Σε αυτό το επεισόδιο του Podcast Όλα είναι δρόμος θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στον Μαραθώνιο του Τόκυο, στον τελευταίο μου αυτόν αγώνα από την σειρά των 6 World Marathon Majors. Ένα ταξίδι στην χώρα του “Ανατέλλοντος Ηλίου” που από μόνο του είναι όνειρο ζωής, πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με την ολοκλήρωση του στόχου των 6 κυριότερων Μαραθωνίων του κόσμου μπαίνοντας το όνομα μου στο Πάνθεον των 6 Star Finishers.
Ένα εγχείρημα που κάποτε φαινόταν τόσο μακρινό, πήρε σάρκα και οστά στο Τόκυο, σε αυτή την διαφορετική και μαγευτική χώρα, κάνοντας με έτσι τον 16ο Έλληνα που το καταφέρνει, αλλά τον πρώτο που ολοκληρώνει αυτή τη σειρά των 6 Μαραθωνίων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αφού με πήρε συνολικά 525 μέρες δηλαδή 1 χρόνο, 5 μήνες και 7 ημέρες!
Γεια χαρά φίλοι μου,
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα, ο νυν υπέρ πάντων αγών, η μάχη των μαχών, κάπως έτσι θα χαρακτήριζα τον τελευταίο μου αυτόν αγώνα από την σειρά των 6 Μαραθωνίων που είχα βάλει σκοπό να κάνω και να ολοκληρώσω ένα όνειρο που είχα στο μυαλό μου και που έφτασε η ώρα επιτέλους να πραγματοποιηθεί. Ένας στόχος που πριν από λίγα χρόνια ναι μεν φαινόταν απλησίαστος και δύσκολος, έφτασε όμως το πλήρωμα του χρόνου και έπαιρνε σάρκα και οστά το όλο μου αυτό εγχείρημα. Ο ενθουσιασμός και η χαρά μου δεν περιγράφονταν διότι δεν είναι λίγο πράγμα να πηγαίνεις στην άλλη άκρη του κόσμου, σε έναν τόσο μαγευτικό προορισμό και αυτό να συνδυάζεται με άλλα τόσα πράγματα. Πρώτα απ’ όλα όπως είπα σαν ταξίδι από μόνο του είναι όνειρο ζωής, κατά δεύτερον ολοκλήρωνα τους 6 Κυριότερους Μαραθώνιους του κόσμου, γινόμουν δηλαδή εξάστερος κρεμώντας επιτέλους στο λαιμό μου το μεγαλύτερο μετάλλιο όλων και τέλος θα μπορούσα επιτέλους να ολοκληρώσω και το βιβλίο μου περιγράφοντας όλο αυτό το μαγικό ταξίδι, όλη αυτή τη διαδρομή, τον δρόμο προς τ’ αστέρια!
Κανονικά θα είχα ολοκληρώσει το όλο εγχείρημα μέσα σε διάστημα μόλις ενός έτους αφού θα τελείωνα με τον αγώνα της Νέας Υόρκης το Νοέμβριο του 2022, αλλά ελέω πανδημίας ο Μαραθώνιος του Τόκυο το 2021 ακυρώθηκε για το ευρύ κοινό και προσκλήθηκαν μόνο ελίτ αθλητές, το 2022 έγινε μόνο για τους ντόπιους και όχι για διεθνής δρομείς και έτσι μετά από 2 χρόνια το 2023 άνοιξε και πάλι για όλους τους δρομείς. Το γεγονός αυτό με τις 2 ακυρώσεις έφερε το εξής αποτέλεσμα. Μαζεύτηκαν συνολικά πάνω από 3.000 δρομείς από όλο τον κόσμο που περίμεναν να πάρουν το 6ο τους μετάλλιο και να ολοκληρώσουν έτσι τους 6 World Marathon Majors. Αυτό το συγκεκριμένο γεγονός πέρασε στο ρεκόρ Γκίνες και ήμουν τόσο χαρούμενος που θα έπαιρνα και εγώ μέρος σε ένα γεγονός που θα έγραφε ιστορία. Μάλιστα για αυτό το επίτευγμα η διοργανώτρια αρχή ετοίμασε ένα έξτρα μετάλλιο στο οποίο αναγραφόταν επάνω ότι η εν λόγω κούρσα αποτελούσε μέρος ενός παγκοσμίου ρεκόρ Γκίνες, ενώ και αντίστοιχο πιστοποιητικό θα μας αποστελλόταν αν πληρώναμε και ένα μικρό ποσό. Για την διοργανώτρια αρχή μάλιστα μετά από αυτόν τον αγώνα οι 6 Star Finishers από όλον τον κόσμο θα ξεπερνούσαν τους 10.000! Εγώ λοιπόν συνολικά από το Μαραθώνιο του Τόκυο θα έπαιρνα 3 μετάλλια! Ένα από τον αγώνα, ένα για την ολοκλήρωση και των 6 Μαραθωνίων και ένα για το ρεκόρ Γκίνες!
Ο αγώνας αυτός σήμαινε πολλά για μένα και ήμουν και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτόν μου τον σκοπό. Ήθελα να κλείσω το όλο μου αυτό εγχείρημα και με μια σούπερ επίδοση. Ήθελα να συνδυάσω τον τερματισμό με ατομικό ρεκόρ οπότε χρόνο κάτω από 3.30 που είχα στο Λονδίνο αλλά ήλπιζα να δω άσσο μετά το 3 οπότε πήγαινα για χρόνο 3.19.59 και κάτω! Αυτός ήταν ο στόχος που θέσαμε από την αρχή μαζί με τον προπονητή μου τον Βασίλη Κρομμύδα και έτσι όλη μου η προετοιμασία βασίστηκε πάνω σε αυτό το πλάνο, αλλά επιπρόσθετα και σε ακόμα δύο σημαντικούς αγώνες Ultra που είχα σκοπό να τρέξω τον Απρίλιο και τον Μάϊο. Ήθελα μετά από αυτόν τον στόχο με τους 6 World Marathon Majors να βάλω πλώρη για ακόμα έναν που δεν ήταν άλλος από τη συμμετοχή μου σε έναν αγώνα Σπάρταθλον. Για εκεί το πρώτο βήμα θα ήταν να πάρω την πρόκριση από κάποιον άλλον αγώνα και εν συνεχεία να μπω στην κλήρωση της διοργάνωσης, οπότε είπα να τρέξω τα 180 χλμ του Ολύμπιου δρόμου και αν καταφέρω χρόνο κάτω από 27 ώρες να πάρω την πρόκριση για να μπω στην κλήρωση. Πριν από αυτόν τον αγώνα είχα και ένα 12ωρο προπονητικό Ultra σε έναν αγώνα που γινόταν για πρώτη φορά και ήταν στο αυτοκινητοδρόμιο Σερρών, μέσα στην πίστα των αγώνων.
Έτσι κάπου στις αρχές Δεκεμβρίου και κλασικά όπως κάνω κάθε χρόνο, έκανα τα εργομετρικά μου τεστ για να δω σε τι κατάσταση είμαι, οπότε και το προπονητικό πλάνο από τον προπονητή μου να κουμπώσει ακόμα καλύτερα επάνω μου και να γίνουν ακόμα πιο προσωποποιημένες οι προπονήσεις μου και να έχω τις βέλτιστες προσαρμογές. Τα αποτελέσματα του εργομετρικού πάντως ήτανε πολύ καλά και έδειχνα σε πολύ καλή κατάσταση και γενικά από νωρίς εντός στόχων. Αυτό βέβαια συνέβη διότι αγωνιστικά ήμουνα έτοιμος μέχρι και τις 06 Νοεμβρίου που έτρεξα στη Νέα Υόρκη, ενώ και μετά από αυτόν τον αγώνα οι προπονήσεις μου συνεχίστηκαν κανονικά, χωρίς προβλήματα και μπήκα για έναν μήνα σε φάση διατήρησης και συντήρησης της φυσικής μου κατάστασης, αλλά πήρα και περίπου ενάμισι κιλό, μιας και στον αγώνα της Νέας Υόρκης ήμουν στα 74 κιλά και στα εργομετρικά στα 75,4. Υπήρξαν βέβαια κάποιες παρατηρήσεις που θα έπρεπε να δίναμε μεγαλύτερη έμφαση, αλλά και επίσης πως θα έπρεπε να χάσω 2 με 3 κιλά για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα. Το γεγονός αυτό και επειδή ήθελα και εγώ ο ίδιος τόσο πολύ να συνδυαστεί ο τελευταίος αγώνας και με μια καλή επίδοση, μπήκα σε πρόγραμμα διατροφής για 2 μήνες ούτως ώστε να μπορέσω να χάσω τα 2-3 κιλά και συγχρόνως να είμαι ενεργειακά καλά για τις πολύ απαιτητικές προπονήσεις που θα είχα όλο αυτό το διάστημα. Στόχος ήταν από τα 75,4 κιλά να πέσω στα 72 και κάτι. Την διατροφή μου και την παρακολούθηση όλων των επιμέρους δεικτών τις ανέλαβε η διατροφολόγος Μαρία Κανάκη, μαζί με τον Βιοχημικό Νίκο Γκουτζουρέλα από το γραφείο Fitme Nutrime. Οι πλήρεις αιματολογικές εξετάσεις που έκανα για να έχουμε καλύτερη κατάσταση της υγείας μου έδειξαν πολύ καλά στοιχεία και σχεδόν κανένα θέμα εκτός από κάτι πολύ μικρές λεπτομέρειες που είχαν να κάνουν περισσότερο με το ότι θα έπρεπε να ρίξουμε λίγο τους υδατάνθρακες και να αυξήσω λιγάκι τον ύπνο. Κατεγράφησαν όλες οι διατροφικές μου συνήθειες και προτιμήσεις, το ιατρικό μου ιστορικό, οι προπονήσεις, η καθημερινή μου ρουτίνα και εστιάσαμε ιδιαίτερα στους διατροφικούς χειρισμούς που χρειάζεται κάθε δρομέας να κάνει ανάλογα με τον αγώνα στόχο αλλά και το στάδιο της προετοιμασίας του. Η διατροφική μου προετοιμασία έγινε παράλληλα με την αγωνιστική μου και κύλησε τέλεια, αφού τη 01 Μαρτίου που έφευγα για Τόκυο ζύγιζα 71,6 κιλά, ακόμα πιο ελαφρύτερος από αυτό που είχαμε σχεδιάσει, οπότε ακόμα καλύτερα για μένα.
Το πρόγραμμα που θα μου σχεδίαζαν η Μαρία Κανάκη με το Νίκο Γκουτζουρέλα θα είχε ως πυλώνα τον κατάλληλο χειρισμό των μακροθρεπτικών συστατικών (πρωτεΐνες, λίπη, υδατάνθρακες) για τη δική μου ρουτίνα αλλά και προπονήσεις, εξασφαλίζοντας όμως την λήψη όλων των απαραίτητων μικροθρεπτικών (μέταλλα, ιχνοστοιχεία, βιταμίνες), που πολλές φορές εμείς οι δρομείς παραβλέπουμε.
Πιο συγκεκριμένα, το λεπτομερές διατροφικό πρόγραμμα που έλαβα, χωριζόταν σε δυο μέρη, το βασικό menu και τα συμπληρωματικά γεύματα.
Το βασικό menu είχε ως στόχο την δημιουργία του θερμιδικού ελλείμματος που χρειαζόταν για να μειώσω το σωματικό μου βάρος. Ήταν δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχω ισορροπημένη πρόσληψη όλων των μακρο- και μίκρο-θρεπτικών συστατικών καθόλη τη διάρκεια της ημέρας και να πραγματοποιώ με άνεση κάθε μου δραστηριότητα (εργασία, άθληση κλπ). Τα συμπληρωματικά γεύματα είχαν συμπληρωματικό ρόλο ανάλογα με την φυσική δραστηριότητα που θα έκανα. Παρότι οι επιλογές ήταν απλές και πρακτικές, ήταν η καθεμία τους ιδανική για την προπόνηση που είχε προηγηθεί. Κάθε συμπληρωματικό γεύμα δηλαδή, ταίριαζε σε συγκεκριμένη προπόνηση με στόχο τόσο να συμπληρώσει μέρος των θερμίδων που χάθηκαν αλλά και να δώσει τα κατάλληλα συστατικά που χρειαζόταν ο οργανισμός και οι μύες μου για την βέλτιστη αποκατάσταση τους.
