In this episode of the Podcast It's a long road θα σας περιγράψω πως είναι να τρέχεις στον Μαραθώνιο του Τόκυο, στον τελευταίο μου αυτόν αγώνα από την σειρά των 6 World Marathon Majors. Ένα ταξίδι στην χώρα του “Ανατέλλοντος Ηλίου” που από μόνο του είναι όνειρο ζωής, πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με την ολοκλήρωση του στόχου των 6 κυριότερων Μαραθωνίων του κόσμου μπαίνοντας το όνομα μου στο Πάνθεον των 6 Star Finishers.
Ένα εγχείρημα που κάποτε φαινόταν τόσο μακρινό, πήρε σάρκα και οστά στο Τόκυο, σε αυτή την διαφορετική και μαγευτική χώρα, κάνοντας με έτσι τον 16ο Έλληνα που το καταφέρνει, αλλά τον πρώτο που ολοκληρώνει αυτή τη σειρά των 6 Μαραθωνίων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αφού με πήρε συνολικά 525 μέρες δηλαδή 1 χρόνο, 5 μήνες και 7 ημέρες!
Hello my friends,
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα, ο νυν υπέρ πάντων αγών, η μάχη των μαχών, κάπως έτσι θα χαρακτήριζα τον τελευταίο μου αυτόν αγώνα από την σειρά των 6 Μαραθωνίων που είχα βάλει σκοπό να κάνω και να ολοκληρώσω ένα όνειρο που είχα στο μυαλό μου και που έφτασε η ώρα επιτέλους να πραγματοποιηθεί. Ένας στόχος που πριν από λίγα χρόνια ναι μεν φαινόταν απλησίαστος και δύσκολος, έφτασε όμως το πλήρωμα του χρόνου και έπαιρνε σάρκα και οστά το όλο μου αυτό εγχείρημα. Ο ενθουσιασμός και η χαρά μου δεν περιγράφονταν διότι δεν είναι λίγο πράγμα να πηγαίνεις στην άλλη άκρη του κόσμου, σε έναν τόσο μαγευτικό προορισμό και αυτό να συνδυάζεται με άλλα τόσα πράγματα. Πρώτα απ’ όλα όπως είπα σαν ταξίδι από μόνο του είναι όνειρο ζωής, κατά δεύτερον ολοκλήρωνα τους 6 Κυριότερους Μαραθώνιους του κόσμου, γινόμουν δηλαδή εξάστερος κρεμώντας επιτέλους στο λαιμό μου το μεγαλύτερο μετάλλιο όλων και τέλος θα μπορούσα επιτέλους να ολοκληρώσω και το βιβλίο μου περιγράφοντας όλο αυτό το μαγικό ταξίδι, όλη αυτή τη διαδρομή, τον δρόμο προς τ’ αστέρια!
Κανονικά θα είχα ολοκληρώσει το όλο εγχείρημα μέσα σε διάστημα μόλις ενός έτους αφού θα τελείωνα με τον αγώνα της Νέας Υόρκης το Νοέμβριο του 2022, αλλά ελέω πανδημίας ο Μαραθώνιος του Τόκυο το 2021 ακυρώθηκε για το ευρύ κοινό και προσκλήθηκαν μόνο ελίτ αθλητές, το 2022 έγινε μόνο για τους ντόπιους και όχι για διεθνής δρομείς και έτσι μετά από 2 χρόνια το 2023 άνοιξε και πάλι για όλους τους δρομείς. Το γεγονός αυτό με τις 2 ακυρώσεις έφερε το εξής αποτέλεσμα. Μαζεύτηκαν συνολικά πάνω από 3.000 δρομείς από όλο τον κόσμο που περίμεναν να πάρουν το 6ο τους μετάλλιο και να ολοκληρώσουν έτσι τους 6 World Marathon Majors. Αυτό το συγκεκριμένο γεγονός πέρασε στο ρεκόρ Γκίνες και ήμουν τόσο χαρούμενος που θα έπαιρνα και εγώ μέρος σε ένα γεγονός που θα έγραφε ιστορία. Μάλιστα για αυτό το επίτευγμα η διοργανώτρια αρχή ετοίμασε ένα έξτρα μετάλλιο στο οποίο αναγραφόταν επάνω ότι η εν λόγω κούρσα αποτελούσε μέρος ενός παγκοσμίου ρεκόρ Γκίνες, ενώ και αντίστοιχο πιστοποιητικό θα μας αποστελλόταν αν πληρώναμε και ένα μικρό ποσό. Για την διοργανώτρια αρχή μάλιστα μετά από αυτόν τον αγώνα οι 6 Star Finishers από όλον τον κόσμο θα ξεπερνούσαν τους 10.000! Εγώ λοιπόν συνολικά από το Μαραθώνιο του Τόκυο θα έπαιρνα 3 μετάλλια! Ένα από τον αγώνα, ένα για την ολοκλήρωση και των 6 Μαραθωνίων και ένα για το ρεκόρ Γκίνες!
Ο αγώνας αυτός σήμαινε πολλά για μένα και ήμουν και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτόν μου τον σκοπό. Ήθελα να κλείσω το όλο μου αυτό εγχείρημα και με μια σούπερ επίδοση. Ήθελα να συνδυάσω τον τερματισμό με ατομικό ρεκόρ οπότε χρόνο κάτω από 3.30 που είχα στο London αλλά ήλπιζα να δω άσσο μετά το 3 οπότε πήγαινα για χρόνο 3.19.59 και κάτω! Αυτός ήταν ο στόχος που θέσαμε από την αρχή μαζί με τον προπονητή μου τον Basil Onion και έτσι όλη μου η προετοιμασία βασίστηκε πάνω σε αυτό το πλάνο, αλλά επιπρόσθετα και σε ακόμα δύο σημαντικούς αγώνες Ultra που είχα σκοπό να τρέξω τον Απρίλιο και τον Μάϊο. Ήθελα μετά από αυτόν τον στόχο με τους 6 World Marathon Majors να βάλω πλώρη για ακόμα έναν που δεν ήταν άλλος από τη συμμετοχή μου σε έναν αγώνα Spartathlon. Για εκεί το πρώτο βήμα θα ήταν να πάρω την πρόκριση από κάποιον άλλον αγώνα και εν συνεχεία να μπω στην κλήρωση της διοργάνωσης, οπότε είπα να τρέξω τα 180 χλμ του Ολύμπιου δρόμου και αν καταφέρω χρόνο κάτω από 27 ώρες να πάρω την πρόκριση για να μπω στην κλήρωση. Πριν από αυτόν τον αγώνα είχα και ένα 12ωρο προπονητικό Ultra σε έναν αγώνα που γινόταν για πρώτη φορά και ήταν στο αυτοκινητοδρόμιο Σερρών, μέσα στην πίστα των αγώνων.
Έτσι κάπου στις αρχές Δεκεμβρίου και κλασικά όπως κάνω κάθε χρόνο, έκανα τα εργομετρικά μου τεστ για να δω σε τι κατάσταση είμαι, οπότε και το προπονητικό πλάνο από τον προπονητή μου να κουμπώσει ακόμα καλύτερα επάνω μου και να γίνουν ακόμα πιο προσωποποιημένες οι προπονήσεις μου και να έχω τις βέλτιστες προσαρμογές. Τα αποτελέσματα του εργομετρικού πάντως ήτανε πολύ καλά και έδειχνα σε πολύ καλή κατάσταση και γενικά από νωρίς εντός στόχων. Αυτό βέβαια συνέβη διότι αγωνιστικά ήμουνα έτοιμος μέχρι και τις 06 Νοεμβρίου που έτρεξα στη Νέα Υόρκη, ενώ και μετά από αυτόν τον αγώνα οι προπονήσεις μου συνεχίστηκαν κανονικά, χωρίς προβλήματα και μπήκα για έναν μήνα σε φάση διατήρησης και συντήρησης της φυσικής μου κατάστασης, αλλά πήρα και περίπου ενάμισι κιλό, μιας και στον αγώνα της Νέας Υόρκης ήμουν στα 74 κιλά και στα εργομετρικά στα 75,4. Υπήρξαν βέβαια κάποιες παρατηρήσεις που θα έπρεπε να δίναμε μεγαλύτερη έμφαση, αλλά και επίσης πως θα έπρεπε να χάσω 2 με 3 κιλά για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα. Το γεγονός αυτό και επειδή ήθελα και εγώ ο ίδιος τόσο πολύ να συνδυαστεί ο τελευταίος αγώνας και με μια καλή επίδοση, μπήκα σε πρόγραμμα διατροφής για 2 μήνες ούτως ώστε να μπορέσω να χάσω τα 2-3 κιλά και συγχρόνως να είμαι ενεργειακά καλά για τις πολύ απαιτητικές προπονήσεις που θα είχα όλο αυτό το διάστημα. Στόχος ήταν από τα 75,4 κιλά να πέσω στα 72 και κάτι. Την διατροφή μου και την παρακολούθηση όλων των επιμέρους δεικτών τις ανέλαβε η διατροφολόγος Maria Kanaki, μαζί με τον Βιοχημικό Niko Gudzourela από το γραφείο Fitme Nutrime. Οι πλήρεις αιματολογικές εξετάσεις που έκανα για να έχουμε καλύτερη κατάσταση της υγείας μου έδειξαν πολύ καλά στοιχεία και σχεδόν κανένα θέμα εκτός από κάτι πολύ μικρές λεπτομέρειες που είχαν να κάνουν περισσότερο με το ότι θα έπρεπε να ρίξουμε λίγο τους υδατάνθρακες και να αυξήσω λιγάκι τον ύπνο. Κατεγράφησαν όλες οι διατροφικές μου συνήθειες και προτιμήσεις, το ιατρικό μου ιστορικό, οι προπονήσεις, η καθημερινή μου ρουτίνα και εστιάσαμε ιδιαίτερα στους διατροφικούς χειρισμούς που χρειάζεται κάθε δρομέας να κάνει ανάλογα με τον αγώνα στόχο αλλά και το στάδιο της προετοιμασίας του. Η διατροφική μου προετοιμασία έγινε παράλληλα με την αγωνιστική μου και κύλησε τέλεια, αφού τη 01 Μαρτίου που έφευγα για Τόκυο ζύγιζα 71,6 κιλά, ακόμα πιο ελαφρύτερος από αυτό που είχαμε σχεδιάσει, οπότε ακόμα καλύτερα για μένα.
