαλάκια με νερό. Η σήμανση της διαδρομής ήταν άψογη και προσωπικά τρέχοντας πρώτη φορά μέσα στη νύχτα σε δύσβατες περιοχές μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα με την συχνότητα και την τελειότητα της σήμανσης. Σε όλη τη διαδρομή μόνο μία φορά πήγα να πάρω λάθος δρόμο και αυτό από δική μου αμέλεια, αφού είχα το μυαλό μου αλλού και δεν κοιτούσα τις σημάνσεις. Βέβαια ευτυχώς για μένα το λάθος αυτό διήρκησε μόλις για 20 μέτρα και αμέσως καταλάβαμε με τον Τάσο ότι κάτι δεν πάει καλά.

Για τους σταθμούς ανεφοδιασμού τι να πω; Πραγματικά όλοι αυτοί οι εθελοντές είναι απίστευτοι. Τόσες ώρες και κάποιοι κατά την διάρκεια της νύχτας μας περίμεναν εκεί υπομονετικά και ήταν όλοι τόσο ευγενικοί και καλοί, αμέσως να μας δώσουν κάθε είδους βοήθεια, τόσο υλική όσο και ψυχολογική.

Οι διοργανωτές του Αέθλιου με τους δύο αυτούς αγώνες απέδειξαν περίτρανα ότι οι αγώνες στην Ελλάδα όχι μόνο δεν υπολείπονται σε τίποτα από αυτούς του εξωτερικού, αλλά πολλές φορές είναι καλύτεροι. Όλη η διοργάνωση ήταν άψογη και προσωπικά δεν βρήκα ούτε ένα ψεγάδι τόσο στο οργανωτικό κομμάτι όσο και στο αγωνιστικό. Η υποδοχή στο ξενοδοχείο πριν τον αγώνα, η μεταφορά με τα λεωφορεία, η επίλυση όποιων προβλημάτων είχαμε ήταν άμεση και φιλική, η τελετή απονομής, αλλά και το ξενοδοχείο στην Ολυμπία, ήταν όλα υπέροχα και άψογα οργανωμένα. Εντύπωση μάλιστα μου το πλήθος και η ευγένεια του προσωπικού του ξενοδοχείου EUROPA στην Ολυμπία, αλλά και το ίδιο το ξενοδοχείο που ήταν υπέροχο. Ένα μεγάλο μπράβο από εμένα αλλά και από τον φίλο μου τον Τάσο στους διοργανωτές των 2 αυτών αγώνων και τους εύχομαι να είναι γεροί να οργανώνουν πάντα τέτοιους σπουδαίους αγώνες.

Άλλος ένα στόχος λοιπόν επετεύχθη και κατάφερα για άλλη μια φορά με μεθοδική δουλειά, πλάνο, προσπάθεια και θυσίες να ολοκληρώσω ακόμα ένα εγχείρημα ξεπερνώντας τα όρια μου….. Μέχρι όμως την επόμενη φορά…… Μην σταματάτε να ονειρεύεστε!

Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!

Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.

###################################

Τα μπλουζάκια του Podcast μπορείτε να τα βρείτε στην εταιρεία Athlon στον παρακάτω σύνδεσμο:

T-shirt – Ολα Είναι Δρόμος

Τα μπλουζάκια είναι All Over Print, θα μπορείτε να έχετε ο καθένας το δικό του ονοματεπώνυμο στο πίσω μέρος, ενώ το υλικό που θα χρησιμοποιηθεί θα είναι ότι καλύτερο για δρομείς, με τεχνολογία Dry-Fit και Cool Max.

Επίσης χρησιμοποιώντας τον κωδικό oladromos23 έχετε έκπτωση 10% σε όλα τα υπόλοιπα προϊόντα της εταιρείας Athlon.

Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/