Αξίζει να αναφέρω ότι στο βασικό μου διατροφικό πλάνο είχαμε την προσέγγιση μειωμένων υδατανθράκων με το ~40-45% των ημερήσιων θερμίδων να προέρχονται από υδατάνθρακες και >20% των θερμίδων να προέρχονται από πρωτεΐνες. Ανάλογα με την προπόνηση και το συμπληρωματικό γεύμα που θα είχα τα ποσοστά αυτά άλλαζαν με τρόπο κατάλληλο κι ευεργετικό για τις ανάγκες μου.
Η επιτυχία του διατροφικού προγράμματος φάνηκε από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες, όταν και είχα καλύτερη διατροφή και συγχρόνως έχανα σταθερά τα περιττά κιλά. Ένιωθα πιο δυνατός, ελαφρύτερος και με χαμηλότερους παλμούς στο αερόβιο κομμάτι των προπονήσεων μου.
Σε αυτή λοιπόν την περίοδο των 9 εβδομάδων ξεκινώντας από την αρχή του έτους και πιο συγκεκριμένα από 02 Ιανουαρίου 2023 με στόχο όπως είπαμε τον αγώνα στο Τόκυο στις 05 Μαρτίου, αλλά και των δύο επερχόμενων Ultra, το προπονητικό μου πρόγραμμα περιελάβανε μπόλικες ανηφόρες, πολλές διαλειμματικές με κάποιες εξ αυτών σε ανηφόρες και σε γενικές γραμμές ήταν ως εξής:
9 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 6h 50’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 3 διαλειμματικές με τη μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο τρέξιμο και με Long Run την Κυριακή 2h 30’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
8 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 7h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 3 διαλειμματικές με τη μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο τρέξιμο με Long Run την Κυριακή 2h 50’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
7 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 8h 10’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 διαλειμματικές με τη μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο και ένα Tempo τρέξιμο και με Long Run την Κυριακή 3h 30’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
6 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 6h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 διαλειμματικές με τη μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο και ένα Tempo τρέξιμο σε ανηφόρα και με το Long Run την Κυριακή 2h 30’ σε διαδρομή με ανηφόρες.
5 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 7h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με το Σάββατο όμως να κάνω Tempo τρέξιμο 1h 30’ όλο στον επιθυμητό ρυθμό Μαραθωνίου που για μένα ήτανε στο 4:45 και Long Run την Κυριακή 2h 30’ όλο σε αερόβιο ρυθμό που σήμαινε κάπου ανάμεσα σε 05:20 και 05:30.
4 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 8h 20’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 διαλειμματικές με την μία σε ανηφόρα, ένα χαλαρό τρέξιμο, πάλι το Σάββατο ένα Tempo Run και το Long Run της Κυριακής 3h 30’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
3 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 6h 45’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 διαλειμματικές με την μία σε ανηφόρα, ένα χαλαρό τρέξιμο, πάλι το Σάββατο ένα Tempo Run και το Long Run της Κυριακής 2h όλο σε αερόβιο ρυθμό που σήμαινε για μένα 5:20 με 5:30.
2 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 4h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 αερόβια τρεξίματα, 2 διαλειμματικές με την μία να είναι σε ανηφόρα και με Long Run την Κυριακή 1h 20’ όλο σε αερόβιο ρυθμό.
Την εβδομάδα του Μαραθωνίου έκανα 4 προπονήσεις συνολικής διάρκειας 2h 45’ με δύο χαλαρά τρεξιματάκια 35 και 25 λεπτών Παρασκευή και Σάββατο πριν τον αγώνα.
Μέσα φυσικά στο προπονητικό μου πρόγραμμα είχα εντάξει και μία φορά την εβδομάδα ενδυνάμωση σε γυμναστήριο και άλλες δύο φορές από 10 με 15 λεπτά ενδυνάμωσης συνήθως με το πέρας της προπόνησης. Να πω την αλήθεια όμως τον τελευταίο μήνα περίπου, αμέλησα λιγάκι την όλη φάση της ενδυνάμωσης και αυτό έγινε μόνο και μόνο επειδή είχα ένα άγχος να μην πάθω κάτι και χάσω τον μεγάλο και σημαντικό για μένα αγώνα. Μια θλάση, ένα τράβηγμα, μια ενόχληση για παράδειγμα. Πάντα όσο πλησιάζει ένας αγώνας και ειδικά σε αυτόν εδώ είχα ένα άγχος στο να φτάσω καλά και να στηθώ υγιής στην γραμμή της εκκίνησης. Οι αγώνες καθ’ αυτού δεν με αγχώνουν τόσο, όσο το να πάνε όλα καλά στην προετοιμασία και ειδικά τις τελευταίες ημέρες και όσο πλησιάζει ο καιρός. Δεν ξέρω αν είναι μόνο δικιά μου αίσθηση αυτή αλλά επειδή δεν κάνω πρωταθλητισμό πιο πολύ σημασία έχει για μένα να στηθώ στην εκκίνηση παρά ο ίδιος ο αγώνας και ο χρόνος που θα κάνω. Για αυτό άλλωστε και όλους μου τους αγώνες και ειδικά αυτούς της σειράς των 6 τους χάρηκα πάρα πολύ και διασκέδαζα κατά την διάρκεια της κούρσας με τα Live βίντεο που ανέβαζα στα Social.
Αναχώρηση για Τόκυο έγινε το βράδυ της 01 Μαρτίου 2023 από Θεσσαλονίκη μέσω Κωνσταντινούπολης αλλά ήμουνα μέσα στο άγχος διότι το πρωί έπρεπε να είμαι σε άλλη χώρα λόγω δουλειάς, να ταξιδέψω το απόγευμα για Θεσσαλονίκη, μέσα σε 2 ώρες να πάω σπίτι και να ετοιμάσω την βαλίτσα μου και από εκεί να φύγω με τη γυναίκα μου για το αεροδρόμιο. Πραγματικά ένας κακός χαμός, για να μην ξεχάσω τίποτα και με την ψυχή στο στόμα που λένε. Τελικά όλα πήγανε καλά και φτάσαμε στην ώρα μας στο αεροδρόμιο για να κάνουμε το καθιερωμένο check-in και ένα συναρπαστικό ταξίδι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου μόλις ξεκίνησε!
Πάντα ήθελα να επισκεφθώ την Ιαπωνία καθώς θαυμάζω τις χώρες που έχουν μεγάλη ιστορία και πολιτισμό. Επιπλέον έχω στόχο ζωής να γνωρίζω πολιτισμούς και κοινωνίες που διαφέρουν από την δικιά μου και ελπίζω όπως έχω πει και σε παλιότερο Podcast να το κάνω και αυτό πραγματικότητα σε μια σειρά ταξιδιών που σχεδιάζω με τον γαμπρό μου και ήδη έχουμε ξεκινήσει πηγαίνοντας Βιετνάμ και Καμπότζη αλλά ελέω πανδημίας και των δικών μου υποχρεώσεων το έχουμε αφήσει αυτό το Project λιγάκι σε δεύτερη μοίρα.
Από μέρες πριν όπως κάνω και κάθε φορά φυσικά ετοίμαζα αυτό το ταξίδι και γενικά ήθελα να έχω τακτοποιήσει όλες τις λεπτομέρειες όσο καλύτερα μπορούσα. Βασικός λόγος του ταξιδιού ναι μεν είναι ο αγώνας του Μαραθωνίου δεν παύει όμως και ειδικά σε τέτοιους προορισμούς να μην έχεις κάνει και ένα πλάνο για το τι θα δεις και τι θα συναντήσεις. Λίγες οι μέρες, περιορισμένες πριν τον αγώνα οι μετακινήσεις λόγω της όσο τον δυνατόν πιο ποιοτικής ξεκούρασης, οπότε κάπως έπρεπε να χωρέσουμε και όσα περισσότερα αξιοθέατα μπορούσαμε να δούμε. Πόσο μάλλον για αυτή τη χώρα με τόσο έντονα χαρακτηριστικά, ιδιάζουσα κουλτούρα και συνήθειες.
Φτάσαμε λοιπόν την άλλη μέρα το βραδάκι στο Τόκυο, την Πέμπτη 02 Μαρτίου, εμφανώς κουρασμένοι από το μεγάλο αυτό ταξίδι των συνολικά 18 ωρών, με τις διαδικασίες εισόδου στη χώρα να είναι σχετικά γρήγορες, αφού προσωπικά είχα προνοήσει να καταθέσω από πριν ηλεκτρονικά όλα τα απαιτούμενα έγγραφα όπως πιστοποιητικά εμβολιασμού, διαβατήρια και τόπο παραμονής στην χώρα που απαιτούνταν. Αφού παραλάβαμε τα πράγματα την πρώτη ψυχρολουσία για την Ιαπωνική κουλτούρα την έλαβα μέσα στο λεωφορείο της γραμμής που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο, όπου ήταν ελάχιστα άτομα και εγώ κάλεσα με το κινητό μου για να μιλήσουμε και να του πω ότι φτάσαμε τον φίλο μου τον Γιώργο Καραγιάννη που μας περίμενε στο ξενοδοχείο, ο οδηγός του λεωφορείου στην πρώτη στάση που έκανε έφυγε από την θέση του και ήρθε σε εμένα κάνοντας μου νόημα ότι μιλάω πολύ δυνατά και ότι θα έπρεπε να κλείσω το κινητό μου διότι απαγορεύεται. Αργότερα βέβαια συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν και ανάλογες ταμπέλες μέσα στο λεωφορείο που προειδοποιούσαν για αυτό. Κατευθείαν λοιπόν πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και από την άλλη ημέρα ήμασταν έτοιμοι και γεμάτοι περιέργεια να ανακαλύψουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε για αυτή την παραμυθένια χώρα.
Το Τόκυο είναι η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας και η μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Αποτελεί ένα από τα 47 νομαρχιακά διαμερίσματα της Ιαπωνίας και περιλαμβάνει την ιδιαίτερα αστικοποιημένη κεντρική περιοχή του Τόκιο, που είναι η καρδιά της ομώνυμης μητροπολιτικής περιοχής. Αριθμεί περίπου 13 εκατομμύρια κάτοικους- 10% του πληθυσμού της χώρας, ενώ στη μητροπολιτική του περιοχή ζουν περίπου 37 εκατομμύρια άνθρωποι, κάνοντάς την έτσι την πιο πολυπληθή πόλη του κόσμου. Το Τόκιο βρίσκεται στην περιοχή Καντό, στο Χονσού, το κεντρικό και μεγαλύτερο από τα νησιά που απαρτίζουν την Ιαπωνία.
Το Τόκιο είναι μείζον διεθνές οικονομικό κέντρο και έχει περιγραφεί ως ένα από τα τρία νευραλγικά κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας, μαζί με τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Αν και είχε την φήμη και είχα διαβάσει ότι αποτελεί μία από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου, προσωπικά αποκόμισα άλλη εντύπωση που διέψευδε αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Το Τόκιο έχει καταστραφεί δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία του, μια το 1923 μετά από σεισμό και από τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς της πόλης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ξαναχτίστηκε όμως μετά τον πόλεμο και το 1964 φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ολυμπιακούς αγώνες ήταν να φιλοξενήσει και το 2020 αλλά λόγω της πανδημίας οι αγώνες έγιναν το 2021. Εξαιτίας αυτών των καταστροφών στο παρελθόν το αστικό τοπίο του Τόκιο κυριαρχείται από τη σύγχρονη αρχιτεκτονική και τα παλαιότερα κτίρια είναι ελάχιστα. Ανάμεσα στα σύγχρονα κτίρια ξεχωρίζουν δύο πύργοι, ο πύργος του Τόκιο και ο πιο σύγχρονος Tokyo Skytree.
Αρκετοί μεγάλοι ποταμοί διαρρέουν το Τόκυο, συμπεριλαμβανομένου του διάσημου ποταμού Σουμίντα. Υπάρχουν δε, περισσότερα από εκατό μικρού και μεσαίου μεγέθους ποτάμια.