Το πρόγραμμα που θα μου σχεδίαζαν η Maria Kanaki με το Niko Gudzourela θα είχε ως πυλώνα τον κατάλληλο χειρισμό των μακροθρεπτικών συστατικών (πρωτεΐνες, λίπη, υδατάνθρακες) για τη δική μου ρουτίνα αλλά και προπονήσεις, εξασφαλίζοντας όμως την λήψη όλων των απαραίτητων μικροθρεπτικών (μέταλλα, ιχνοστοιχεία, βιταμίνες), που πολλές φορές εμείς οι δρομείς παραβλέπουμε.
Πιο συγκεκριμένα, το λεπτομερές διατροφικό πρόγραμμα που έλαβα, χωριζόταν σε δυο μέρη, το βασικό menu και τα συμπληρωματικά γεύματα.
Το βασικό menu είχε ως στόχο την δημιουργία του θερμιδικού ελλείμματος που χρειαζόταν για να μειώσω το σωματικό μου βάρος. Ήταν δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχω ισορροπημένη πρόσληψη όλων των μακρο- και μίκρο-θρεπτικών συστατικών καθόλη τη διάρκεια της ημέρας και να πραγματοποιώ με άνεση κάθε μου δραστηριότητα (εργασία, άθληση κλπ). Τα συμπληρωματικά γεύματα είχαν συμπληρωματικό ρόλο ανάλογα με την φυσική δραστηριότητα που θα έκανα. Παρότι οι επιλογές ήταν απλές και πρακτικές, ήταν η καθεμία τους ιδανική για την προπόνηση που είχε προηγηθεί. Κάθε συμπληρωματικό γεύμα δηλαδή, ταίριαζε σε συγκεκριμένη προπόνηση με στόχο τόσο να συμπληρώσει μέρος των θερμίδων που χάθηκαν αλλά και να δώσει τα κατάλληλα συστατικά που χρειαζόταν ο οργανισμός και οι μύες μου για την βέλτιστη αποκατάσταση τους.
Αξίζει να αναφέρω ότι στο βασικό μου διατροφικό πλάνο είχαμε την προσέγγιση μειωμένων υδατανθράκων με το ~40-45% των ημερήσιων θερμίδων να προέρχονται από υδατάνθρακες και >20% των θερμίδων να προέρχονται από πρωτεΐνες. Ανάλογα με την προπόνηση και το συμπληρωματικό γεύμα που θα είχα τα ποσοστά αυτά άλλαζαν με τρόπο κατάλληλο κι ευεργετικό για τις ανάγκες μου.
Η επιτυχία του διατροφικού προγράμματος φάνηκε από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες, όταν και είχα καλύτερη διατροφή και συγχρόνως έχανα σταθερά τα περιττά κιλά. Ένιωθα πιο δυνατός, ελαφρύτερος και με χαμηλότερους παλμούς στο αερόβιο κομμάτι των προπονήσεων μου.
Σε αυτή λοιπόν την περίοδο των 9 εβδομάδων ξεκινώντας από την αρχή του έτους και πιο συγκεκριμένα από 02 Ιανουαρίου 2023 με στόχο όπως είπαμε τον αγώνα στο Τόκυο στις 05 Μαρτίου, αλλά και των δύο επερχόμενων Ultra, το προπονητικό μου πρόγραμμα περιελάβανε μπόλικες ανηφόρες, πολλές διαλειμματικές με κάποιες εξ αυτών σε ανηφόρες και σε γενικές γραμμές ήταν ως εξής:
9 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 6h 50’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 3 διαλειμματικές με τη μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο τρέξιμο και με Long Run την Κυριακή 2h 30’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
8 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 7h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 3 διαλειμματικές με τη μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο τρέξιμο με Long Run την Κυριακή 2h 50’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
7 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 8h 10’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 διαλειμματικές με τη μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο και ένα Tempo τρέξιμο και με Long Run την Κυριακή 3h 30’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
6 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 6h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 διαλειμματικές με τη μία σε ανηφόρα, ένα αερόβιο και ένα Tempo τρέξιμο σε ανηφόρα και με το Long Run την Κυριακή 2h 30’ σε διαδρομή με ανηφόρες.
5 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 7h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία με το Σάββατο όμως να κάνω Tempo τρέξιμο 1h 30’ όλο στον επιθυμητό ρυθμό Μαραθωνίου που για μένα ήτανε στο 4:45 και Long Run την Κυριακή 2h 30’ όλο σε αερόβιο ρυθμό που σήμαινε κάπου ανάμεσα σε 05:20 και 05:30.
4 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 8h 20’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 διαλειμματικές με την μία σε ανηφόρα, ένα χαλαρό τρέξιμο, πάλι το Σάββατο ένα Tempo Run και το Long Run της Κυριακής 3h 30’ όλο σε αερόβιο-χαλαρό ρυθμό.
3 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 6h 45’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 διαλειμματικές με την μία σε ανηφόρα, ένα χαλαρό τρέξιμο, πάλι το Σάββατο ένα Tempo Run και το Long Run της Κυριακής 2h όλο σε αερόβιο ρυθμό που σήμαινε για μένα 5:20 με 5:30.
2 εβδομάδες πριν: χρόνος προπόνησης – 4h 30’ συνολικά 5 προπονήσεις διαφορετικές η κάθε μία όπως 2 αερόβια τρεξίματα, 2 διαλειμματικές με την μία να είναι σε ανηφόρα και με Long Run την Κυριακή 1h 20’ όλο σε αερόβιο ρυθμό.
Την εβδομάδα του Μαραθωνίου έκανα 4 προπονήσεις συνολικής διάρκειας 2h 45’ με δύο χαλαρά τρεξιματάκια 35 και 25 λεπτών Παρασκευή και Σάββατο πριν τον αγώνα.
Μέσα φυσικά στο my training program είχα εντάξει και μία φορά την εβδομάδα ενδυνάμωση σε γυμναστήριο και άλλες δύο φορές από 10 με 15 λεπτά ενδυνάμωσης συνήθως με το πέρας της προπόνησης. Να πω την αλήθεια όμως τον τελευταίο μήνα περίπου, αμέλησα λιγάκι την όλη φάση της ενδυνάμωσης και αυτό έγινε μόνο και μόνο επειδή είχα ένα άγχος να μην πάθω κάτι και χάσω τον μεγάλο και σημαντικό για μένα αγώνα. Μια θλάση, ένα τράβηγμα, μια ενόχληση για παράδειγμα. Πάντα όσο πλησιάζει ένας αγώνας και ειδικά σε αυτόν εδώ είχα ένα άγχος στο να φτάσω καλά και να στηθώ υγιής στην γραμμή της εκκίνησης. Οι αγώνες καθ’ αυτού δεν με αγχώνουν τόσο, όσο το να πάνε όλα καλά στην προετοιμασία και ειδικά τις τελευταίες ημέρες και όσο πλησιάζει ο καιρός. Δεν ξέρω αν είναι μόνο δικιά μου αίσθηση αυτή αλλά επειδή δεν κάνω πρωταθλητισμό πιο πολύ σημασία έχει για μένα να στηθώ στην εκκίνηση παρά ο ίδιος ο αγώνας και ο χρόνος που θα κάνω. Για αυτό άλλωστε και όλους μου τους αγώνες και ειδικά αυτούς της σειράς των 6 τους χάρηκα πάρα πολύ και διασκέδαζα κατά την διάρκεια της κούρσας με τα Live βίντεο που ανέβαζα στα Social.
Αναχώρηση για Τόκυο έγινε το βράδυ της 01 Μαρτίου 2023 από Θεσσαλονίκη μέσω Κωνσταντινούπολης αλλά ήμουνα μέσα στο άγχος διότι το πρωί έπρεπε να είμαι σε άλλη χώρα λόγω δουλειάς, να ταξιδέψω το απόγευμα για Θεσσαλονίκη, μέσα σε 2 ώρες να πάω σπίτι και να ετοιμάσω την βαλίτσα μου και από εκεί να φύγω με τη γυναίκα μου για το αεροδρόμιο. Πραγματικά ένας κακός χαμός, για να μην ξεχάσω τίποτα και με την ψυχή στο στόμα που λένε. Τελικά όλα πήγανε καλά και φτάσαμε στην ώρα μας στο αεροδρόμιο για να κάνουμε το καθιερωμένο check-in και ένα συναρπαστικό ταξίδι στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου μόλις ξεκίνησε!
Πάντα ήθελα να επισκεφθώ την Ιαπωνία καθώς θαυμάζω τις χώρες που έχουν μεγάλη ιστορία και πολιτισμό. Επιπλέον έχω στόχο ζωής να γνωρίζω πολιτισμούς και κοινωνίες που διαφέρουν από την δικιά μου και ελπίζω όπως έχω πει και σε παλιότερο Podcast να το κάνω και αυτό πραγματικότητα σε μια σειρά ταξιδιών που σχεδιάζω με τον γαμπρό μου και ήδη έχουμε ξεκινήσει πηγαίνοντας Βιετνάμ και Καμπότζη αλλά ελέω πανδημίας και των δικών μου υποχρεώσεων το έχουμε αφήσει αυτό το Project λιγάκι σε δεύτερη μοίρα.
Από μέρες πριν όπως κάνω και κάθε φορά φυσικά ετοίμαζα αυτό το ταξίδι και γενικά ήθελα να έχω τακτοποιήσει όλες τις λεπτομέρειες όσο καλύτερα μπορούσα. Βασικός λόγος του ταξιδιού ναι μεν είναι ο αγώνας του Μαραθωνίου δεν παύει όμως και ειδικά σε τέτοιους προορισμούς να μην έχεις κάνει και ένα πλάνο για το τι θα δεις και τι θα συναντήσεις. Λίγες οι μέρες, περιορισμένες πριν τον αγώνα οι μετακινήσεις λόγω της όσο τον δυνατόν πιο ποιοτικής ξεκούρασης, οπότε κάπως έπρεπε να χωρέσουμε και όσα περισσότερα αξιοθέατα μπορούσαμε να δούμε. Πόσο μάλλον για αυτή τη χώρα με τόσο έντονα χαρακτηριστικά, ιδιάζουσα κουλτούρα και συνήθειες.