Το πρωί της Παρασκευής και όπως κάνω και σε κάθε αγώνα που συμμετέχω έβαλα στο πρόγραμμα να επισκεφθώ την έκθεση της διοργάνωσης, να παραλάβω το νούμερο του αγώνα και να δω και διάφορα ενδιαφέροντα αθλητικά προϊόντα. Το φετινό μότο αυτής της έκθεσης αλλά και όλης της διοργάνωσης ήταν «One step ahead» δηλαδή «Ένα βήμα μπροστά» και φυσικά παραπέμπει στο τελείωμα της πανδημίας και στο ότι όλη η ανθρωπότητα πρέπει να κάνει ένα βήμα μπροστά. Από ότι είχα πληροφορηθεί από τα Social την προηγούμενη ημέρα που άνοιξε η έκθεση γινόταν ο κακός χαμός και μάλιστα πολλά από τα προϊόντα της ASICS που σπονσόραρε τον αγώνα είχαν ξεπουληθεί και γενικά οι εντυπώσεις των επισκεπτών δεν ήταν καλές και με πολλά παράπονα. Την ημέρα πάντως που πήγα εγώ όλα έδειχναν φυσιολογικά και όχι τόσο τραγικά όπως τα περιέγραφαν. Η ιδιομορφία σε αυτόν τον αγώνα για να παραλάβεις το νούμερο ήταν ότι έπρεπε από μια εβδομάδα πριν και όπως σχετικά μας είχαν ανακοινώσει μέσω του επίσημου σάϊτ αλλά και με email, να κατεβάσεις ένα συγκεκριμένο application και να κάνεις καταγραφή κάθε μέρα επί μία εβδομάδα της θερμοκρασίας του σώματος σου και γενικά αν αισθάνεσαι καλά. Μόνο με την επίδειξη αυτών των καταγραφών μέσω του app, με την διασταύρωση της φωτογραφίας που είχες ανεβάσεις σε αυτό αλλά και με το διαβατήριο θα μπορούσαν να διασταυρώσουν ότι πρόκειται για εσένα και θα ήταν δυνατόν να παραλάβεις το νούμερο του αγώνα. Βέβαια με το συγκεκριμένο app δεν τελειώναμε εκεί, αφού άλλη μια ιδιαιτερότητα ήταν ότι έπρεπε την Παρασκευή και το Σάββατο να κάνεις Rapid Test που μας χορήγησαν μαζί με το νούμερο του αγώνα και θα έπρεπε να τα καταγράψεις και πάλι στο app, να το δείξεις στην είσοδο των Coral την Κυριακή το πρωί ούτως ώστε να σου επιτραπεί να μπεις και να τρέξεις στον αγώνα. Βέβαια όλα αυτά όσο πολύπλοκα ακούγονται ήταν απλά και για μένα δεν είχαν κανένα νόημα διότι μπορούσες απλά στο app να γράψεις ότι ήθελες και δε νομίζω να υπήρξε κανένας που να έκανε το τεστ και να έβαλε ότι ήταν θετικό είτε ότι μέτρησε την θερμοκρασία του σώματος του και είχε πυρετό. Διότι και να συνέβαιναν αυτά σιγά μην τα κατέγραφε κάποιος διότι έτσι θα έχανε τον αγώνα.
Η παραλαβή του νούμερου αν και είχε τεράστιες ουρές έγινε σχετικά γρήγορα, κάναμε και μια γρήγορη βόλτα τόσο στην ASICS όπου δυστυχώς πολλά από τα μπλουζάκια της ήταν ήδη Sold Out, πράγμα για μένα απαράδεκτο, όπως επίσης και το ότι δεν είχαν λανσάρει καθόλου τζάκετ, κάτι που είναι must στους άλλους αγώνες και γίνεται χαμός. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν το κάνανε και μάλιστα για ένα προϊόν στο οποίο θα μπορούσαν να πουλήσουν χιλιάδες κομμάτια σε λίγες μέρες. Γενικά και αυτή η έκθεση ήταν λίγο φτωχή με ελάχιστους εκθέτες και λίγα προϊόντα. Δεν με ενθουσίασε καθόλου, οπότε από την σειρά αυτών των 6 αγώνων με διαφορά κατατάσσω σαν καλύτερη EXPO αυτή του Σικάγο. Συνολικά κάτσαμε ένα δίωρο στον χώρο αυτόν και αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά και έφτασε μεσημεράκι φύγαμε για να συνεχίσουμε την υπόλοιπη μέρα μας με τις πρώτες βόλτες μας στο Τόκυο.
Το μετρό του Τόκιο έχει άπειρες γραμμές, είναι χαοτικό αλλά είναι ο καλύτερος τρόπος να μετακινηθείς στην πόλη μιας και οι αποστάσεις είναι τεράστιες και τα Ταξί ακριβά. Για να γλυτώσεις χρόνο και ταλαιπωρία βγάζεις μία Suica ή μία Pasmo κάρτα από τα αυτόματα μηχανήματα στο μετρό. Είναι προπληρωμένες κάρτες (e-money) τις οποίες μπορείς να χρησιμοποιήσεις στα περισσότερα μέσα απλά ακουμπώντας την στην μπάρα εισόδου. Έτσι δεν χρειάζεται να περιμένεις στα μηχανήματα και να ψάχνεις χρήματα. Το σημαντικό με αυτές τις κάρτες είναι ότι τις χρησιμοποιούν και σαν κύριο μέσο πληρωμής, αφού μπορείς πολύ εύκολα με μετρητά ή μέσω app να τις φορτώσεις λεφτά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιούν τις πιστωτικές κάρτες τόσο πολύ. Ένα πράγμα που με έκανε εντύπωση στην χώρα της τεχνολογίας είναι ότι τους αρέσουν και προτιμάνε πολύ τα μετρητά. Μάλιστα σε κάποια μηχανήματα έκδοσης καρτών και εισιτηρίων δεν μπορούσες να βάλεις κάρτα παρά μόνο μετρητά, ενώ σε πολλά μαγαζιά που χρειάστηκε να πληρώσω δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο μου για ανέπαφη πληρωμή αλλά και την ίδια την κάρτα πολλές φορές, αφού δεν είχαν ανέπαφες πληρωμές για πιστωτικές κάρτες, διότι προτιμούσαν το άλλο δικό τους σύστημα ανέπαφων πληρωμών με τις προπληρωμένες κάρτες Suica ή Pasmo.
Έτσι φεύγοντας από την έκθεση του αγώνα και παίρνοντας το μετρό πήγαμε δύο στάσεις παρακάτω στο Team Lab. Έναν ιδιόμορφο χώρο ψηφιακής τέχνης όπου δεν σε οδηγεί κανείς, αλλά υπάρχουν τόσες πολλές δημιουργικές οθόνες, προβολές, φώτα και καταστάσεις που αισθάνεσαι μέρος αυτής της τέχνης με όλες τις αισθήσεις σου να συμμετέχουν ταυτόχρονα. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιήγησης είναι ότι η περιπλάνηση σου στους διάφορους διαδρόμους και τα ψηφιακά δωμάτια με τις δελεαστικές επιδείξεις φωτός γίνεται περπατώντας ξυπόλυτος.
Μετά από εκεί εντυπωσιασμένοι από το μοναδικό αυτό θέαμα κατευθυνθήκαμε σε έναν κοντινό ουρανοξύστη όπου θα μπορούσαμε να θαυμάσουμε το Τόκυο από ψηλά. Ο Καρέτα Σιοντόμε (Caretta Shiodome) είναι ένας ουρανοξύστης 213 μέτρων από όπου ο 46ος και ο 47ος όροφος προσφέρουν εκπληκτική θέα προς τον Κόλπο του Τόκιο, τη Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου, τον Πύργο του Τόκιο, τα Ανάκτορα και τους Κήπους Χαμαρικίου.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε στην περιοχή Γκίνζα (Ginza), στον εμπορικότερο δρόμο του Τόκυο. Για τους Ιάπωνες είναι κάτι σαν την Time Square της Νέας Υόρκης και ορόσημο της Ginza αποτελεί ο πύργος με το ρολόι του κτηρίου Ginza Wako. Η Ginza διαθέτει πολλά πολυκαταστήματα, μπουτίκ, γκαλερί τέχνης, εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα και καφετέριες, ενώ ένα τετραγωνικό μέτρο εδώ αξίζει πάνω από 70.000 ευρώ, καθιστώντας την μία από τις ακριβότερες περιοχές στην Ιαπωνία. Με αυτά και με αυτά και με κάτι καφεδάκια εδώ και εκεί έφτασε το βράδυ όπου μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο και από νωρίς για ύπνο μιας και η κούραση ήταν σχετικά μεγάλη και ιδιαίτερα λόγω αυτού του Τζετ Λαγκ που αυτή τη φορά αποδείχτηκε πιο ανυπόφορο και δύσκολο από ποτέ. Βασικά από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο Τόκυο ή καλύτερα βράδυ που φτάσαμε στο ξενοδοχείο ο ύπνος κάθε βράδυ αποτελούσε μαρτύριο αφού αναγκαστικά ένιωθα χορτάτος από ύπνο και ξυπνούσα από 4 το πρωί ίσως και νωρίτερα κάποιες φορές και περίμενα υπομονετικά να ανοίξει το πρωινό στο ξενοδοχείο στις έξι για να πάω να πιω έναν καφέ. Κάθε βράδυ είχαμε την ίδια ιστορία. Νωρίς για ύπνο από τις 9 αφού δεν άντεχα και πολύ και ξύπνημα από τις 4 το πρωί. Κάτι που διήρκησε όχι μόνο κατά την διάρκεια της παραμονής μου στην Ιαπωνία, αλλά και για καμιά εβδομάδα μετά στην Ελλάδα και παρόλο που κατέφυγα στην λύση της μελατονίνης μπας και συνέλθω.
Την επόμενη μέρα το Σάββατο που ήταν και η παραμονή του αγώνα, δεν ήθελα να κάνω και πάρα πολλά πράγματα για να είμαι όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστος και φρέσκος την επομένη. Πρώτη στάση κάπου κατά τις 11 ήταν στο Τόκιο Σκάι Τρι (Tokyo Skytree), ένα από τα εμβληματικότερα κτίρια της πόλης. Πρόκειται για έναν ολοκαίνουργιο φουτουριστικό ουρανοξύστη, επηρεασμένο αρχιτεκτονικά από την Ιαπωνική παράδοση και κτισμένο με τις αυστηρότερες αντισεισμικές προδιαγραφές. Έχει ύψος 634 μέτρα αποτελώντας έτσι το υψηλότερο ραδιοτηλεοπτικό μέγαρο του κόσμου και δεύτερο υψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Άνοιξε τις πύλες του για το κοινό μόλις τον Μάιο του 2012 και από τα δυο παρατηρητήρια του (observation decks), που έχουν ύψος 350 και 450 μέτρα, οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν, όταν η ορατότητα το επιτρέπει, μέχρι και το Βουνό Φούτζι (Mount Fuji) που βρίσκεται εβδομήντα χιλιόμετρα μακριά.
Στο περίπου ένα τέταρτο από εκεί περπάτημα ήτανε ο Ναός Σένσο-Τζι (Senso-Ji Temple). Είναι ένας βουδιστικός πολύχρωμος και δημοφιλής ναός που βρίσκεται στην περιοχή Asakusa. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 645, καθιστώντας τον παλαιότερο ναό του Τόκιο. Στον ναό σε οδηγεί ένας εμπορικός δρόμος περίπου 200 μέτρων όπου μπορείς να βρεις κάτι σαν σε πανηγύρι ότι παραδοσιακό υπάρχει στην Ιαπωνία τόσο από υλικά αγαθά όσο και από διατροφικά εδέσματα. Προσωπικά και για λόγους που είχαν να κάνουν με την διατροφική μου προετοιμασία με τον αγώνα του Μαραθωνίου την επομένη όσο και επειδή δεν ήθελα να φάω κάτι και να με χαλάσει ενδεχομένως δεν δοκίμασα τίποτα και κράτησα την όρεξη και την περιέργεια μου για τις επόμενες ημέρες.
Τελευταία στάση της ημέρας στο πάρκο Ουένο (Ueno Park), ένα δημόσιο πάρκο και μια δημοφιλής τοποθεσία για τα άνθη κερασιάς.
Στο ξενοδοχείο, ετοίμασα όπως πάντα από την προηγουμένη ημέρα όλα τα πράγματα για τον αγώνα, νωρίς για ύπνο και ξύπνημα κλασικά λόγω του Τζετ Λαγκ στις 4. Επειδή θα έφευγα νωρίς από το ξενοδοχείο και πριν ανοίξει το πρωινό είχα κανονίσει και είχα μαζί μου ότι χρειαζόμουν το πρωί για να φάω και να είμαι ενεργειακά έτοιμος για τον αγώνα. Έτσι για πρωϊνό είχα κλασικά 2 φέτες ψωμί με μέλι ή μαρμελάδα, μία μπανάνα, ένα αβγό και μια μπάρα, ενώ μαζί μου πήρα τρεις βασιλικούς χουρμάδες τους οποίους και έφαγα κατά τις 8, δηλαδή μία περίπου ώρα πριν την έναρξη του αγώνα. Από υγρά την μέρα του αγώνα και όπως κάνω κάθε φορά, δύο ώρες πριν την εκκίνηση πίνω 500mlνερό με ηλεκτρολύτες και άλλο τόσο μία ώρα πριν την έναρξη του αγώνα. 15 λεπτά πριν την εκκίνηση κλασικά παίρνω και ένα τζελάκι, ενώ έχω μαζί μου άλλα 4 για τον αγώνα και 5 salt sticks. Τα τζελάκια τα παίρνω ανά 45 λεπτά εναλλάξ κανονικό και με καφεΐνη, ενώ τα salt sticks ένα ή δύο μαζί ανά μία ώρα. Έχω ξαναπεί πως το μόνο πρόβλημα εδώ είναι ότι πριν την έναρξη του αγώνα θα χρειαστεί μία με δύο φορές τουαλέτα, πράγμα που σε τέτοιους μεγάλους αγώνες και λόγω του πολύ κόσμου μπορεί να είναι λιγάκι χρονοβόρο. Εγώ βέβαια την βρήκα και εδώ την άκρη και με την βοήθεια των Κυπρίων φίλων μου βγήκαμε εκτός Coral, αφού πήραμε και την άδεια ενός αστυνομικού που ήταν εκεί και πήγαμε σε κάτι κοντινές δημόσιες τουαλέτες όπου δεν είχε καθόλου ουρά.
Το φόρτωμα που λέμε πριν τον αγώνα, αυτή τη φορά ήταν λίγο πιο διαφορετικό από τις υπόλοιπες, αφού το είχαν αναλάβει η Μαρία Κανάκη και ο Νίκος Γκουτζουρέλας σε συνέχεια φυσικά του συνολικού διατροφικού προγράμματος που είχαν σχεδιάσει όλο τον προηγούμενο καιρό.
Σε αυτές τις τελευταίες ημέρες πριν τον αγώνα όπου έχουμε το φόρτωμα υδατανθράκων, είχαμε και κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις από τα συνηθισμένα, αφού θα συνέπεφτε κομμάτι αυτής της διαδικασίας με το πολύωρο ταξίδι μου στην Ιαπωνία. Έτσι επιλέχθηκαν τα αντίστοιχα τρόφιμα όπως εμπορικές τροφές από την ελληνική αγορά που συντηρούνται εύκολα σε ένα ταξίδι κι έχουν κατάλληλη σύνθεση για το φόρτωμα υδατανθράκων, όπως ρυζογκοφρέτες, ψωμί, κέικ, τσουρεκάκια, μικρές βάφλες με μέλι, με σκοπό να πετύχουμε μαζί με τα φαγητά στο αεροπλάνο και το ξενοδοχείο στο σύνολο της ημέρας την λήψη 8g υδατάνθρακα ανά κιλό σωματικού μου βάρους.
Το πρωί του αγώνα ένιωθα καλά, δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα και όλα κύλησαν βάση προγραμματισμού. Έφυγα με την γυναίκα μου από το ξενοδοχείο στις 6 το πρωί και ο λόγος ήταν διπλός. Πρώτον θέλαμε με το μετρό καμιά ωρίτσα μέχρι να φτάσουμε στην εκκίνηση του αγώνα και δεύτερον θα πηγαίναμε σε ένα κοντινό με την εκκίνηση ξενοδοχείο για να γνωριστούμε με έναν Ελληνοαμερικανό τον Νικ που γνώρισα πρόσφατα μέσα από μια ομάδα του Facebook και είχε έρθει από το Σικάγο για να τρέξει στο Τόκυο και να πάρει το 5ο του αστέρι. Ο Νικ μιλούσε ελάχιστα εώς καθόλου Ελληνικά και ήταν ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, εγκάρδιος και χαρούμενος με την γνωριμία μας. Δεν καθίσαμε πολύ εκεί, αλλά δώσαμε ραντεβού στο Σικάγο που είχα σκοπό και πάλι να επισκεφτώ τον Οκτώβριο του 2023 για τον εκεί αγώνα Μαραθωνίου.
Μία από της γνωριμίες που έκανα σε αυτόν τον αγώνα και ήπιαμε και καφέ ήταν αυτή με τον Ναπολέων, έναν Έλληνα γιατρό που ζει μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια στο Λονδίνο. Ο Ναπολέων ήρθε στο Τόκυο και αυτός για τον αγώνα του Μαραθωνίου και να κρεμάσει το 5ο του αστέρι, ενώ του έμενε ακόμα ένα αυτό της Βοστώνης που είχε σκοπό να το πάρει λίγους μήνες μετά. Με τον Ναπολέων γνωριστήκαμε μέσα από τα Podcast αφού είναι ο ίδιος ακροατής και βλέποντας τα Post μου ότι είμαι στο Τόκυο ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου. Το ίδιο ίσχυσε και για άλλους ακροατές του Podcast που βρίσκονταν εκεί αλλά δυστυχώς λόγω διαφορετικών προγραμμάτων και το σύντομο της επίσκεψης μου εκεί δεν κατέστη δυνατόν να βρεθούμε. Πραγματικά αυτή η αναγνώριση και η συνάντηση με φίλους της εκπομπής μου δίνει ιδιαίτερη χαρά, όπως επίσης και αυτή η αναγνώριση του έργου που γίνεται και η βοήθεια που παίρνουν οι δρομείς μέσα από τις εκπομπές με κάνει να νιώθω υπέροχα και με δίνει ώθηση να συνεχίζω όσο μπορώ να βγάζω αυτό το ένα επεισόδιο την εβδομάδα.
Μετά την σύντομη συνάντηση με τον Νικ, κατευθύνθηκα πλέον μόνος μου για τις πύλες εισόδου του αγώνα, με την δικιά μου να είναι η 2η.
Υπό αυτή την μορφή ως Μαραθώνιος του Τόκυο, διεξάγεται από τις 18 Φεβρουαρίου του 2007 και αυτός που θα έτρεχα εγώ ήταν ο 16ος της σειράς. Πριν υπήρχαν δύο Μαραθώνιοι στην πόλη, με τον ένα να διεξάγεται τα ζυγά χρόνια και τον άλλον τα μονά.
Το 2019 μάλιστα είχε συνολικά 330.271 αιτήσεις συμμετοχής για τον αγώνα του Μαραθωνίου!
Όπως ανέφερα και πριν για να πάρεις το νούμερο του αγώνα έπρεπε να επιδείξεις τις μετρήσεις θερμοκρασίας και κατάσταση υγείας που είχες καταγράψει επί μία εβδομάδα στο application της διοργάνωσης και για να μπεις στο Coral της έναρξης να δείξεις μέσα από το App τα δύο αρνητικά Rapid Test, πράγμα που σήμαινε ότι θα πρέπει να έχεις μαζί σου το κινητό σου τηλέφωνο, γεγονός που κάποιους τους ξίνισε ιδιαίτερα αφού δεν έχουν συνηθίσει να τρέχουν κουβαλώντας το τηλέφωνο μαζί.
Επίσης από την διοργάνωση μας ενημέρωσαν ότι την Κυριακή όποιος επιθυμεί να έχει μαζί του κάποια έξτρα ρούχα λόγω της πρωινής ψύχρας, θα πρέπει να έχει και ένα σακίδιο για να τα βάλει μέσα και υποχρεωτικά θα το κουβαλάει μαζί του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Αυτό που γίνεται σε όλους τους υπόλοιπους Μαραθώνιους του κόσμου, όπου όλα τα ρούχα αφήνονταν στην άκρη, μαζεύονταν από την διοργάνωση και δίνονταν σε φιλανθρωπία, στην Ιαπωνία απλά απαγορευόταν και αν υπέπιπτες σε κάποιο ατόπημα είχανε το δικαίωμα να σε αποκλείσουν.
Απαγορευόταν επίσης να έχεις μαζί σου μέσα στο Coral οποιαδήποτε μορφή νερού ή ισοτονικού που δεν ήταν σφραγισμένο και κάτω από 250ml. Επίσης αν πάλι έβρισκες κάτι τέτοιο και έφερνες μαζί σου, τα σκουπίδια θα έπρεπε να τα κουβαλάς σε όλη την διάρκεια του αγώνα, ή έστω να περίμενες να τα πετάξεις στον πρώτο σταθμό ανεφοδιασμού.
Στην είσοδο πάντως του αγώνα μας πέρασαν από έλεγχο μέσα από τα μηχανήματα που έχουν και στα αεροδρόμια αλλά ελέγξαν και τους σάκους που είχε ο καθένας για τυχόν υγρά που απαγορεύονταν να βάλεις μέσα. Προσωπικά δεν καταλάβαινα αυτή την απαγόρευση αν και δεν είχα μαζί μου τίποτα αφού είχα πάρει ήδη τους ηλεκτρολύτες που ήθελα αλλά και πάλι στον χώρο της εκκίνησης είχε σταθμούς με άφθονο ενεργειακό ποτό και νερό από το δικό τους ενεργειακό ποτό το Pocari Sweat, το οποίο το έβρισκες και σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και η γεύση του ομολογώ ήταν πολύ ωραία.
Ένα άλλο παράξενο ήταν ότι το δικό μου νούμερο για παράδειγμα που ήταν το 38659, το τελευταίο μου νούμερο δηλαδή το 9, θα είναι και τα τραπέζια από τα οποία θα δικαιούμουν ανεφοδιασμό στους 15 σταθμούς που υπήρχαν σε όλη τη διαδρομή. Μάλιστα τόνιζαν ότι πριν πάρεις το ποτηράκι του νερού θα πρέπει πρώτα να βάλεις αντισηπτικό στα χέρια σου από ειδικά δοχεία που θα υπάρχουν.
Βέβαια όλα αυτά μπορεί να ήταν γραμμένα στις επίσημες οδηγίες, αλλά αυτό με το νερό φυσικά και δεν μπορούσε να ισχύσει, ενώ μια μέρα πριν την έναρξη του αγώνα μας ενημέρωσαν με email πως τελικά ακούγοντας τον κόσμο, θα υπάρχουν ειδικά δοχεία στην εκκίνηση για όποιον αποφασίσει να απαλλαγεί από τα έξτρα ρούχα που είχε μαζί του.
Ο καιρός ήταν τέλειος. Θα έλεγα ο ιδανικός για έναν αγώνα Μαραθωνίου, αφού το πρωί κατά τις 7 και μισή που ήμουν στο Coral, είχε κάποια ψυχρούλα με θερμοκρασία στους 6 βαθμούς και αργότερα κατά τη διάρκεια του αγώνα θα έφτανε κάπου στους 13.
Όλα έτοιμα λοιπόν, στηθήκαμε σιγά σιγά στην γραμμή της εκκίνησης και τα τελευταία λεπτά όσο βασανιστικά αργά περνούσαν, τόσο πιο υπέροχα με έκαναν να νιώθω και να ανυπομονώ να ξεχυθώ τρέχοντας στους μαγευτικούς δρόμους της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Δεν ήταν μια απλή εκκίνηση για μένα, όπως όλες τις άλλες. Ήτανε το επιστέγασμα όλων των κόπων και προσπαθειών μου του τελευταίου ενάμισι χρόνου. Ήτανε ο ιδρώτας, η κούραση, η αγωνία και οι διάφοροι μικρο-τραυματισμοί όλων των προηγούμενων μηνών της προετοιμασίας. Μία εκκίνηση που έδινε σάρκα και οστά πλέον στο όλο μου εγχείρημα και ολοκλήρωνε έτσι το όνειρο μου για τα 6 αστέρια. Πολλές σκέψεις και εικόνες πέρασαν στιγμιαία μέσα στο μυαλό μου. Η κυριότερη όμως που ακόμα θυμάμαι ήταν αυτή με όλες τις εκκινήσεις των προηγούμενων 5 Μαραθωνίων που ήρθε ως καρτ-ποστάλ ως μία ενιαία εικόνα μέσα στο μυαλό μου. Ναι και όμως συνέβη αυτό και Βερολίνο, Σικάγο, Βοστώνη, Λονδίνο και Νέα Υόρκη γίνανε με έναν μαγικό τρόπο όλα μαζί ένα μέσα στο μυαλό μου και την ίδια στιγμή ένιωσα ρίγος σε όλο μου το κορμί και την καρδιά μου να χτυπάει πιο έντονα. Δάκρυσα λιγάκι και έσφιξα την γροθιά μου δίνοντας κουράγιο σε μένα και την υπόσχεση ότι και μπουσουλώντας αυτόν τον αγώνα θα τον τερματίσω. Ένας αγώνας ο μεγαλύτερος όλων! Ο τελευταίος και πιο σημαντικός. Ο αγώνας που θα έκανε την μεγάλη διαφορά και θα με έστελνε στα ουράνια!