Φτάσαμε λοιπόν την άλλη μέρα το βραδάκι στο Τόκυο, την Πέμπτη 02 Μαρτίου, εμφανώς κουρασμένοι από το μεγάλο αυτό ταξίδι των συνολικά 18 ωρών, με τις διαδικασίες εισόδου στη χώρα να είναι σχετικά γρήγορες, αφού προσωπικά είχα προνοήσει να καταθέσω από πριν ηλεκτρονικά όλα τα απαιτούμενα έγγραφα όπως πιστοποιητικά εμβολιασμού, διαβατήρια και τόπο παραμονής στην χώρα που απαιτούνταν. Αφού παραλάβαμε τα πράγματα την πρώτη ψυχρολουσία για την Ιαπωνική κουλτούρα την έλαβα μέσα στο λεωφορείο της γραμμής που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο, όπου ήταν ελάχιστα άτομα και εγώ κάλεσα με το κινητό μου για να μιλήσουμε και να του πω ότι φτάσαμε τον φίλο μου τον George Karagiannis που μας περίμενε στο ξενοδοχείο, ο οδηγός του λεωφορείου στην πρώτη στάση που έκανε έφυγε από την θέση του και ήρθε σε εμένα κάνοντας μου νόημα ότι μιλάω πολύ δυνατά και ότι θα έπρεπε να κλείσω το κινητό μου διότι απαγορεύεται. Αργότερα βέβαια συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν και ανάλογες ταμπέλες μέσα στο λεωφορείο που προειδοποιούσαν για αυτό. Κατευθείαν λοιπόν πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και από την άλλη ημέρα ήμασταν έτοιμοι και γεμάτοι περιέργεια να ανακαλύψουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε για αυτή την παραμυθένια χώρα.
Το Τόκυο είναι η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας και η μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Αποτελεί ένα από τα 47 νομαρχιακά διαμερίσματα της Ιαπωνίας και περιλαμβάνει την ιδιαίτερα αστικοποιημένη κεντρική περιοχή του Τόκιο, που είναι η καρδιά της ομώνυμης μητροπολιτικής περιοχής. Αριθμεί περίπου 13 εκατομμύρια κάτοικους- 10% του πληθυσμού της χώρας, ενώ στη μητροπολιτική του περιοχή ζουν περίπου 37 εκατομμύρια άνθρωποι, κάνοντάς την έτσι την πιο πολυπληθή πόλη του κόσμου. Το Τόκιο βρίσκεται στην περιοχή Καντό, στο Χονσού, το κεντρικό και μεγαλύτερο από τα νησιά που απαρτίζουν την Ιαπωνία.
Το Τόκιο είναι μείζον διεθνές οικονομικό κέντρο και έχει περιγραφεί ως ένα από τα τρία νευραλγικά κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας, μαζί με τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Αν και είχε την φήμη και είχα διαβάσει ότι αποτελεί μία από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου, προσωπικά αποκόμισα άλλη εντύπωση που διέψευδε αυτόν τον χαρακτηρισμό.
Το Τόκιο έχει καταστραφεί δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία του, μια το 1923 μετά από σεισμό και από τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς της πόλης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ξαναχτίστηκε όμως μετά τον πόλεμο και το 1964 φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ολυμπιακούς αγώνες ήταν να φιλοξενήσει και το 2020 αλλά λόγω της πανδημίας οι αγώνες έγιναν το 2021. Εξαιτίας αυτών των καταστροφών στο παρελθόν το αστικό τοπίο του Τόκιο κυριαρχείται από τη σύγχρονη αρχιτεκτονική και τα παλαιότερα κτίρια είναι ελάχιστα. Ανάμεσα στα σύγχρονα κτίρια ξεχωρίζουν δύο πύργοι, ο πύργος του Τόκιο και ο πιο σύγχρονος Tokyo Skytree.
Αρκετοί μεγάλοι ποταμοί διαρρέουν το Τόκυο, συμπεριλαμβανομένου του διάσημου ποταμού Σουμίντα. Υπάρχουν δε, περισσότερα από εκατό μικρού και μεσαίου μεγέθους ποτάμια.
Το πρωί της Παρασκευής και όπως κάνω και σε κάθε αγώνα που συμμετέχω έβαλα στο πρόγραμμα να επισκεφθώ την έκθεση της διοργάνωσης, να παραλάβω το νούμερο του αγώνα και να δω και διάφορα ενδιαφέροντα αθλητικά προϊόντα. Το φετινό μότο αυτής της έκθεσης αλλά και όλης της διοργάνωσης ήταν «One step ahead» δηλαδή «Ένα βήμα μπροστά» και φυσικά παραπέμπει στο τελείωμα της πανδημίας και στο ότι όλη η ανθρωπότητα πρέπει να κάνει ένα βήμα μπροστά. Από ότι είχα πληροφορηθεί από τα Social την προηγούμενη ημέρα που άνοιξε η έκθεση γινόταν ο κακός χαμός και μάλιστα πολλά από τα προϊόντα της ASICS που σπονσόραρε τον αγώνα είχαν ξεπουληθεί και γενικά οι εντυπώσεις των επισκεπτών δεν ήταν καλές και με πολλά παράπονα. Την ημέρα πάντως που πήγα εγώ όλα έδειχναν φυσιολογικά και όχι τόσο τραγικά όπως τα περιέγραφαν. Η ιδιομορφία σε αυτόν τον αγώνα για να παραλάβεις το νούμερο ήταν ότι έπρεπε από μια εβδομάδα πριν και όπως σχετικά μας είχαν ανακοινώσει μέσω του επίσημου σάϊτ αλλά και με email, να κατεβάσεις ένα συγκεκριμένο application και να κάνεις καταγραφή κάθε μέρα επί μία εβδομάδα της θερμοκρασίας του σώματος σου και γενικά αν αισθάνεσαι καλά. Μόνο με την επίδειξη αυτών των καταγραφών μέσω του app, με την διασταύρωση της φωτογραφίας που είχες ανεβάσεις σε αυτό αλλά και με το διαβατήριο θα μπορούσαν να διασταυρώσουν ότι πρόκειται για εσένα και θα ήταν δυνατόν να παραλάβεις το νούμερο του αγώνα. Βέβαια με το συγκεκριμένο app δεν τελειώναμε εκεί, αφού άλλη μια ιδιαιτερότητα ήταν ότι έπρεπε την Παρασκευή και το Σάββατο να κάνεις Rapid Test που μας χορήγησαν μαζί με το νούμερο του αγώνα και θα έπρεπε να τα καταγράψεις και πάλι στο app, να το δείξεις στην είσοδο των Coral την Κυριακή το πρωί ούτως ώστε να σου επιτραπεί να μπεις και να τρέξεις στον αγώνα. Βέβαια όλα αυτά όσο πολύπλοκα ακούγονται ήταν απλά και για μένα δεν είχαν κανένα νόημα διότι μπορούσες απλά στο app να γράψεις ότι ήθελες και δε νομίζω να υπήρξε κανένας που να έκανε το τεστ και να έβαλε ότι ήταν θετικό είτε ότι μέτρησε την θερμοκρασία του σώματος του και είχε πυρετό. Διότι και να συνέβαιναν αυτά σιγά μην τα κατέγραφε κάποιος διότι έτσι θα έχανε τον αγώνα.
Η παραλαβή του νούμερου αν και είχε τεράστιες ουρές έγινε σχετικά γρήγορα, κάναμε και μια γρήγορη βόλτα τόσο στην ASICS όπου δυστυχώς πολλά από τα μπλουζάκια της ήταν ήδη Sold Out, πράγμα για μένα απαράδεκτο, όπως επίσης και το ότι δεν είχαν λανσάρει καθόλου τζάκετ, κάτι που είναι must στους άλλους αγώνες και γίνεται χαμός. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν το κάνανε και μάλιστα για ένα προϊόν στο οποίο θα μπορούσαν να πουλήσουν χιλιάδες κομμάτια σε λίγες μέρες. Γενικά και αυτή η έκθεση ήταν λίγο φτωχή με ελάχιστους εκθέτες και λίγα προϊόντα. Δεν με ενθουσίασε καθόλου, οπότε από την σειρά αυτών των 6 αγώνων με διαφορά κατατάσσω σαν καλύτερη EXPO αυτή του Chicago. Συνολικά κάτσαμε ένα δίωρο στον χώρο αυτόν και αφού τελειώσαμε με τα διαδικαστικά και έφτασε μεσημεράκι φύγαμε για να συνεχίσουμε την υπόλοιπη μέρα μας με τις πρώτες βόλτες μας στο Τόκυο.
Το μετρό του Τόκιο έχει άπειρες γραμμές, είναι χαοτικό αλλά είναι ο καλύτερος τρόπος να μετακινηθείς στην πόλη μιας και οι αποστάσεις είναι τεράστιες και τα Ταξί ακριβά. Για να γλυτώσεις χρόνο και ταλαιπωρία βγάζεις μία Suica ή μία Pasmo κάρτα από τα αυτόματα μηχανήματα στο μετρό. Είναι προπληρωμένες κάρτες (e-money) τις οποίες μπορείς να χρησιμοποιήσεις στα περισσότερα μέσα απλά ακουμπώντας την στην μπάρα εισόδου. Έτσι δεν χρειάζεται να περιμένεις στα μηχανήματα και να ψάχνεις χρήματα. Το σημαντικό με αυτές τις κάρτες είναι ότι τις χρησιμοποιούν και σαν κύριο μέσο πληρωμής, αφού μπορείς πολύ εύκολα με μετρητά ή μέσω app να τις φορτώσεις λεφτά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιούν τις πιστωτικές κάρτες τόσο πολύ. Ένα πράγμα που με έκανε εντύπωση στην χώρα της τεχνολογίας είναι ότι τους αρέσουν και προτιμάνε πολύ τα μετρητά. Μάλιστα σε κάποια μηχανήματα έκδοσης καρτών και εισιτηρίων δεν μπορούσες να βάλεις κάρτα παρά μόνο μετρητά, ενώ σε πολλά μαγαζιά που χρειάστηκε να πληρώσω δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο μου για ανέπαφη πληρωμή αλλά και την ίδια την κάρτα πολλές φορές, αφού δεν είχαν ανέπαφες πληρωμές για πιστωτικές κάρτες, διότι προτιμούσαν το άλλο δικό τους σύστημα ανέπαφων πληρωμών με τις προπληρωμένες κάρτες Suica ή Pasmo.