09:10 ήταν η γενική εκκίνηση του αγώνα με το δικό μας Coral να ξεκινάει στις 09:20. 5 λεπτά περίπου πριν την έναρξη του αγώνα ξεφορτώθηκα και ένα φούτερ που είχα για να με κρατάει ζεστό και δεν άργησε έτσι να έρθει και η έναρξη του Μαραθωνίου που ήταν μπροστά από το Μητροπολιτικό Κυβερνητικό Κτίριο του Τόκυο.
Η διαδρομή του αγώνα είναι από αυτές που μου αρέσουν, διότι γίνεται μέσα στην πόλη, οπότε έτσι έχεις την ευκαιρία να δεις περιοχές και αξιοθέατα και να περιηγηθείς μέσα σε αυτήν. Στην αρχή και για τα πρώτα 5 χιλιόμετρα είναι ελαφρώς κατηφορική και μετά είναι όλη επίπεδη. Απλά μόνο λίγες μικρές ανηφορίτσες πριν από κάποιες γέφυρες και τίποτα άλλο.
Κλασικά όπως σε όλους τους μεγάλους αγώνες οι δρομείς ήταν πολλοί, γεγονός που έκανε λιγάκι ζόρικα τα πρώτα χιλιόμετρα. Είναι δύσκολο να βρεις τον ρυθμό σου και έτσι και εγώ δυσκολεύτηκα αρκετά, αφού με αλλεπάλληλα ζικ-ζακ προσπαθώντας να βρω τον ρυθμό μου και προσπερνώντας πιο αργούς δρομείς, έγραφα περιττά μέτρα στον όλον μου αγώνα. Στόχος μου ήταν χρόνος κάτω από 3:20 και όπως και σε κάθε αγώνα θα προσπαθούσα να έχω αρνητικό ρυθμό, πράγμα που σήμαινε το δεύτερο μισό να είναι πιο γρήγορο από το πρώτο μισό. Ο ρυθμός για αυτόν τον σκοπό στον μέσο όρο θα έπρεπε να είναι στο 4:44 λεπτά ανά χιλιόμετρο, κάτι που το είχα δουλέψει σε όλη μου την προετοιμασία.
Το πρώτο μου χιλιόμετρο και εξαιτίας του συνωστισμού το έκλεισα αργά και με 4:54. Από εκεί και πέρα όμως βλέποντας ότι δεν έχω καλό ρυθμό πίεσα παραπάνω και προσπαθούσα να βρίσκω πιο συχνά διεξόδους ανάμεσα στους αθλητές. Έτσι πήγα λιγάκι πιο γρήγορα για να ισοφαρίσω την χασούρα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα στα πρώτα 5 χιλιόμτερα να τα κλείσω με μέσο ρυθμό 4:46 και με συνολικό χρόνο 23:50.
Οι σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν ικανοποιητικοί. Συνολικά 15 σταθμοί αρχής γενομένης από το 5ο χιλιόμετρο και μετά ανά 5 χιλιόμετρα είχε 2 σταθμούς. Πολύ καλά και αν ακολουθήσεις ένα απλό πλάνο αναπλήρωσης υγρών δεν θα έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα. Σε όλους τους σταθμούς είχε νερό και ανά δύο σταθμούς ισοτονικό ποτό. Αυτό ήταν το Pocari Sweat με γεύση λεμονάδας και προσωπικά το απόλαυσα ιδιαίτερα. Στο 17ο και 32ο χιλιόμετρο είχε ένα γλυκό τζελ από φασόλι που πιο πολύ θα έλεγα ότι έμοιαζε σε γεύση στη γλυκοπατάτα. Στο 27ο και 38ο χιλιόμετρο είχε κάτι που το ονομάζανε γλυκόζη, στα χιλιόμετρα 17,22 και 32 κάτι αλμυρά και τέλος στο 22o χιλιόμετρο ένα μικρό χυμό με στόμιο και λίγο μεγαλύτερο από ένα τζελάκι.
Σταθμούς πρώτων βοηθειών είχε στην αρχή ανά 5 χιλιόμετρα και μετά ανά 2.
Περάσαμε από την περιοχή Lidabashi και Suidobashi με την κατάσταση λόγω πολυκοσμίας να βελτιώνεται αρκετά και εγώ να κλειδώνω στον ρυθμό που ήθελα. Κάπου στο 10ο χιλιόμετρο ήταν η περιοχή Ueno-Hirokoji και εγώ βρέθηκα να περνάω από εκεί σε χρόνο 47:28 με μέσο όρο 4:45 λεπτά ανά χιλιόμετρο που σήμαινε 5άρι 12 δευτερόλεπτα πιο γρήγορα από πριν, δηλαδή σε 23:38. Εκεί πήρα και το δεύτερο μου τζελάκι, το πρώτο μέσα στον αγώνα και με καφεΐνη.
Περάσαμε από την περιοχή Nihombashi όπου εκεί ήταν και ο τερματισμός του παράλληλου αγώνα των 10 χιλιομέτρων και κατευθυνθήκαμε για τα μισά της διαδρομής περνώντας από την περιοχή Asakusa μα τον επιβλητικό Ναό Σένσο-Τζι (Senso-Ji Temple) που είχα μάλιστα επισκεφθεί την προηγούμενη μέρα.
Στην περιοχή Ryogoku που ακολουθεί είναι και τα μισά του αγώνα. Εκεί έκανα πέρασμα σε 1:40:21 που σήμαινε μέσος ρυθμός 4:45 λεπτά ανά χιλιόμετρο. Εγώ ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι εκείνη την στιγμή. Ένιωθα δυνατός και πολύ ευχαριστημένος με τον ρυθμό και τον χρόνο που είχα μέχρι τότε, οπότε και ακολουθώντας πιστά το πλάνο τροφοδοσίας μου είπα να συνεχίσω έτσι μέχρι το 30 και μετά αν μπορώ να ανεβάσω λιγάκι ακόμα.
Αρκετά όμως ήταν τα γεγονότα που με εντυπωσίασαν κατά την διάρκεια της διαδρομής. Κατά μήκος της πορείας οι θεατές ναι μεν ήταν πολλοί, σε καμία περίπτωση όμως δεν φτάνανε να επίπεδα των άλλων Μαραθωνίων που έτρεξα. Σε ένα Live από τα πολλά που έκανα και πάλι κατά την διάρκεια που έτρεχα, τον χαρακτήρισα ως ο Μαραθώνιος της σιωπής. Τι πιο πολλές φορές πιο εμφανής ήταν ο ήχος από τις βαριές ανάσες των δρομέων παρά ο ήχος από τους θεατές. Οι Ιάπωνες ναι μεν θα έλεγες ότι έδειχναν παθιασμένοι και εκδηλωτικοί, αλλά με τον δικό τους ήσυχο και ήρεμο τρόπο, χτυπώντας για παράδειγμα παλαμάκια αθόρυβα είτε αν κάνανε λίγο θόρυβο θα ήταν όχι από τις φωνές τους αλλά από κάτι μακριά μπαλόνια που χτυπούσαν αναμεταξύ τους. Μάλλον όποια φασαρία γινόταν αυτή προερχόταν όχι από τους ντόπιους αλλά από κάποιους τουρίστες που είχαν κατακλύσει την χώρα για αυτό το γεγονός. Τελείως διαφορετική εικόνα από τους άλλους αγώνες, δεν μπορώ να πω ότι σε μπούσταραν ψυχολογικά, αλλά έβλεπες στο πρόσωπο τους και όσο αυτό φαινόταν εξαιτίας των μασκών που φορούσαν ότι προσπαθούσαν να σε ωθήσουν έστω και αθόρυβα. Ένα άλλο πράγμα που με έκανε εντύπωση ήταν ότι σε όλη την διαδρομή δεν συνάντησα ούτε ένα παιδάκι να εκτείνει το χέρι του για να πάρει ένα κόλα 5! Ούτε ένα!
Κατά μήκος της διαδρομής όπως και στους περισσότερους αγώνες θα συναντήσεις άλλους αθλητές να τρέχουν με διάφορα παράξενα τις πολλές φορές κουστούμια. Έτσι και πάλι συνάντησα τον Σούπερμαν, τον Λουίτζι και τον Σούπερ Μάριο, τον Ντόναλντ Ντακ και τόσους άλλους! Επίσης εντύπωση μου προκάλεσαν κάποια πολύ όμορφα παραδοσιακά συγκροτήματα στην άκρη του δρόμου, κάποια εξ αυτών να παίζουν παραδοσιακή μουσική, κάποια άλλα να κάνουν διάφορα ακροβατικά ενώ πολλά από αυτά ήταν στελεχωμένα από μικρά παιδάκια.
Εντύπωση μου έκαναν επίσης οι πολλοί εθελοντές. Πραγματικά δεν έχω δει τόσους πολλούς σε έναν αγώνα. Τόσο από τον χώρο έναρξης του αγώνα όπου τρεις εθελοντές μαζί κρατούσαν ένα μικρό κουτί απορριμμάτων, όσο και στους σταθμούς ανεφοδιασμού όπου ήταν πραγματικά ο ένας εθελοντής πάνω στον άλλον. Κατά μήκος της διαδρομής είχε εθελοντές που ήταν κάτι σαν ασφάλεια του αγώνα και δεν άφηναν τους θεατές να κατέβουν από το πεζοδρόμιο. Πολλές φορές έπιασα κάποιους από αυτούς να κουνάνε τα χέρια τους προς τους θεατές κάνοντας νόημα ότι δεν πρέπει να κατέβουν από το πεζοδρόμιο, ασχέτως αν είτε δεν είχε πολλούς θεατές είτε αυτοί δεν είχαν καν την πρόθεση να κατέβουν. Υπήρχαν επίσης άλλοι τόσοι εθελοντές που απλά κρατούσαν σακούλες απορριμμάτων για να πετάξουν οι δρομείς τυχόν τζελάκια ή οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιούσαν όπως περιτυλίγματα φαγητών. Προσωπικά το σεβάστηκα αυτό, αφού είναι μέσα στην κουλτούρα τους και δεν πέταξα ούτε ένα χαρτάκι κάτω και περίμενα κάθε φορά υπομονετικά κρατώντας στο χέρι τα απορρίμματα για να βρω έναν εθελοντή και να το πετάξω στην σακούλα που κρατούσε.
Η διαδρομή κάνει στροφή και περνάει και πάλι από την περιοχή Nihombashi όπου βρισκόμαστε λίγο μετά το 30ο χιλιόμετρο, στο σημείο ορόσημο για την συνέχεια του αγώνα. Κάπου εκεί παίρνω το 4ο μου salt stick και αυτό γιατί πριν είχα πάρει ένα διπλό και κοιτάω το ρολόι μου όπου βλέπω πως έχω πέρασμα στο 30ο χιλιόμετρο στο 02:22:50 πηγαίνοντας με μέσο ρυθμό 04:46 λεπτά το χιλιόμετρο. Κάπου στο 31ο χιλιόμετρο συναντώ την γυναίκα μου και τον φίλο μας Γιώργο Καραγιάννη που με φωνάζουν και με βιντεοσκοπούν κάνοντας και την ανάλογη φασαρία και αφού σταματάω κάποια δευτερόλεπτα για να τους χαιρετήσω, τους λέω πως είμαι πολύ καλά και συνεχίζω, αποφασισμένος να δώσω λιγάκι παραπάνω αφού ένιωθα ότι μπορούσα.
Στη συνέχεια η διαδρομή περνάει μέσα από την πολυτελή εμπορική περιοχή Ginza & Hibiya, όπου μονοπωλούν το ενδιαφέρον διάφορα πολυτελή κτίρια και καταστήματα μεγάλων οίκων μόδας και αξεσουάρ.
Βλέπω πως είμαι σχετικά σταθερός και λιγάκι πιο γρήγορος στα επιμέρους περάσματα των 5 χιλιομέτρων, αφού από το 25 στο 30 περνάω σε 23:52, από το 30 στο 35 σε 23:31 και τέλος από το 35 στο 40 σε 23:20. Ο τερματισμός του αγώνα ήτανε στον σταθμό των τρένων έξω από το Αυτοκρατορικό παλάτι. Ένα χιλιόμετρο πριν τον μεγάλο τερματισμό και διασχίζοντας την πολυτελή οδός Marunouchi Naka-dori Street, ήταν που εμφανώς συγκινημένος έβγαλα την Ελληνική σημαία που καρτερικά κουβαλούσα για 41 χιλιόμετρα και κρατώντας την με τα δυο μου χέρια την ανέμισα ψηλά στον αέρα. Εκεί μάλιστα ήταν και πάλι η γυναίκα μου με τον φίλο μου Γιώργο Καραγιάννη όπου ο ίδιος ζώντας έντονα αυτές τις τελευταίες στιγμές του δικού μου αγώνα, μου έβαλε τις φωνές για να πιέσω λιγάκι ακόμα για να καταφέρω να έχω χρόνο κάτω από 03:20.
Εγώ συν επαρμένος στα δικές μου σκέψεις και μεθυσμένος από τους χυμούς της επιτυχίας του επικείμενου τερματισμού μου ξέχασα ότι ένας από τους σκοπούς μου ήταν και κάποιος χρόνος κάτω από 03:20 και κάπου εκεί κοίταξα το ρολόι και είδα ότι το έχω οπότε πίεσα λιγάκι παραπάνω, μάζεψα για λίγο την σημαία για να ανεβάσω ταχύτητα και την ξανά κυμάτισα στα τελευταία 100 μέτρα, όταν και κατάλαβα ότι θα έχω τελικά και τον χρόνο που ήθελα. Έτσι με τα χέρια μου ψηλά ορθάνοιχτα κρατώντας την γαλανόλευκη σημαία που ανέμιζε όσο πιο ψηλά μπορούσα στον ουρανό στην άλλη άκρη της γης, στο Τόκυο, το ρολόι μου έδειξε 03:19:54 με εμένα να μην μπορώ να δω μπροστά μου από τα δάκρυα που είχα στα μάτια μου.
Δεν ήταν απλά ένας τερματισμός Μαραθωνίου που ούτως ή άλλως από μόνος του αποτελεί για όλους τους ερασιτέχνες δρομείς σημαντικό επίτευγμα. Για μένα ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν πόνος, χαρά, συγκίνηση, σκέψεις, το παρελθόν και το μέλλον μαζί. Ήταν όλα τα προηγούμενα ταξίδια, οι αμέτρητε ώρες αναμονής στα αεροδρόμια, οι ατελείωτες ώρες μέσα στα αεροπλάνα, όλες οι οικονομικές μου επιβαρύνσεις, όλοι οι 6 Μαραθώνιοι μαζί, οι πολλές ώρες προπονήσεων που υπάρχουν πριν από κάθε αγώνα, όλη η προετοιμασία του κάθε αθλητή. Για μένα ήταν όλα αυτά μαζί επί 6! Απίστευτα συναισθήματα χαράς πλημμύρισαν απ’ άκρη σ’ άκρη όλο μου το κορμί. Είναι εκείνες οι στιγμές που όλες σου οι αισθήσεις και όλα σου τα συναισθήματα ταυτόχρονα την ίδια στιγμή προσπαθούν να κυριαρχήσουν το ένα του άλλου. Δεν ξέρεις αν θα πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις, να φωνάξεις ή να σιωπήσεις. Οι εικόνες και οι σκέψεις ήτανε όλες μαζί, θολές και μυστήριες. Ένιωθα χαμένος ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρών. Έβλεπα μέσα στο μυαλό μου Live τον δικό μου τερματισμό του αγώνα και τις απίστευτες ζωντανές εικόνες εκείνης της στιγμής αλλά την ίδια ώρα με έλουζαν τους νευρώνες του εγκεφάλου μου ποτάμια εικόνων από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, την χαρά των δικών μου, την ταλαιπωρία όλων αυτών των μεγάλων ταξιδιών, μέχρι και του burger και της μπύρας που ανυπομονούσα να γευτώ αργότερα. Και όμως, όλα αυτά μαζί! Πνιγμένος στις μοναδικές και ανεπανάληπτες εικόνες εκείνου του αγώνα, για πρώτη φορά δεν θυμάμαι να σταμάτησα κάπου στην άκρη για να παρατηρήσω υπομονετικά όπως κάνω κάθε φορά και τους υπόλοιπους δρομείς. Με την γαλανόλευκη στου ώμους θα έλεγα πως μάλλον βιαζόμουν να πάρω τα δύο μετάλλια του αγώνα και να τα φορέσω στον λαιμό μου!
Εκεί λοιπόν λίγα μέτρα μετά τον μεγάλο μου τερματισμό συνάντησα μία φωτογράφο που είχε μία καρτέλα με την Ελληνική σημαία στο στήθος και αφού είδε ότι είμαι Έλληνας με πλησίασε, με συνεχάρη, με ενημέρωσε ότι είναι απεσταλμένη από κάποιο Ελληνικό σάϊτ και μου ζήτησε να με βγάλει κάποιες φωτογραφίες, τις οποίες και είδα αργότερα τις δημοσίευσε στα social media της ιστοσελίδας τους.
Η γραμμή του τερματισμού δεν ήταν όπως όλες τις άλλες. Έπρεπε να περπατήσεις αρκετά μέχρι να σου δώσουν το μετάλλιο του αγώνα. Σε όλη αυτή την διαδρομή των περίπου 300 μέτρων έκανα Live με το κινητό μου, προσπαθώντας να περιγράψω σε όλους τους φίλους στην Ελλάδα το πως ένιωθα και το τι βίωνα. Μας έδωσαν κλασικά μια τσάντα με ισοτονικό μέσα και ένα νερό, μία όμορφη μπουρνουζοπετσέτα στα χρώματα της διοργάνωσης που έγραφε επάνω Τόκυο και ήταν ότι έπρεπε για να ζεσταθούμε λιγάκι και σιγά-σιγά κατευθύνθηκα γεμάτος χαρά και καταγράφοντας με το κινητό μου, στην σκηνή της Abbott, εκεί όπου θα τσέκαραν το νούμερο μου και θα μου έδιναν το μεγαλύτερο μετάλλιο όλων, αυτό του 6 Star Finisher, αυτό που έχει και τους 6 Μαραθώνιους μαζί!
Η χαρά μου είχε φτάσει στα ουράνια! Τόσα πολλά όμορφα συναισθήματα σε τόσο σύντομες στιγμές που δεν μπορώ να τα περιγράψω! Η πιο μεγάλη ώρα όλων ήρθε και επιτέλους το μεγάλο το μετάλλιο ήρθε και κούρνιασε στον λαιμό μου, δίπλα σε αυτό της διοργάνωσης! Εκεί που το ονειρευόμουνα όλους αυτούς τους μήνες! Ένα μετάλλιο που σημαίνει πολλά για όλους αυτούς που το κατακτούν. Δεν είναι όπως όλα τα άλλα, αλλά εμπεριέχει πολλά πράγματα μέσα του. Πολλές θυσίες και πολλές ταλαιπωρίες μαζί. Ήταν το επιστέγασμα όλων των προσπαθειών και των κόπων όλων των προηγούμενων μηνών! Ήταν η στιγμή που τόσο καρτερικά περίμενα όλον αυτόν τον καιρό και ένιωθα πλέον τόσο περήφανος για την ολοκλήρωση αυτού του εγχειρήματος. Ενός εγχειρήματος που χάραξε έντονα την προσωπικότητα μου, με γέμισε εικόνες και ιστορίες που θα έχω να λέω για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε να το προσθέσει και το τρίτο μετάλλιο από αυτόν τον αγώνα. Αυτό για την επίτευξη του ρεκόρ Γκίνες που ανέφερα και νωρίτερα, μιας και σε εκείνο τον αγώνα μαζεύτηκαν συνολικά πάνω από 3.000 δρομείς από όλο τον κόσμο που περίμεναν να πάρουν το 6ο τους μετάλλιο και να ολοκληρώσουν έτσι τους 6 World Marathon Majors.
Σε όλη αυτή την μικρή διαδρομή μέχρι την έξοδο οι ντόπιοι εθελοντές ήταν τόσο ευγενικοί και ήσυχα εκδηλωτικοί, αφού δεν σταμάτησαν να συγχαίρουν τόσο εμένα όσο και όλους τους υπόλοιπους αθλητές για την ολοκλήρωση του αγώνα. Πραγματικά τόση χαρά από τους εθελοντές δεν την είδα σε κανέναν άλλον αγώνα και μάλιστα είχα την τύχη όλο αυτό το όμορφο γεγονός να το καταγράψω με το κινητό μου και να το αναρτήσω στα Social Media.
Αφού συνολικά περπάτησα κανά χιλιόμετρο και κάτι, επιτέλους συνάντησα την γυναίκα μου που τόσο ανυπομονούσα, και χώθηκα στην αγκαλιά της, αφού έχω πει πως χωρίς αυτήν τίποτα δεν θα είχε συμβεί, αλλά και τον φίλο μου τον Γιώργο Καραγιάννη, τον ογκόλιθο όλης μου αυτής της προσπάθειας. Ο Γιώργος ήτανε μαζί μου σε όλους μου τους αγώνες. Τον γνώρισα στην EXPO του Μαραθωνίου της Αθήνας, το 2018 και έκτοτε γίναμε πολύ καλοί φίλοι και βρισκόμαστε συχνά, πλέον και οικογενειακά. Ο Γιώργος είναι παλιός πρωταθλητής Μαραθωνίων δρόμων με μεγάλες επιδόσεις στα νιάτα του, αφού έχει Τορίνο και Αμβούργο στο 2:16! Ο Γιώργος πέραν του ότι με τις εμπειρίες που έχει αποτελεί για εμένα μέντορας με όλη τη σημασία της λέξεως, με το ταξιδιωτικό γραφείο του το Golden Marathon Tours είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα που εξειδικεύεται σε αυτού του είδους τον τουρισμό, αλλά το κυριότερο είναι πως είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα που δίνει σαν Tour Operator εισιτήρια συμμετοχής σε έναν από τους αγώνες Μαραθωνίων της σειράς των 6, που έτρεξα και εγώ. Και ενώ σε κάποιους Μαραθώνιους μπορείς να μπεις εύκολα, πιστέψτε με χωρίς τον Γιώργο Καραγιάννη, σε κάποιους από αυτούς δεν μπορείς να μπεις. Έζησε μαζί μου όλους τους αγώνες μου και το πάθος που έβγαζε για μένα σε κάθε αγώνα και η χαρακτηριστική του φωνή να με φωνάζει και να μου δίνει οδηγίες, ομολογώ πως κάθε φορά μου έδινε ένα ψυχολογικό σπρώξιμο παραπάνω! Πραγματικά πέραν της γυναίκας μου, είναι ο άνθρωπος που όλο αυτό το ταξίδι μου το έζησε μπορώ να πω πιο έντονα και από εμένα!
Πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο καθίσαμε πρώτα σε ένα παρακείμενο εστιατόριο για να φάμε κάτι και ομολογώ πως ευχαριστήθηκα όσο ποτέ άλλοτε ένα υπέροχο Burger και δύο ποτήρια παγωμένης μπύρας!
Το Τόκυο σαν πόλη δεν θα έλεγα ότι είναι και τόσο μαγευτική. Πιο πολύ εμάς τους δυτικούς μας εντυπωσιάζει αυτό το διαφορετικό που συναντάμε στην καθημερινότητα και ιδιοτροπία ζωής των Ιαπώνων παρά η ίδια η πόλη η οποία όπως είπα και πριν είναι εντελώς καινούρια και ελάχιστα πράγματα υπάρχουν για να σου θυμίσουν το παρελθόν της πόλης και της Ιαπωνικής κουλτούρας. Έτσι το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος τουρίστας είναι να επισκεφθεί κάποιες από τις κοντινές πόλεις, αν και με δεδομένο ότι τα τρένα πάνε με 300χλμ την ώρα όλες οι πόλεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κοντινές. Έτσι πολύ καλή εμπειρία είναι η επίσκεψη σε άλλες εξίσου γνωστές πόλεις όπως η Γιοκοχάμα, η Οσάκα, το σαγηνευτικό Κιότο, την ιερή πόλη Νάρα, το Ούτζι με τις φυτείες τσαγιού, τις γειτονικές πόλεις Καμακούρα, Νίκκο και Χακόνε, αλλά και μια ημερήσια εκδρομή στο βουνό Φούτζι. Ο συνολικός χρόνος που είχαμε στην διάθεση μας στην Ιαπωνία δεν ήταν και πολύς, οπότε κάναμε μόνο ένα κοντινό ταξιδάκι συνολικής διάρκειας περίπου 10 ωρών με λεωφορείο. Ήτανε στην πόλη Νίκκο ακριβώς την επομένη του αγώνα.