Έτσι φεύγοντας από την έκθεση του αγώνα και παίρνοντας το μετρό πήγαμε δύο στάσεις παρακάτω στο Team Lab. Έναν ιδιόμορφο χώρο ψηφιακής τέχνης όπου δεν σε οδηγεί κανείς, αλλά υπάρχουν τόσες πολλές δημιουργικές οθόνες, προβολές, φώτα και καταστάσεις που αισθάνεσαι μέρος αυτής της τέχνης με όλες τις αισθήσεις σου να συμμετέχουν ταυτόχρονα. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιήγησης είναι ότι η περιπλάνηση σου στους διάφορους διαδρόμους και τα ψηφιακά δωμάτια με τις δελεαστικές επιδείξεις φωτός γίνεται περπατώντας ξυπόλυτος.
Μετά από εκεί εντυπωσιασμένοι από το μοναδικό αυτό θέαμα κατευθυνθήκαμε σε έναν κοντινό ουρανοξύστη όπου θα μπορούσαμε να θαυμάσουμε το Τόκυο από ψηλά. Ο Καρέτα Σιοντόμε (Caretta Shiodome) είναι ένας ουρανοξύστης 213 μέτρων από όπου ο 46ος και ο 47ος όροφος προσφέρουν εκπληκτική θέα προς τον Κόλπο του Τόκιο, τη Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου, τον Πύργο του Τόκιο, τα Ανάκτορα και τους Κήπους Χαμαρικίου.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε στην περιοχή Γκίνζα (Ginza), στον εμπορικότερο δρόμο του Τόκυο. Για τους Ιάπωνες είναι κάτι σαν την Time Square της Νέας Υόρκης και ορόσημο της Ginza αποτελεί ο πύργος με το ρολόι του κτηρίου Ginza Wako. Η Ginza διαθέτει πολλά πολυκαταστήματα, μπουτίκ, γκαλερί τέχνης, εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα και καφετέριες, ενώ ένα τετραγωνικό μέτρο εδώ αξίζει πάνω από 70.000 ευρώ, καθιστώντας την μία από τις ακριβότερες περιοχές στην Ιαπωνία. Με αυτά και με αυτά και με κάτι καφεδάκια εδώ και εκεί έφτασε το βράδυ όπου μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο και από νωρίς για ύπνο μιας και η κούραση ήταν σχετικά μεγάλη και ιδιαίτερα λόγω αυτού του Τζετ Λαγκ που αυτή τη φορά αποδείχτηκε πιο ανυπόφορο και δύσκολο από ποτέ. Βασικά από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο Τόκυο ή καλύτερα βράδυ που φτάσαμε στο ξενοδοχείο ο ύπνος κάθε βράδυ αποτελούσε μαρτύριο αφού αναγκαστικά ένιωθα χορτάτος από ύπνο και ξυπνούσα από 4 το πρωί ίσως και νωρίτερα κάποιες φορές και περίμενα υπομονετικά να ανοίξει το πρωινό στο ξενοδοχείο στις έξι για να πάω να πιω έναν καφέ. Κάθε βράδυ είχαμε την ίδια ιστορία. Νωρίς για ύπνο από τις 9 αφού δεν άντεχα και πολύ και ξύπνημα από τις 4 το πρωί. Κάτι που διήρκησε όχι μόνο κατά την διάρκεια της παραμονής μου στην Ιαπωνία, αλλά και για καμιά εβδομάδα μετά στην Ελλάδα και παρόλο που κατέφυγα στην λύση της μελατονίνης μπας και συνέλθω.
Την επόμενη μέρα το Σάββατο που ήταν και η παραμονή του αγώνα, δεν ήθελα να κάνω και πάρα πολλά πράγματα για να είμαι όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστος και φρέσκος την επομένη. Πρώτη στάση κάπου κατά τις 11 ήταν στο Τόκιο Σκάι Τρι (Tokyo Skytree), ένα από τα εμβληματικότερα κτίρια της πόλης. Πρόκειται για έναν ολοκαίνουργιο φουτουριστικό ουρανοξύστη, επηρεασμένο αρχιτεκτονικά από την Ιαπωνική παράδοση και κτισμένο με τις αυστηρότερες αντισεισμικές προδιαγραφές. Έχει ύψος 634 μέτρα αποτελώντας έτσι το υψηλότερο ραδιοτηλεοπτικό μέγαρο του κόσμου και δεύτερο υψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Άνοιξε τις πύλες του για το κοινό μόλις τον Μάιο του 2012 και από τα δυο παρατηρητήρια του (observation decks), που έχουν ύψος 350 και 450 μέτρα, οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν, όταν η ορατότητα το επιτρέπει, μέχρι και το Βουνό Φούτζι (Mount Fuji) που βρίσκεται εβδομήντα χιλιόμετρα μακριά.
Στο περίπου ένα τέταρτο από εκεί περπάτημα ήτανε ο Ναός Σένσο-Τζι (Senso-Ji Temple). Είναι ένας βουδιστικός πολύχρωμος και δημοφιλής ναός που βρίσκεται στην περιοχή Asakusa. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 645, καθιστώντας τον παλαιότερο ναό του Τόκιο. Στον ναό σε οδηγεί ένας εμπορικός δρόμος περίπου 200 μέτρων όπου μπορείς να βρεις κάτι σαν σε πανηγύρι ότι παραδοσιακό υπάρχει στην Ιαπωνία τόσο από υλικά αγαθά όσο και από διατροφικά εδέσματα. Προσωπικά και για λόγους που είχαν να κάνουν με την διατροφική μου προετοιμασία με τον αγώνα του Μαραθωνίου την επομένη όσο και επειδή δεν ήθελα να φάω κάτι και να με χαλάσει ενδεχομένως δεν δοκίμασα τίποτα και κράτησα την όρεξη και την περιέργεια μου για τις επόμενες ημέρες.
Τελευταία στάση της ημέρας στο πάρκο Ουένο (Ueno Park), ένα δημόσιο πάρκο και μια δημοφιλής τοποθεσία για τα άνθη κερασιάς.
Στο ξενοδοχείο, ετοίμασα όπως πάντα από την προηγουμένη ημέρα όλα τα πράγματα για τον αγώνα, νωρίς για ύπνο και ξύπνημα κλασικά λόγω του Τζετ Λαγκ στις 4. Επειδή θα έφευγα νωρίς από το ξενοδοχείο και πριν ανοίξει το πρωινό είχα κανονίσει και είχα μαζί μου ότι χρειαζόμουν το πρωί για να φάω και να είμαι ενεργειακά έτοιμος για τον αγώνα. Έτσι για πρωϊνό είχα κλασικά 2 φέτες ψωμί με μέλι ή μαρμελάδα, μία μπανάνα, ένα αβγό και μια μπάρα, ενώ μαζί μου πήρα τρεις βασιλικούς χουρμάδες τους οποίους και έφαγα κατά τις 8, δηλαδή μία περίπου ώρα πριν την έναρξη του αγώνα. Από υγρά την μέρα του αγώνα και όπως κάνω κάθε φορά, δύο ώρες πριν την εκκίνηση πίνω 500mlνερό με ηλεκτρολύτες και άλλο τόσο μία ώρα πριν την έναρξη του αγώνα. 15 λεπτά πριν την εκκίνηση κλασικά παίρνω και ένα τζελάκι, ενώ έχω μαζί μου άλλα 4 για τον αγώνα και 5 salt sticks. Τα gels τα παίρνω ανά 45 λεπτά εναλλάξ κανονικό και με καφεΐνη, ενώ τα salt sticks ένα ή δύο μαζί ανά μία ώρα. Έχω ξαναπεί πως το μόνο πρόβλημα εδώ είναι ότι πριν την έναρξη του αγώνα θα χρειαστεί μία με δύο φορές τουαλέτα, πράγμα που σε τέτοιους μεγάλους αγώνες και λόγω του πολύ κόσμου μπορεί να είναι λιγάκι χρονοβόρο. Εγώ βέβαια την βρήκα και εδώ την άκρη και με την βοήθεια των Κυπρίων φίλων μου βγήκαμε εκτός Coral, αφού πήραμε και την άδεια ενός αστυνομικού που ήταν εκεί και πήγαμε σε κάτι κοντινές δημόσιες τουαλέτες όπου δεν είχε καθόλου ουρά.
Το φόρτωμα που λέμε πριν τον αγώνα, αυτή τη φορά ήταν λίγο πιο διαφορετικό από τις υπόλοιπες, αφού το είχαν αναλάβει η Μαρία Κανάκη και ο Νίκος Γκουτζουρέλας σε συνέχεια φυσικά του συνολικού διατροφικού προγράμματος που είχαν σχεδιάσει όλο τον προηγούμενο καιρό.
Σε αυτές τις τελευταίες ημέρες πριν τον αγώνα όπου έχουμε το φόρτωμα υδατανθράκων, είχαμε και κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις από τα συνηθισμένα, αφού θα συνέπεφτε κομμάτι αυτής της διαδικασίας με το πολύωρο ταξίδι μου στην Ιαπωνία. Έτσι επιλέχθηκαν τα αντίστοιχα τρόφιμα όπως εμπορικές τροφές από την ελληνική αγορά που συντηρούνται εύκολα σε ένα ταξίδι κι έχουν κατάλληλη σύνθεση για το φόρτωμα υδατανθράκων, όπως ρυζογκοφρέτες, ψωμί, κέικ, τσουρεκάκια, μικρές βάφλες με μέλι, με σκοπό να πετύχουμε μαζί με τα φαγητά στο αεροπλάνο και το ξενοδοχείο στο σύνολο της ημέρας την λήψη 8g υδατάνθρακα ανά κιλό σωματικού μου βάρους.
Το πρωί του αγώνα ένιωθα καλά, δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα και όλα κύλησαν βάση προγραμματισμού. Έφυγα με την γυναίκα μου από το ξενοδοχείο στις 6 το πρωί και ο λόγος ήταν διπλός. Πρώτον θέλαμε με το μετρό καμιά ωρίτσα μέχρι να φτάσουμε στην εκκίνηση του αγώνα και δεύτερον θα πηγαίναμε σε ένα κοντινό με την εκκίνηση ξενοδοχείο για να γνωριστούμε με έναν Ελληνοαμερικανό τον Νικ που γνώρισα πρόσφατα μέσα από μια ομάδα του Facebook και είχε έρθει από το Σικάγο για να τρέξει στο Τόκυο και να πάρει το 5ο του αστέρι. Ο Νικ μιλούσε ελάχιστα εώς καθόλου Ελληνικά και ήταν ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, εγκάρδιος και χαρούμενος με την γνωριμία μας. Δεν καθίσαμε πολύ εκεί, αλλά δώσαμε ραντεβού στο Σικάγο που είχα σκοπό και πάλι να επισκεφτώ τον Οκτώβριο του 2023 για τον εκεί αγώνα Μαραθωνίου.