Η πόλη Νίκκο είναι μια πόλη που βρίσκεται στα βουνά του Νομού Τοτσίγκι (Tochigi), στην περιοχή Κάντο. Αυτή η πόλη είναι μια από τις πιο δημοφιλείς στη χώρα για τη μεγάλη ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της. Στους δρόμους του μπορούμε να επισκεφθούμε μεγάλο αριθμό ναών, ιερών και παραδοσιακών κτηρίων μεγάλης θρησκευτικής και πνευματικής αξίας.
Η «ιερή πόλη» της Ιαπωνίας που αριθμεί περί τους 103 ναούς, διαθέτει εξαιρετικά δείγματα της παραδοσιακής Ιαπωνικής αρχιτεκτονικής και ανακηρύχθηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ το 1999. Τα περισσότερα κτίρια κατασκευάστηκαν τον 17ο αιώνα και είναι διαταγμένα στις βουνοπλαγιές με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργούνται διάφορα οπτικά φαινόμενα. Επίσης, συνδέονται με σημαντικά κεφάλαια της Ιαπωνικής ιστορίας, ιδιαίτερα με αυτά που σχετίζονται με την συμβολική μορφή του μεγάλου Σόγκουν Τοκουγκάβα Ιεγιάσου. Τα Ιερά και οι Ναοί της Νίκκο, μαζί με το περιβάλλον τους, αποτελούν ένα υποδειγματικό παραδοσιακό Ιαπωνικό θρησκευτικό κέντρο, που αντικατοπτρίζει την αντίληψη των Σίντο για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, σύμφωνα με την οποία τα βουνά και τα δάση έχουν ιερή σημασία και παραμένουν αντικείμενα λατρείας σε μία θρησκευτική πρακτική που διατηρείται ζωντανή ως σήμερα.
Όλη την μέρα στην ουσία την φάγαμε σε αυτή την ημερήσια εκδρομή που αποτέλεσε υπέροχη εμπειρία και άξιζε κάθε της λεπτό!
Την επόμενη μέρα την Τρίτη το πρωί είχα κλείσει μία ξενάγηση στην διάσημη περιοχή της ψαραγοράς του Τόκυο της διάσημης αγοράς Τσουκίτζι (Tsukiji fish market).
Η αγορά Tsukiji στο κέντρο του Τόκιο είναι μία από τις μεγαλύτερες αγορές ψαριών παγκοσμίως αφού συναλλάσσονται εκεί ημερήσια πάνω από 2.000 τόνους θαλάσσιων προϊόντων.
Η πραγματική ατραξιόν της αγοράς είναι η επίσκεψη στον χώρο που γίνονται οι εντυπωσιακές δημοπρασίες των τόνων. Η διαδικασία αρχίζει στις 5.20 και μέχρι τις 6.30 όλα έχουν τελειώσει. Βέβαια εγώ τόσο νωρίς δεν πήγα εκεί, αφού το τουριστικό μέρος είναι η εξωτερική αγορά της Tsukiji, η οποία βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην εσωτερική και εξυπηρετεί το κοινό. Η εξωτερική αγορά αποτελείται από λίγα τετράγωνα μικρών καταστημάτων λιανικής πώλησης και εστιατόρια κατά μήκος των στενών λωρίδων. Εδώ μπορείτε να βρείτε όλα τα είδη τροφίμων, μαχαίρια και φρέσκα θαλασσινά. Σε κάποιο από τα εκεί παραδοσιακά εστιατόρια φάγαμε κάτι ωμά ψάρια και σούσι, πραγματικά περίεργες γεύσεις, όχι τόσο κοντινές στις δικέ μας, καλή σαν εμπειρία, αλλά δεν είναι θα έλεγα για κάθε μέρα.
Μετά από αυτή την δίωρη ξενάγηση στην διάσημη ψαραγορά του Τόκυο κατευθυνθήκαμε σε ένα σημείο της πόλης που προσωπικά ανυπομονούσα να επισκεφθώ. Την περιοχή Ακιχαμπάρα. Εκεί θα ξοδεύαμε και τον υπόλοιπο χρόνο της ημέρας μας.
Η Ακιχαμπάρα, αυτή η μικρή αλλά τόσο διάσημη συνοικία του Τόκιο, αποτελεί τον «ομφαλό του κόσμου» όλων των geeks και των «otaku», δηλαδή όλων των φανατικών οπαδών των άνιμε, των μάνγκα και των βιντεοπαιχνιδιών. Γενικά η παρουσία των manga και των anime είναι απίστευτα έντονη σε όλες τις καθημερινές εκφάνσεις της ζωής στην Ιαπωνία.
Είναι η περιοχή όπου πάνε όλοι οι fans των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και ότι και να σας πω είναι λίγο. Είναι μια από τις πιο μεγάλες εμπειρίες που θα ζήσετε, αφού θα βρεθείτε περικυκλωμένοι από ένα σωρό πανύψηλα κτίρια, φωτεινές επιγραφές, δεκάδες καταστήματα με videogames, σοκάκια και στοές που πουλάνε οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε και έχει να κάνει τόσο με το παρελθόν όσο και με το παρόν. Έζησα την φοβερή εμπειρία να πιώ έναν καφέ στα διάσημα Maid Cafe, εκεί όπου οι σερβιτόρες είναι ντυμένες σαν καρτούν άνιμε, βγαλμένες μέσα από περιοδικά ή από κάποια ταινία, ιδιαίτερα φιλικές που μπορεί να τραγουδήσουν και να κάνουν διάφορα άλλα πράγματα για να σε φέρουν σε κέφι με τις ιδιαίτερα λεπτές φωνές τους. Όλα φυσικά σε κόσμια πλαίσια, μέσα από την μοναδικά ιδιαίτερη Ιαπωνική κουλτούρα τους που αφορά την διασκέδαση και το χιούμορ, αλλά νιώθεις ότι είσαι μέσα σε μια ταινία από αυτές τις δικές τους με τους περίεργους άνιμε χαρακτήρες, δηλαδή αυτών των Ιαπωνικών κινούμενων σχεδίων με την ξεχωριστή αισθητική τους.
Εκεί στην Ακιχαμπάρα μπορείς να βρεις δεκάδες καταστήματα που πουλάνε κάθε λογής υλικό, σχετικό με anime, manga, παιχνίδια με κάρτες, μοντελισμό και κούκλες, βιβλία και βέβαια gaming. Ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασαν ήταν ότι μπορούσες να βρεις πολλά μαγαζιά με CD, DVD και Blue Ray, παλιές φωτογραφικές μηχανές και προϊόντα προηγούμενης δεκαετίας που απλά εδώ έχουν αποσυρθεί και δεν υπάρχουν πλέον, αλλά την ίδια στιγμή θα έβρισκες και μαγαζιά με ότι νεότερο τεχνολογικά υπάρχει.
Η επόμενη μέρα, η Τετάρτη ήταν και η τελευταία αφού το ίδιο βράδυ πετούσαμε στο πιο μακρινό ταξίδι που έκανα ποτέ μέσα σε αεροπλάνο και που διήρκησε συνολικά 13 ώρες μέχρι Κωνσταντινούπολη και αυτό διότι στην επιστροφή την γη την κυνηγάμε και έτσι είσαι πιο πολλές ώρες μέσα στο αεροπλάνο. Η ημέρα κύλησε με τις τελευταίες βόλτες στο Τόκυο και με επίσκεψη σε κάποια εμπορικά. Ξεκινήσαμε από το Ροπόντζι Χιλς (Roppongi Hiruzu), εκεί όπου βρίσκεται ο πύργος Mori των 238 μέτρων, ένα από τα ψηλότερα κτίρια της πόλης, ενώ μετά επισκεφτήκαμε το Αυτοκρατορικό Ανάκτορο του Τόκιο (Tokyo Imperial Palace). Αυτό βρίσκεται στην πρώην τοποθεσία του Κάστρου Edo, μια μεγάλη περιοχή πάρκου που περιβάλλεται από τάφρους και τεράστιους πέτρινους τοίχους στο κέντρο του Τόκιο, σε μικρή απόσταση με τα πόδια από το σταθμό του Τόκιο και είναι η έδρα της αυτοκρατορικής οικογένειας της Ιαπωνίας.
Η επίσκεψη στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου πραγματικά αποτελεί σταθμός στις ταξιδιωτικές μου περιπλανήσεις, αφού αυτή η διαφορετικότητα είναι που σε μαγεύει ιδιαίτερα. Είναι ένα ταξίδι που συμπυκνώνει κάποια από τα σημαντικότερα στοιχεία της ιστορίας, του πολιτισμού και της φύσης αυτής της μακρινής χώρας με τα τόσο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Από τα πράγματα που με κέντρισαν το ενδιαφέρον και μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση είναι τα εξής:
Το μετρό είναι εντελώς χαοτικό και με υπερβολική θα έλεγα συνέπεια. Πραγματικά αν έχανες τον ένα συρμό, μετά από λίγο ερχόταν ο άλλος. Μέσα στο μετρό μάλιστα έβλεπα το πρωί πολύ μικρά παιδάκια ηλικίας 5 και 6 ετών να είναι μόνα τους και να χρησιμοποιούν το δαιδαλώδες αυτό μετρό για να πάνε στο σχολείο. Χωρίς φυσικά την παρουσία κανενός ενήλικα μαζί τους.
Μέσα στο μετρό μου έκανε επίσης εντύπωση πως έχει ήχους από πουλάκια. Μάλλον θεωρώ για να σε κάνουν να νιώσεις πιο όμορφα και χαλαρά και σαν να είσαι στην φύση.
Δεν θα βρείτε πουθενά στην πόλη κάδους απορριμμάτων. Ούτε μικρούς ούτε μεγάλους. Και τι κάνουν τα σκουπίδια τους; Τα παίρνουν και τα πετάνε σπίτι τους. Σε όλο το ταξίδι δε σταμάτησε να με εκπλήσσει η καθαριότητα στους δημόσιους χώρους και ειδικά στις δημόσιες τουαλέτες που ήταν και άφθονες.
Η ευγένεια τους και η εξυπηρετικότατα τους είναι από άλλον πλανήτη. Αν και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου αγγλικά και το πρόβλημα επικοινωνίας είναι μεγάλο, παρόλα αυτά θα προσπαθήσουν να σε βοηθήσουν, ενώ μάλιστα αρκετές φορές έβγαιναν και από το δρομολόγιο τους για να σε πάνε εκεί που ήθελες. Είναι σεμνοί, ταπεινοί και βλέπεις πολύ έντονα τον σεβασμό και το ήθος που έχουν σαν λαός στην καθημερινότητα τους.
Δεν θα ακούσεις ποτέ έντονες συζητήσεις, ή έντονες ομιλίες στο τηλέφωνο από κανέναν και ιδιαίτερα σε δημόσιο χώρο. Δεν θα ακούσεις κορναρίσματα και φασαρία έξω στον δρόμο. Γενικά έχει πολύ ησυχία.
Το κάπνισμα απαγορεύεται στους δρόμους και τα πεζοδρόμια και γενικά σε δημόσιο χώρο. Όποιος θέλει να καπνίσει υπάρχουν για τον σκοπό αυτό ειδικοί χώροι.
To Τόκιο έχει στο σύνολο περισσότερα εστιατόρια με αστέρι Michelin σε σχέση με Λονδίνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη μαζί!
Οδηγούνε όπως στην Αγγλία, αφού το τιμόνι είναι στα δεξιά. Το ίδιο ανάποδα για εμάς είναι και κάποια άλλα πράγματα όπως στις κυλιόμενες σκάλες όπου στέκεσαι αριστερά και κινείσαι από τα δεξιά όπου θεωρείται η λωρίδα «ταχείας διέλευσης».
Η εγκληματικότητα στην χώρα κινείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα και σε κανένα σημείο του ταξιδιού δεν ένιωσα άβολα.
Δεν δέχονται tips και μάλιστα το θεωρούν υποτιμητικό. Αν αφήσεις κάποια έξτρα λεφτά το πιο πιθανόν είναι είτε να επιμείνουν να τα πάρεις πίσω είτε να σε πάρουν στο κυνήγι επειδή θεωρούν ότι τα ξέχασες.
Ένα άλλο παράξενο θα έλεγα, αλλά πλέον το συναντάς και σε πολύ καλά ξενοδοχεία ακόμα και στην Ελλάδα είναι οι ρομποτικές ή αλλιώς «έξυπνες» τουαλέτες. Κύρια λειτουργία που έχουν όλα τα μοντέλα είναι ότι το καπάκι της λεκάνης ήταν θερμαινόμενο και άνοιγε ή έκλεινε σε μερικές αυτόματα. Η όλη διαχείριση της τουαλέτας γινόταν από ένα τηλεκοντρόλ που είχε διάφορες λειτουργίες. Μπορούσες να έχεις για παράδειγμα μασάζ, να ρυθμίζεις την κλίση και την πίεση του νερού του μπιντέ, αλλά και στεγνωτήρα. Μπορούσες επίσης να βρεις λεκάνες με νιπτήρα από πάνω ώστε να γεμίζει το καζανάκι με το νερό που ήδη χρησιμοποιείς για να πλυθείς.
Αγαπάνε πολύ τα μετρητά και τα προτιμούν θα έλεγα από τις κάρτες. Όσον αφορά και τα λεφτά τους ήταν από τα πιο εύκολα συστήματα που συνάντησα ποτέ, αφού το Γιεν δεν έχει υποδιαιρέσεις, όπως έχει το δολάριο, το ευρώ και η λίρα για παράδειγμα, οπότε ότι έβλεπες ήταν γιεν.
Δεν είναι άνθρωποι που θα σε αγκαλιάσουν και δεν τους αρέσουν οι σωματικές επαφές, όπως αγκαλιές ή χειραψίες. Προσωπικά είχα ξεχάσει σε κάποιο μαγαζί το κινητό μου και όταν γύρισα να το πάρω και από την χαρά μου πήγα να αγκαλιάσω τον ιδιοκτήτη, αυτός έκανε ένα βήμα πίσω. Στο ίδιο μοτίβο και με τα λεφτά ή την πιστωτική που συνήθως δεν τα παίρνουν κατευθείαν από τα χέρια σου, αλλά πρέπει να τα αφήσεις μέσα ένα δισκάκι και να τα πάρουν αυτοί από εκεί. Θα σου επιστρέψουν τα ρέστα ή την κάρτα μέσω αυτού και όχι χέρι-με-χέρι
Μπορεί να λέμε ότι εδώ στην Ελλάδα ή ότι γενικώς τα κινητά είναι η προέκταση των χεριών μας, αλλά αυτό εκεί μπορούσες να το δεις στον μεγαλύτερο του βαθμό. Πραγματικά όλη τη μέρα όλη την ώρα, παντού και πάντα είναι με το κινητό στο χέρι και ακουστικά Bluetooth.
Μέσα σε όλο το διάστημα της παραμονής μου εκεί μπορεί να είδα μόλις δύο ανθρώπους έξω στον δρόμο που δεν φορούσαν μάσκα. Πραγματικά ένιωθες λες και τις είχαν κολλημένες στο πρόσωπο τους και δεν τις έβγαζαν για κανέναν λόγο πουθενά. Η μάσκα δεν ήταν υποχρεωτική, ούτε καν στα δημόσια μέσα μεταφοράς, οπότε και εμείς δεν φορούσαμε πουθενά, αλλά ήμασταν οι μοναδικοί που το κάναμε και για αυτό μπορεί κάποιοι να μας κοιτούσαν και περίεργα.
Αγαπάνε πολύ τον τζόγο, τα καραόκε και τα βιντεοπαιχνίδια. Επίσης μεγάλη αγάπη έχουν σε αυτά τα μηχανήματα που με μια δαγκάνα πιάνεις κάποιο κουκλάκι. Πραγματικά και ειδικά στην Ακιχαμπάρα μπορείς να βρεις χιλιάδες από αυτά.
Έχει αυτόματους πωλητές για τα πάντα. Από ρούχα μέχρι έτοιμο φαγητό και φυσικά αναψυκτικά και νερά.
Με το φαγητό και γενικά το γρήγορο φαγητό έχουν ένα θέμα. Δεν έχω δει τόσα πολλά φαγάδικα πουθενά. Πραγματικά κάθε δεύτερο μαγαζί ήταν φαγάδικο. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η Ιαπωνική κουζίνα είναι μία από τις κορυφαίες του κόσμου και το δικό τους σούσι έχει μια κάπως διαφορά από το δικό μας ευρωπαϊκό. Θα το βρεις σε μεγάλη ποικιλία και για όλα τα γούστα, όπως από το πιο απλό street food μέχρι το πιο ακριβό εστιατόριο. Το καλό είναι πως παντού όπου πήγαμε είχανε μενού και στα αγγλικά, αλλά φέρνουν και πιρούνια και έτσι δεν θα ήμουν αναγκασμένος να προσπαθήσω να φάω με τα δικά τους chop-sticks.
Οι Ιάπωνες ήταν γενικά καλοντυμένοι σαν λαός. Έβλεπες νέα ενδιαφέροντα στυλ, με πολλούς όμορφους θα έλεγα συνδυασμούς. Τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες. Γενικά όπως όλοι ξέρουμε είναι μικροκαμωμένοι και δεν βρίσκεις εύκολα υπέρβαρους, οπότε αυτός ο συνδυασμός ταιριάζει απόλυτα με την ανάδειξη κάποιων πολύ ωραίων ρούχων.
Γενικά είναι καταναλωτικός λαός και το βλέπεις έξω με πόσα πολλά εμπορικά κέντρα έχουν και με πόση μανία γενικά ψωνίζουν. Οι νέοι της χώρας θα έλεγα πάντως ότι βρίσκονται σε μια ισορροπία κάπου ανάμεσα στις δικές τους Ιαπωνικές αξίες και στην μεγάλη αμερικανοποίηση του καταναλωτισμού.
Το Τόκυο το περίμενα πολύ πιο ακριβό και αυτό με παραξένεψε θετικά. Δεν ξέρω για τιμές σε ενοίκια, ρεύμα και θέρμανση, αλλά οι τιμές στα εστιατόρια, στα ξενοδοχεία και στα σούπερ μάρκετ μου φάνηκαν πολύ λογικές και καμία σχέση για παράδειγμα με αυτές στην Αμερική. Μια πολύ λογική και ωραία εξήγηση που μου έδωσε ο φίλος μου ο Γιώργος Καραγιάννης που έχει επισκεφθεί την χώρα πολλές φορές είναι πως αυτοί πάντοτε ήτανε σε αυτό το επίπεδο τιμών, απλά εμείς παλιά ήμασταν πολύ φθηνοί και πως τώρα με την δικιά μας ακρίβεια σε όλα, φτάσαμε το δικό τους επίπεδο τιμών.
Έτσι λοιπόν μ’ αυτά και μ’ αυτά, ένα ακόμα ταξίδι έφτασε στο τέλος του, ένα ταξίδι μοναδικό και διαφορετικό από όλα τα άλλα, αφού αυτό αποτέλεσε ορόσημο για μένα και την ζωή μου. Ήταν ένα ταξίδι που συμπεριελάμβανε άλλα 5 μαζί. Ήταν το ταξίδι όπου το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα, και είχαν αντίκρισμα όλοι οι κόποι και οι θυσίες που κάναμε σαν οικογένεια.
Αν και ο αρχικός σχεδιασμός ήταν διαφορετικός, η πανδημία τα έφερε έτσι ώστε να ολοκληρωθεί αυτό το εγχείρημα θα έλεγα και στο πιο όμορφο μέρος, στην πιο μαγευτική και παραμυθένια πόλη από όλες, το Τόκυο. Μία πόλη, μία χώρα που αποτελεί όνειρο ζωής να την επισκεφθούν για πολλούς ανθρώπους και ιδιαίτερα αυτών του δυτικού κόσμου, μιας και το άγνωστο, το μακρινό, το πιο περίεργο από τα καθιερωμένα του δυτικού κόσμου αποτελεί και το πιο μαγευτικό. Είναι απ’ αυτά τα ταξίδια, τις αναμνήσεις των οποίων κουβαλά κανείς για το υπόλοιπο της ζωής του. Το Τόκιο και η Ιαπωνία μπορεί να απέχουν περίπου 20 ώρες πτήσης από τη χώρα μας, όμως συνιστούν έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από τον δικό μας. Διαφορετική εντελώς κουλτούρα, διαφορετική στάση ζωής και νοοτροπία, κάτι που είναι έξω από τα συνηθισμένα του δυτικού κόσμου. Συνδυασμός τεχνολογίας και παράδοσης όπου το ένα παντρεύεται το άλλο.
Υπάρχει όμως και ένα ακόμα χαρακτηριστικό που κάνει το επίτευγμα μου λιγάκι πιο διαφορετικό από τους υπόλοιπους Έλληνες δρομείς και έχει να κάνει το διάστημα στο οποίο κατάφερα και έτρεξα και τους 6 αυτούς μεγάλους Μαραθωνίους. Ολοκλήρωσα λοιπόν τους 6 αγώνες σχετικά γρήγορα αφού με πήρε συνολικά 525 μέρες δηλαδή 1 χρόνο, 5 μήνες και 7 ημέρες, γεγονός που ναι μεν με κάνει τον 16ο Έλληνα που ολοκληρώνει αυτό το εγχείρημα, τον πρώτο όμως που το καταφέρνει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα! Ξεκίνησα με τραυματισμό στο Βερολίνο στις 26 Σεπτεμβρίου 2021 και με χρόνο 04:13 και ολοκλήρωσα στο Τόκυο στις 05 Μαρτίου 2023, μια ώρα πιο κάτω στο 03:19! Συνολικά έκανα 525 μέρες!
Τίποτα βέβαια δεν τελειώνει εδώ και η ζωή συνεχίζεται με νέους στόχους και νέες προκλήσεις. Πάντα όταν κλείνει μία πόρτα ανοίγει μία άλλη και έτσι έχω σκοπό να πορευθώ από εδώ και πέρα. Ανοίγοντας νέες πόρτες στην ζωή μου. Για αυτό λοιπόν μην σταματάτε να ονειρεύεστε!
Και κάτι τελευταίο που αφορά τα ταξίδια που προσωπικά μου αρέσουν πολύ και με έχουν αλλάξει ως άνθρωπο. Το μυαλό πολλές φορές σφραγίζει στην βασανιστική ρουτίνα της καθημερινότητας και κάποιοι αδυνατούν να διευρύνουν τους πλατύς ορίζοντες που κινείται ο εγκέφαλος με αποτέλεσμα να θεωρούν κάποια πράγματα δεδομένα και να νομίζουν ότι όλη η γη και ο κόσμος είναι απλά ένας νοητός δορυφόρος που κινείται γύρω από αυτούς. Τα ταξίδια μας αναγκάζουν να βγούμε από τον μικρόκοσμο που ζούμε και προκαλούν το νου, το πνεύμα και το σώμα μας να φτάσουν λίγο πιο μακριά. Επενδύστε σε ταξίδια και ανακαλύψτε νέους τόπους. Παρατήρησα ότι όσο πιο πολύ ταξιδεύεις τόσο περισσότερο ηρεμείς και όλο πιο διαφορετικά αντιμετωπίζεις πράγματα και καταστάσεις. Μπορεί να σας δίνει ικανοποίηση η αγορά ενός αγαθού ή συγκεκριμένες επανειλημμένες καταστάσεις απόλαυσης, αλλά πιστέψτε με αυτού του είδους οι ικανοποιήσεις είναι εφήμερες. Αντίθετα η ικανοποίηση και οι εμπειρίες που θα αποκτήσετε από ένα ταξίδι θα σας ακολουθούν μια ζωή. Δείτε το και μόνοι σας με ένα παράδειγμα. Ποιο πράγμα θα σας φέρει ευχάριστα συναισθήματα όταν το ανακαλέσετε στο μυαλό σας; Η αγορά ενός υλικού αγαθού ή μία ευχάριστη εμπειρία που ζήσατε και πιο συγκεκριμένα ένα ταξίδι; Κάθε ταξιδιωτική εμπειρία μας διαμορφώνει, μας καθορίζει, μας αλλάζει και μας εξελίσσει. Η επαφή με νέους ανθρώπους, γεύσεις, μυρωδιές, εικόνες, δραστηριότητες, μας φέρνουν σε επαφή με πολλά πράγματα που δεν γνωρίζουμε και κρατάνε για μια ζωή.
Με την συμμετοχή μου σε αυτή τη σειρά των 6 Μαραθωνίων, μέσα από το κλίμα των αγώνων, τους διοργανωτές, τα μέρη, τα ταξίδια, γέμισα συναισθήματα και εικόνες που θα θυμάμαι για πάντα.
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!
Μέχρι την επόμενη φορά, Να είμαστε καλά να είμαστε υγιείς και να κάνουμε πάντα αυτό που αγαπάμε και αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
Όλα είναι δρόμος:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/