Μία από της γνωριμίες που έκανα σε αυτόν τον αγώνα και ήπιαμε και καφέ ήταν αυτή με τον Ναπολέων, έναν Έλληνα γιατρό που ζει μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια στο Λονδίνο. Ο Ναπολέων ήρθε στο Τόκυο και αυτός για τον αγώνα του Μαραθωνίου και να κρεμάσει το 5ο του αστέρι, ενώ του έμενε ακόμα ένα αυτό της Βοστώνης που είχε σκοπό να το πάρει λίγους μήνες μετά. Με τον Ναπολέων γνωριστήκαμε μέσα από τα Podcast αφού είναι ο ίδιος ακροατής και βλέποντας τα Post μου ότι είμαι στο Τόκυο ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου. Το ίδιο ίσχυσε και για άλλους ακροατές του Podcast που βρίσκονταν εκεί αλλά δυστυχώς λόγω διαφορετικών προγραμμάτων και το σύντομο της επίσκεψης μου εκεί δεν κατέστη δυνατόν να βρεθούμε. Πραγματικά αυτή η αναγνώριση και η συνάντηση με φίλους της εκπομπής μου δίνει ιδιαίτερη χαρά, όπως επίσης και αυτή η αναγνώριση του έργου που γίνεται και η βοήθεια που παίρνουν οι δρομείς μέσα από τις εκπομπές με κάνει να νιώθω υπέροχα και με δίνει ώθηση να συνεχίζω όσο μπορώ να βγάζω αυτό το ένα επεισόδιο την εβδομάδα.
Μετά την σύντομη συνάντηση με τον Νικ, κατευθύνθηκα πλέον μόνος μου για τις πύλες εισόδου του αγώνα, με την δικιά μου να είναι η 2η.
Υπό αυτή την μορφή ως Μαραθώνιος του Τόκυο, διεξάγεται από τις 18 Φεβρουαρίου του 2007 και αυτός που θα έτρεχα εγώ ήταν ο 16ος της σειράς. Πριν υπήρχαν δύο Μαραθώνιοι στην πόλη, με τον ένα να διεξάγεται τα ζυγά χρόνια και τον άλλον τα μονά.
Το 2019 μάλιστα είχε συνολικά 330.271 αιτήσεις συμμετοχής για τον αγώνα του Μαραθωνίου!
Όπως ανέφερα και πριν για να πάρεις το νούμερο του αγώνα έπρεπε να επιδείξεις τις μετρήσεις θερμοκρασίας και κατάσταση υγείας που είχες καταγράψει επί μία εβδομάδα στο application της διοργάνωσης και για να μπεις στο Coral της έναρξης να δείξεις μέσα από το App τα δύο αρνητικά Rapid Test, πράγμα που σήμαινε ότι θα πρέπει να έχεις μαζί σου το κινητό σου τηλέφωνο, γεγονός που κάποιους τους ξίνισε ιδιαίτερα αφού δεν έχουν συνηθίσει να τρέχουν κουβαλώντας το τηλέφωνο μαζί.
Επίσης από την διοργάνωση μας ενημέρωσαν ότι την Κυριακή όποιος επιθυμεί να έχει μαζί του κάποια έξτρα ρούχα λόγω της πρωινής ψύχρας, θα πρέπει να έχει και ένα σακίδιο για να τα βάλει μέσα και υποχρεωτικά θα το κουβαλάει μαζί του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Αυτό που γίνεται σε όλους τους υπόλοιπους Μαραθώνιους του κόσμου, όπου όλα τα ρούχα αφήνονταν στην άκρη, μαζεύονταν από την διοργάνωση και δίνονταν σε φιλανθρωπία, στην Ιαπωνία απλά απαγορευόταν και αν υπέπιπτες σε κάποιο ατόπημα είχανε το δικαίωμα να σε αποκλείσουν.
Απαγορευόταν επίσης να έχεις μαζί σου μέσα στο Coral οποιαδήποτε μορφή νερού ή ισοτονικού που δεν ήταν σφραγισμένο και κάτω από 250ml. Επίσης αν πάλι έβρισκες κάτι τέτοιο και έφερνες μαζί σου, τα σκουπίδια θα έπρεπε να τα κουβαλάς σε όλη την διάρκεια του αγώνα, ή έστω να περίμενες να τα πετάξεις στον πρώτο σταθμό ανεφοδιασμού.
Στην είσοδο πάντως του αγώνα μας πέρασαν από έλεγχο μέσα από τα μηχανήματα που έχουν και στα αεροδρόμια αλλά ελέγξαν και τους σάκους που είχε ο καθένας για τυχόν υγρά που απαγορεύονταν να βάλεις μέσα. Προσωπικά δεν καταλάβαινα αυτή την απαγόρευση αν και δεν είχα μαζί μου τίποτα αφού είχα πάρει ήδη τους ηλεκτρολύτες που ήθελα αλλά και πάλι στον χώρο της εκκίνησης είχε σταθμούς με άφθονο ενεργειακό ποτό και νερό από το δικό τους ενεργειακό ποτό το Pocari Sweat, το οποίο το έβρισκες και σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και η γεύση του ομολογώ ήταν πολύ ωραία.
Ένα άλλο παράξενο ήταν ότι το δικό μου νούμερο για παράδειγμα που ήταν το 38659, το τελευταίο μου νούμερο δηλαδή το 9, θα είναι και τα τραπέζια από τα οποία θα δικαιούμουν ανεφοδιασμό στους 15 σταθμούς που υπήρχαν σε όλη τη διαδρομή. Μάλιστα τόνιζαν ότι πριν πάρεις το ποτηράκι του νερού θα πρέπει πρώτα να βάλεις αντισηπτικό στα χέρια σου από ειδικά δοχεία που θα υπάρχουν.
Βέβαια όλα αυτά μπορεί να ήταν γραμμένα στις επίσημες οδηγίες, αλλά αυτό με το νερό φυσικά και δεν μπορούσε να ισχύσει, ενώ μια μέρα πριν την έναρξη του αγώνα μας ενημέρωσαν με email πως τελικά ακούγοντας τον κόσμο, θα υπάρχουν ειδικά δοχεία στην εκκίνηση για όποιον αποφασίσει να απαλλαγεί από τα έξτρα ρούχα που είχε μαζί του.
Ο καιρός ήταν τέλειος. Θα έλεγα ο ιδανικός για έναν αγώνα Μαραθωνίου, αφού το πρωί κατά τις 7 και μισή που ήμουν στο Coral, είχε κάποια ψυχρούλα με θερμοκρασία στους 6 βαθμούς και αργότερα κατά τη διάρκεια του αγώνα θα έφτανε κάπου στους 13.
Όλα έτοιμα λοιπόν, στηθήκαμε σιγά σιγά στην γραμμή της εκκίνησης και τα τελευταία λεπτά όσο βασανιστικά αργά περνούσαν, τόσο πιο υπέροχα με έκαναν να νιώθω και να ανυπομονώ να ξεχυθώ τρέχοντας στους μαγευτικούς δρόμους της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Δεν ήταν μια απλή εκκίνηση για μένα, όπως όλες τις άλλες. Ήτανε το επιστέγασμα όλων των κόπων και προσπαθειών μου του τελευταίου ενάμισι χρόνου. Ήτανε ο ιδρώτας, η κούραση, η αγωνία και οι διάφοροι μικρο-τραυματισμοί όλων των προηγούμενων μηνών της προετοιμασίας. Μία εκκίνηση που έδινε σάρκα και οστά πλέον στο όλο μου εγχείρημα και ολοκλήρωνε έτσι το όνειρο μου για τα 6 αστέρια. Πολλές σκέψεις και εικόνες πέρασαν στιγμιαία μέσα στο μυαλό μου. Η κυριότερη όμως που ακόμα θυμάμαι ήταν αυτή με όλες τις εκκινήσεις των προηγούμενων 5 Μαραθωνίων που ήρθε ως καρτ-ποστάλ ως μία ενιαία εικόνα μέσα στο μυαλό μου. Ναι και όμως συνέβη αυτό και Βερολίνο, Σικάγο, Βοστώνη, Λονδίνο και Νέα Υόρκη γίνανε με έναν μαγικό τρόπο όλα μαζί ένα μέσα στο μυαλό μου και την ίδια στιγμή ένιωσα ρίγος σε όλο μου το κορμί και την καρδιά μου να χτυπάει πιο έντονα. Δάκρυσα λιγάκι και έσφιξα την γροθιά μου δίνοντας κουράγιο σε μένα και την υπόσχεση ότι και μπουσουλώντας αυτόν τον αγώνα θα τον τερματίσω. Ένας αγώνας ο μεγαλύτερος όλων! Ο τελευταίος και πιο σημαντικός. Ο αγώνας που θα έκανε την μεγάλη διαφορά και θα με έστελνε στα ουράνια!
09:10 ήταν η γενική εκκίνηση του αγώνα με το δικό μας Coral να ξεκινάει στις 09:20. 5 λεπτά περίπου πριν την έναρξη του αγώνα ξεφορτώθηκα και ένα φούτερ που είχα για να με κρατάει ζεστό και δεν άργησε έτσι να έρθει και η έναρξη του Μαραθωνίου που ήταν μπροστά από το Μητροπολιτικό Κυβερνητικό Κτίριο του Τόκυο.
Η διαδρομή του αγώνα είναι από αυτές που μου αρέσουν, διότι γίνεται μέσα στην πόλη, οπότε έτσι έχεις την ευκαιρία να δεις περιοχές και αξιοθέατα και να περιηγηθείς μέσα σε αυτήν. Στην αρχή και για τα πρώτα 5 χιλιόμετρα είναι ελαφρώς κατηφορική και μετά είναι όλη επίπεδη. Απλά μόνο λίγες μικρές ανηφορίτσες πριν από κάποιες γέφυρες και τίποτα άλλο.
Κλασικά όπως σε όλους τους μεγάλους αγώνες οι δρομείς ήταν πολλοί, γεγονός που έκανε λιγάκι ζόρικα τα πρώτα χιλιόμετρα. Είναι δύσκολο να βρεις τον ρυθμό σου και έτσι και εγώ δυσκολεύτηκα αρκετά, αφού με αλλεπάλληλα ζικ-ζακ προσπαθώντας να βρω τον ρυθμό μου και προσπερνώντας πιο αργούς δρομείς, έγραφα περιττά μέτρα στον όλον μου αγώνα. Στόχος μου ήταν χρόνος κάτω από 3:20 και όπως και σε κάθε αγώνα θα προσπαθούσα να έχω αρνητικό ρυθμό, πράγμα που σήμαινε το δεύτερο μισό να είναι πιο γρήγορο από το πρώτο μισό. Ο ρυθμός για αυτόν τον σκοπό στον μέσο όρο θα έπρεπε να είναι στο 4:44 λεπτά ανά χιλιόμετρο, κάτι που το είχα δουλέψει σε όλη μου την προετοιμασία.
Το πρώτο μου χιλιόμετρο και εξαιτίας του συνωστισμού το έκλεισα αργά και με 4:54. Από εκεί και πέρα όμως βλέποντας ότι δεν έχω καλό ρυθμό πίεσα παραπάνω και προσπαθούσα να βρίσκω πιο συχνά διεξόδους ανάμεσα στους αθλητές. Έτσι πήγα λιγάκι πιο γρήγορα για να ισοφαρίσω την χασούρα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα στα πρώτα 5 χιλιόμτερα να τα κλείσω με μέσο ρυθμό 4:46 και με συνολικό χρόνο 23:50.
Οι σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν ικανοποιητικοί. Συνολικά 15 σταθμοί αρχής γενομένης από το 5ο χιλιόμετρο και μετά ανά 5 χιλιόμετρα είχε 2 σταθμούς. Πολύ καλά και αν ακολουθήσεις ένα απλό πλάνο αναπλήρωσης υγρών δεν θα έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα. Σε όλους τους σταθμούς είχε νερό και ανά δύο σταθμούς ισοτονικό ποτό. Αυτό ήταν το Pocari Sweat με γεύση λεμονάδας και προσωπικά το απόλαυσα ιδιαίτερα. Στο 17ο και 32ο χιλιόμετρο είχε ένα γλυκό τζελ από φασόλι που πιο πολύ θα έλεγα ότι έμοιαζε σε γεύση στη γλυκοπατάτα. Στο 27ο και 38ο χιλιόμετρο είχε κάτι που το ονομάζανε γλυκόζη, στα χιλιόμετρα 17,22 και 32 κάτι αλμυρά και τέλος στο 22o χιλιόμετρο ένα μικρό χυμό με στόμιο και λίγο μεγαλύτερο από ένα τζελάκι.
Σταθμούς πρώτων βοηθειών είχε στην αρχή ανά 5 χιλιόμετρα και μετά ανά 2.
Περάσαμε από την περιοχή Lidabashi και Suidobashi με την κατάσταση λόγω πολυκοσμίας να βελτιώνεται αρκετά και εγώ να κλειδώνω στον ρυθμό που ήθελα. Κάπου στο 10ο χιλιόμετρο ήταν η περιοχή Ueno-Hirokoji και εγώ βρέθηκα να περνάω από εκεί σε χρόνο 47:28 με μέσο όρο 4:45 λεπτά ανά χιλιόμετρο που σήμαινε 5άρι 12 δευτερόλεπτα πιο γρήγορα από πριν, δηλαδή σε 23:38. Εκεί πήρα και το δεύτερο μου τζελάκι, το πρώτο μέσα στον αγώνα και με καφεΐνη.
Περάσαμε από την περιοχή Nihombashi όπου εκεί ήταν και ο τερματισμός του παράλληλου αγώνα των 10 χιλιομέτρων και κατευθυνθήκαμε για τα μισά της διαδρομής περνώντας από την περιοχή Asakusa μα τον επιβλητικό Ναό Σένσο-Τζι (Senso-Ji Temple) που είχα μάλιστα επισκεφθεί την προηγούμενη μέρα.
Στην περιοχή Ryogoku που ακολουθεί είναι και τα μισά του αγώνα. Εκεί έκανα πέρασμα σε 1:40:21 που σήμαινε μέσος ρυθμός 4:45 λεπτά ανά χιλιόμετρο. Εγώ ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι εκείνη την στιγμή. Ένιωθα δυνατός και πολύ ευχαριστημένος με τον ρυθμό και τον χρόνο που είχα μέχρι τότε, οπότε και ακολουθώντας πιστά το πλάνο τροφοδοσίας μου είπα να συνεχίσω έτσι μέχρι το 30 και μετά αν μπορώ να ανεβάσω λιγάκι ακόμα.
Αρκετά όμως ήταν τα γεγονότα που με εντυπωσίασαν κατά την διάρκεια της διαδρομής. Κατά μήκος της πορείας οι θεατές ναι μεν ήταν πολλοί, σε καμία περίπτωση όμως δεν φτάνανε να επίπεδα των άλλων Μαραθωνίων που έτρεξα. Σε ένα Live από τα πολλά που έκανα και πάλι κατά την διάρκεια που έτρεχα, τον χαρακτήρισα ως ο Μαραθώνιος της σιωπής. Τι πιο πολλές φορές πιο εμφανής ήταν ο ήχος από τις βαριές ανάσες των δρομέων παρά ο ήχος από τους θεατές. Οι Ιάπωνες ναι μεν θα έλεγες ότι έδειχναν παθιασμένοι και εκδηλωτικοί, αλλά με τον δικό τους ήσυχο και ήρεμο τρόπο, χτυπώντας για παράδειγμα παλαμάκια αθόρυβα είτε αν κάνανε λίγο θόρυβο θα ήταν όχι από τις φωνές τους αλλά από κάτι μακριά μπαλόνια που χτυπούσαν αναμεταξύ τους. Μάλλον όποια φασαρία γινόταν αυτή προερχόταν όχι από τους ντόπιους αλλά από κάποιους τουρίστες που είχαν κατακλύσει την χώρα για αυτό το γεγονός. Τελείως διαφορετική εικόνα από τους άλλους αγώνες, δεν μπορώ να πω ότι σε μπούσταραν ψυχολογικά, αλλά έβλεπες στο πρόσωπο τους και όσο αυτό φαινόταν εξαιτίας των μασκών που φορούσαν ότι προσπαθούσαν να σε ωθήσουν έστω και αθόρυβα. Ένα άλλο πράγμα που με έκανε εντύπωση ήταν ότι σε όλη την διαδρομή δεν συνάντησα ούτε ένα παιδάκι να εκτείνει το χέρι του για να πάρει ένα κόλα 5! Ούτε ένα!
Κατά μήκος της διαδρομής όπως και στους περισσότερους αγώνες θα συναντήσεις άλλους αθλητές να τρέχουν με διάφορα παράξενα τις πολλές φορές κουστούμια. Έτσι και πάλι συνάντησα τον Σούπερμαν, τον Λουίτζι και τον Σούπερ Μάριο, τον Ντόναλντ Ντακ και τόσους άλλους! Επίσης εντύπωση μου προκάλεσαν κάποια πολύ όμορφα παραδοσιακά συγκροτήματα στην άκρη του δρόμου, κάποια εξ αυτών να παίζουν παραδοσιακή μουσική, κάποια άλλα να κάνουν διάφορα ακροβατικά ενώ πολλά από αυτά ήταν στελεχωμένα από μικρά παιδάκια.
Εντύπωση μου έκαναν επίσης οι πολλοί εθελοντές. Πραγματικά δεν έχω δει τόσους πολλούς σε έναν αγώνα. Τόσο από τον χώρο έναρξης του αγώνα όπου τρεις εθελοντές μαζί κρατούσαν ένα μικρό κουτί απορριμμάτων, όσο και στους σταθμούς ανεφοδιασμού όπου ήταν πραγματικά ο ένας εθελοντής πάνω στον άλλον. Κατά μήκος της διαδρομής είχε εθελοντές που ήταν κάτι σαν ασφάλεια του αγώνα και δεν άφηναν τους θεατές να κατέβουν από το πεζοδρόμιο. Πολλές φορές έπιασα κάποιους από αυτούς να κουνάνε τα χέρια τους προς τους θεατές κάνοντας νόημα ότι δεν πρέπει να κατέβουν από το πεζοδρόμιο, ασχέτως αν είτε δεν είχε πολλούς θεατές είτε αυτοί δεν είχαν καν την πρόθεση να κατέβουν. Υπήρχαν επίσης άλλοι τόσοι εθελοντές που απλά κρατούσαν σακούλες απορριμμάτων για να πετάξουν οι δρομείς τυχόν τζελάκια ή οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιούσαν όπως περιτυλίγματα φαγητών. Προσωπικά το σεβάστηκα αυτό, αφού είναι μέσα στην κουλτούρα τους και δεν πέταξα ούτε ένα χαρτάκι κάτω και περίμενα κάθε φορά υπομονετικά κρατώντας στο χέρι τα απορρίμματα για να βρω έναν εθελοντή και να το πετάξω στην σακούλα που κρατούσε.
Η διαδρομή κάνει στροφή και περνάει και πάλι από την περιοχή Nihombashi όπου βρισκόμαστε λίγο μετά το 30ο χιλιόμετρο, στο σημείο ορόσημο για την συνέχεια του αγώνα. Κάπου εκεί παίρνω το 4ο μου salt stick και αυτό γιατί πριν είχα πάρει ένα διπλό και κοιτάω το ρολόι μου όπου βλέπω πως έχω πέρασμα στο 30ο χιλιόμετρο στο 02:22:50 πηγαίνοντας με μέσο ρυθμό 04:46 λεπτά το χιλιόμετρο. Κάπου στο 31ο χιλιόμετρο συναντώ την γυναίκα μου και τον φίλο μας Γιώργο Καραγιάννη που με φωνάζουν και με βιντεοσκοπούν κάνοντας και την ανάλογη φασαρία και αφού σταματάω κάποια δευτερόλεπτα για να τους χαιρετήσω, τους λέω πως είμαι πολύ καλά και συνεχίζω, αποφασισμένος να δώσω λιγάκι παραπάνω αφού ένιωθα ότι μπορούσα.
Στη συνέχεια η διαδρομή περνάει μέσα από την πολυτελή εμπορική περιοχή Ginza & Hibiya, όπου μονοπωλούν το ενδιαφέρον διάφορα πολυτελή κτίρια και καταστήματα μεγάλων οίκων μόδας και αξεσουάρ.
Βλέπω πως είμαι σχετικά σταθερός και λιγάκι πιο γρήγορος στα επιμέρους περάσματα των 5 χιλιομέτρων, αφού από το 25 στο 30 περνάω σε 23:52, από το 30 στο 35 σε 23:31 και τέλος από το 35 στο 40 σε 23:20. Ο τερματισμός του αγώνα ήτανε στον σταθμό των τρένων έξω από το Αυτοκρατορικό παλάτι. Ένα χιλιόμετρο πριν τον μεγάλο τερματισμό και διασχίζοντας την πολυτελή οδός Marunouchi Naka-dori Street, ήταν που εμφανώς συγκινημένος έβγαλα την Ελληνική σημαία που καρτερικά κουβαλούσα για 41 χιλιόμετρα και κρατώντας την με τα δυο μου χέρια την ανέμισα ψηλά στον αέρα. Εκεί μάλιστα ήταν και πάλι η γυναίκα μου με τον φίλο μου Γιώργο Καραγιάννη όπου ο ίδιος ζώντας έντονα αυτές τις τελευταίες στιγμές του δικού μου αγώνα, μου έβαλε τις φωνές για να πιέσω λιγάκι ακόμα για να καταφέρω να έχω χρόνο κάτω από 03:20.
Εγώ συν επαρμένος στα δικές μου σκέψεις και μεθυσμένος από τους χυμούς της επιτυχίας του επικείμενου τερματισμού μου ξέχασα ότι ένας από τους σκοπούς μου ήταν και κάποιος χρόνος κάτω από 03:20 και κάπου εκεί κοίταξα το ρολόι και είδα ότι το έχω οπότε πίεσα λιγάκι παραπάνω, μάζεψα για λίγο την σημαία για να ανεβάσω ταχύτητα και την ξανά κυμάτισα στα τελευταία 100 μέτρα, όταν και κατάλαβα ότι θα έχω τελικά και τον χρόνο που ήθελα. Έτσι με τα χέρια μου ψηλά ορθάνοιχτα κρατώντας την γαλανόλευκη σημαία που ανέμιζε όσο πιο ψηλά μπορούσα στον ουρανό στην άλλη άκρη της γης, στο Τόκυο, το ρολόι μου έδειξε 03:19:54 με εμένα να μην μπορώ να δω μπροστά μου από τα δάκρυα που είχα στα μάτια μου.
Δεν ήταν απλά ένας τερματισμός Μαραθωνίου που ούτως ή άλλως από μόνος του αποτελεί για όλους τους ερασιτέχνες δρομείς σημαντικό επίτευγμα. Για μένα ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν πόνος, χαρά, συγκίνηση, σκέψεις, το παρελθόν και το μέλλον μαζί. Ήταν όλα τα προηγούμενα ταξίδια, οι αμέτρητε ώρες αναμονής στα αεροδρόμια, οι ατελείωτες ώρες μέσα στα αεροπλάνα, όλες οι οικονομικές μου επιβαρύνσεις, όλοι οι 6 Μαραθώνιοι μαζί, οι πολλές ώρες προπονήσεων που υπάρχουν πριν από κάθε αγώνα, όλη η προετοιμασία του κάθε αθλητή. Για μένα ήταν όλα αυτά μαζί επί 6! Απίστευτα συναισθήματα χαράς πλημμύρισαν απ’ άκρη σ’ άκρη όλο μου το κορμί. Είναι εκείνες οι στιγμές που όλες σου οι αισθήσεις και όλα σου τα συναισθήματα ταυτόχρονα την ίδια στιγμή προσπαθούν να κυριαρχήσουν το ένα του άλλου. Δεν ξέρεις αν θα πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις, να φωνάξεις ή να σιωπήσεις. Οι εικόνες και οι σκέψεις ήτανε όλες μαζί, θολές και μυστήριες. Ένιωθα χαμένος ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρών. Έβλεπα μέσα στο μυαλό μου Live τον δικό μου τερματισμό του αγώνα και τις απίστευτες ζωντανές εικόνες εκείνης της στιγμής αλλά την ίδια ώρα με έλουζαν τους νευρώνες του εγκεφάλου μου ποτάμια εικόνων από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, την χαρά των δικών μου, την ταλαιπωρία όλων αυτών των μεγάλων ταξιδιών, μέχρι και του burger και της μπύρας που ανυπομονούσα να γευτώ αργότερα. Και όμως, όλα αυτά μαζί! Πνιγμένος στις μοναδικές και ανεπανάληπτες εικόνες εκείνου του αγώνα, για πρώτη φορά δεν θυμάμαι να σταμάτησα κάπου στην άκρη για να παρατηρήσω υπομονετικά όπως κάνω κάθε φορά και τους υπόλοιπους δρομείς. Με την γαλανόλευκη στου ώμους θα έλεγα πως μάλλον βιαζόμουν να πάρω τα δύο μετάλλια του αγώνα και να τα φορέσω στον λαιμό μου!
Εκεί λοιπόν λίγα μέτρα μετά τον μεγάλο μου τερματισμό συνάντησα μία φωτογράφο που είχε μία καρτέλα με την Ελληνική σημαία στο στήθος και αφού είδε ότι είμαι Έλληνας με πλησίασε, με συνεχάρη, με ενημέρωσε ότι είναι απεσταλμένη από κάποιο Ελληνικό σάϊτ και μου ζήτησε να με βγάλει κάποιες φωτογραφίες, τις οποίες και είδα αργότερα τις δημοσίευσε στα social media της ιστοσελίδας τους.
Η γραμμή του τερματισμού δεν ήταν όπως όλες τις άλλες. Έπρεπε να περπατήσεις αρκετά μέχρι να σου δώσουν το μετάλλιο του αγώνα. Σε όλη αυτή την διαδρομή των περίπου 300 μέτρων έκανα Live με το κινητό μου, προσπαθώντας να περιγράψω σε όλους τους φίλους στην Ελλάδα το πως ένιωθα και το τι βίωνα. Μας έδωσαν κλασικά μια τσάντα με ισοτονικό μέσα και ένα νερό, μία όμορφη μπουρνουζοπετσέτα στα χρώματα της διοργάνωσης που έγραφε επάνω Τόκυο και ήταν ότι έπρεπε για να ζεσταθούμε λιγάκι και σιγά-σιγά κατευθύνθηκα γεμάτος χαρά και καταγράφοντας με το κινητό μου, στην σκηνή της Abbott, εκεί όπου θα τσέκαραν το νούμερο μου και θα μου έδιναν το μεγαλύτερο μετάλλιο όλων, αυτό του 6 Star Finisher, αυτό που έχει και τους 6 Μαραθώνιους μαζί!
Η χαρά μου είχε φτάσει στα ουράνια! Τόσα πολλά όμορφα συναισθήματα σε τόσο σύντομες στιγμές που δεν μπορώ να τα περιγράψω! Η πιο μεγάλη ώρα όλων ήρθε και επιτέλους το μεγάλο το μετάλλιο ήρθε και κούρνιασε στον λαιμό μου, δίπλα σε αυτό της διοργάνωσης! Εκεί που το ονειρευόμουνα όλους αυτούς τους μήνες! Ένα μετάλλιο που σημαίνει πολλά για όλους αυτούς που το κατακτούν. Δεν είναι όπως όλα τα άλλα, αλλά εμπεριέχει πολλά πράγματα μέσα του. Πολλές θυσίες και πολλές ταλαιπωρίες μαζί. Ήταν το επιστέγασμα όλων των προσπαθειών και των κόπων όλων των προηγούμενων μηνών! Ήταν η στιγμή που τόσο καρτερικά περίμενα όλον αυτόν τον καιρό και ένιωθα πλέον τόσο περήφανος για την ολοκλήρωση αυτού του εγχειρήματος. Ενός εγχειρήματος που χάραξε έντονα την προσωπικότητα μου, με γέμισε εικόνες και ιστορίες που θα έχω να λέω για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε να το προσθέσει και το τρίτο μετάλλιο από αυτόν τον αγώνα. Αυτό για την επίτευξη του ρεκόρ Γκίνες που ανέφερα και νωρίτερα, μιας και σε εκείνο τον αγώνα μαζεύτηκαν συνολικά πάνω από 3.000 δρομείς από όλο τον κόσμο που περίμεναν να πάρουν το 6ο τους μετάλλιο και να ολοκληρώσουν έτσι τους 6 World Marathon Majors.
All this short way to the exit the local volunteers were so kind and quietly demonstrative, since they didn't stop congratulating both me and all the other athletes for completing the race. I really did not see so much joy from the volunteers at any other race and I was even lucky enough to record this beautiful event with my mobile phone and post it on Social Media.
After walking a kilometer or so in total, I finally met my wife whom I was so looking forward to, and I threw myself into her arms, after I said that without her nothing would have happened, but also my friend George Karagiannis, the cornerstone of my entire endeavor. George was with me in all my matches. I met him at the Marathon EXPO in Athens in 2018 and since then we have become very good friends and meet often, now as a family. George is a former Road Marathon champion with great performances in his youth, having Torino and Hamburg in 2:16! Giorgos, in addition to the experiences he has is a mentor for me in every sense of the word, with his travel agency the Golden Marathon Tours it is the only one in Greece that specializes in this type of tourism, but the main thing is that it is the only one in Greece that gives as Tour Operator tickets to participate in one of the Marathon races in the series of 6, which I also ran. And while you can enter some Marathons easily, believe me without Giorgos Karagiannis, you cannot enter some of them. He lived with me all my matches and the passion he brought out for me in each match and his characteristic voice calling me and giving me instructions, I confess that every time he gave me an extra psychological push! Really, besides my wife, she is the person who lived this whole journey of mine, I can say more intensely than I did!
Before returning to the hotel we first sat down in an adjacent restaurant to eat something and I must admit that I was more than ever pleased with a great Burger and two glasses of cold beer!
I wouldn't say that Tokyo as a city is that enchanting. We westerners are more impressed by this difference that we find in the daily life and whims of Japanese life than the city itself which, as I said before, is completely new and there are very few things to remind you of the past of the city and Japanese culture. So the best thing for a tourist to do is to visit some of the nearby cities, although given that the trains go at 300km per hour all the cities could be called nearby. So a very good experience is visiting other equally famous cities such as Yokohama, Osaka, captivating Kyoto, the holy city of Nara, Uji with its tea plantations, the neighboring cities of Kamakura, Nikko and Hakone, but also a day trip to mountain fuji. The total time we had at our disposal in Japan was not much, so we only did a short trip of about 10 hours by bus. They were in the city of Nikko exactly the day after the fight.
The city of Nikko is a city located in the mountains of Tochigi Prefecture, in the Kanto region. This city is one of the most popular in the country for its great historical and cultural heritage. On its streets we can visit a large number of temples, sanctuaries and traditional buildings of great religious and spiritual value.
Japan's "holy city" of around 103 temples boasts outstanding examples of traditional Japanese architecture and was declared a UNESCO World Heritage Site in 1999. Most of the buildings were built in the 17th century and are arranged on the hillsides in such a way as to create various optical phenomena. They are also associated with important chapters in Japanese history, particularly those related to the symbolic figure of the great Shogun Tokugawa Ieyasu. The Shrines and Temples of Nikko, together with their surroundings, constitute an exemplary traditional Japanese religious center, reflecting the Shinto understanding of man's relationship with nature, according to which mountains and forests have sacred significance and they remain objects of worship in a religious practice that is kept alive to this day.
We basically ate up the whole day on this day trip which was a wonderful experience and worth every minute!
The next day on Tuesday morning I had booked a guided tour of the famous Tsukiji fish market area of Tokyo.
The Tsukiji market in central Tokyo is one of the largest fish markets in the world, with more than 2,000 tons of seafood traded there daily.
The real attraction of the market is the visit to the place where the spectacular auctions of the tons take place. The process starts at 5.20 and by 6.30 everything is over. Of course, I didn't go there so early, since the tourist place is the Tsukiji outdoor market, which is right next to the indoor market and serves the public. The outer market consists of a few blocks of small retail shops and restaurants along the narrow lanes. Here you can find all kinds of food, knives and fresh seafood. In one of the traditional restaurants there we ate some raw fish and sushi, really strange tastes, not so close to ours, good as an experience, but not something I would say for every day.
After this two hour tour of Tokyo's famous fish market we headed to a part of the city that I personally couldn't wait to visit. The Akihabara area. We would spend the rest of our day there.
Akihabara, this small but so famous district of Tokyo, is the "navel of the world" for all geeks and "otaku", i.e. all fanatical fans of anime, manga and video games. In general, the presence of manga and anime is incredibly strong in all aspects of daily life in Japan.
It is the area where all electronic game fans go and what I can tell you is a little. It is one of the greatest experiences you will ever have, as you will find yourself surrounded by a bunch of towering buildings, illuminated signs, dozens of video game stores, alleys and arcades selling anything you can imagine that has to do with both the past and the present. present. I had the awesome experience of having a coffee at the famous Maid Cafe, where the waitresses are dressed like anime cartoons, taken out of magazines or from some movie, especially friendly who can sing and do various other things to cheer you up with their especially delicate voices. All of course in world contexts, through their uniquely special Japanese culture of fun and humor, but you feel like you're in a movie of theirs with the strange anime characters, that is, of those Japanese cartoons with the special their aesthetics.
There at Akihabara you can find dozens of shops that sell all kinds of material, related to anime, manga, card games, modeling and dolls, books and of course gaming. One of the things that impressed me was that you could find a lot of shops with CDs, DVDs and Blue Rays, old cameras and products from the previous decade that have simply been retired here and don't exist anymore, but at the same time you would also find shops with the latest technologically it exists.
The next day, Wednesday, was also the last since that same night we were flying on the longest journey I have ever made in a plane, which lasted a total of 13 hours to Istanbul, and this is because on the way back we are chasing the land and so you spend more hours in the airplane. The day was spent with the last walks in Tokyo and with a visit to some shops. We started from Roppongi Hiruzu, home to the 238-meter Mori Tower, one of the tallest buildings in the city, and then visited the Tokyo Imperial Palace. This is on the former site of Edo Castle, a large park area surrounded by moats and massive stone walls in central Tokyo, a short walk from Tokyo Station and the seat of Japan's Imperial Family.
The visit to the land of the Rising Sun really is a stop in my travel wanderings, since it is this diversity that particularly enchants you. It is a journey that condenses some of the most important elements of the history, culture and nature of this distant country with such special characteristics. Among the things that piqued my interest and made a special impression on me are the following:
The subway is completely chaotic and I would say consistent. Really if you missed one train, after a while the other came. Inside the subway, in the morning I even saw very young children aged 5 and 6 years old alone and using this labyrinthine subway to go to school. Without, of course, the presence of any adult with them.
Inside the subway I was also impressed that it has bird sounds. I think it's to make you feel more beautiful and relaxed and like you're in nature.
You won't find trash cans anywhere in the city. Neither young nor old. And what do they do with their trash? They take them and throw them home. Throughout the trip, I was constantly amazed by the cleanliness in the public spaces and especially in the public toilets, which were plentiful.
Their kindness and helpfulness are from another planet. Although they speak almost no English and the communication problem is great, they will still try to help you, and several times they even went out of their way to take you where you wanted. They are modest, humble and you see very strongly the respect and morals they have as a people in their everyday life.
You will never hear intense conversations, or intense speeches on the phone from anyone, especially in a public place. You won't hear honking and commotion outside on the street. It is generally very quiet.
Smoking is prohibited on the streets and sidewalks and in general in public places. For those who want to smoke, there are special areas for this purpose.
Tokyo has more Michelin star restaurants in total than London, Paris and New York combined!
They drive like in England, since the steering wheel is on the right. The same reverse for us is some other things like on escalators where you stand on the left and move from the right where it is considered the "rapid transit" lane.
Crime in the country is very low and at no point during the trip did I feel uncomfortable.
They do not accept tips and even consider it derogatory. If you leave some extra money they will most likely either insist you take it back or hunt you down because they think you forgot it.
Another strange thing I would say, but now you find it in very good hotels even in Greece are the robotic or otherwise "smart" toilets. Main function that all models have is that the lid of the basin was heated and opened or closed in some automatic. The entire toilet was managed by a remote control that had various functions. You could have, for example, a massage, adjust the inclination and water pressure of the bidet, and also a dryer. You could also find basins with a washbasin on top so that the cistern could be filled with the water you already use to wash yourself.
They love cash very much and I would say prefer it to cards. As for their money, it was one of the easiest systems I've ever come across, since the Yen has no subdivisions like the dollar, euro and pound for example, so all you saw was yen.
They are not people who will hug you and do not like physical contact such as hugs or handshakes. Personally, I had forgotten my mobile phone in a store and when I went back to get it and out of joy I went to hug the owner, he took a step back. In the same pattern as with money or credit that they usually don't take it directly from your hands, but you have to leave it inside a disk and they take it from there. They will return the change or the card to you through him and not hand to hand
We may say that here in Greece or that mobile phones in general are an extension of our hands, but you could see this to its greatest extent there. Really all day all the time, everywhere and always with the mobile in hand and Bluetooth headphones.
In the entire time I was there I may have seen only two people out on the street who weren't wearing a mask. You really felt like they had them stuck on their face and wouldn't take them off for any reason anywhere. The mask was not mandatory, not even on public transport, so we didn't wear one anywhere either, but we were the only ones who did, and that might be why some people looked at us strangely.
They are very fond of gambling, karaoke and video games. They also have a lot of love for these machines that use a caliper to grab a doll. Really and especially in Akihabara you can find thousands of them.
It has vending machines for everything. From clothes to ready-made food and of course soft drinks and water.
With food and fast food in general they have an issue. I have never seen so many eateries anywhere. Really every second shop was an eatery. It is well known that Japanese cuisine is one of the best in the world and their sushi is somewhat different from our European style. You will find it in a wide variety and for all tastes, from the simplest street food to the most expensive restaurant. The good thing is that everywhere we went they had menus in English as well, but they also bring forks so I wouldn't be forced to try to eat with their own chop-sticks.
The Japanese were generally well dressed like a people. You were seeing new interesting styles, with many beautiful I would say combinations. Both in men and women. Generally as we all know they are petite and you don't find overweight people easily, so this combination goes perfectly with highlighting some very nice clothes.
In general, they are a consuming people and you can see it outside with how many shopping centers they have and how furiously they generally shop. I would say, however, that the young people of the country are in a balance somewhere between their own Japanese values and the great Americanization of consumerism.
I expected Tokyo to be much more expensive and this pleasantly surprised me. I don't know about rent, electricity and heating prices, but the prices in restaurants, hotels and supermarkets seemed very reasonable to me and nothing to do with, for example, those in America. A very reasonable and nice explanation given to me by my friend Giorgos Karagiannis who has visited the country many times is that they have always been at this price level, we just used to be very cheap and now with our precision in everything, we reached their own price level.
So with these and with these, another journey has come to an end, a journey unique and different from all the others, since this was a milestone for me and my life. It was a trip that included 5 others together. It was the trip where my dream came true, and all the hard work and sacrifices we made as a family paid off.
Although the original plan was different, the pandemic brought them so that this project was completed I would say in the most beautiful place, in the most magical and fairytale city of all, Tokyo. A city, a country that is a lifelong dream to visit for many people, especially those from the Western world, since the unknown, the distant, the strangest of the established things of the Western world is also the most enchanting. It is one of those trips, the memories of which one carries for the rest of one's life. Tokyo and Japan may be about a 20-hour flight from our country, but they represent a world completely different from ours. Totally different culture, different lifestyle and mentality, something that is out of the ordinary of the western world. A combination of technology and tradition where one marries the other.
But there is one more feature that makes my achievement a little different from the rest of the Greek runners and it has to do with the time in which I managed to run all 6 of these big Marathons. So I completed the 6 races relatively quickly since it took me a total of 525 days, i.e. 1 year, 5 months and 7 days, which makes me the 16th Greek to complete this feat, but the first to do it in such a short time! I started with an injury to Berlin on September 26, 2021 and with a time of 04:13 and finished in Tokyo on March 05, 2023, one hour down at 03:19! In total I did 525 days!
Of course, nothing ends here and life continues with new goals and new challenges. Always when one door closes another opens and that's how I intend to go from here on out. Opening new doors in my life. So don't stop dreaming!
And one last thing about the trips that I personally like a lot and have changed me as a person. The mind often gets stuck in the torturous routine of everyday life and some people are unable to expand the wide horizons that the brain moves with the result that they take some things for granted and think that the whole earth and the world is just an imaginary satellite that moves around them. Travel forces us out of the microcosm we live in and challenges our mind, spirit and body to reach a little further. Invest in travel and discover new places. I noticed that the more you travel, the calmer you become and the more differently you deal with things and situations. It may give you satisfaction to buy a good or certain repeated pleasure situations, but trust me these kinds of satisfactions are fleeting. On the contrary, the satisfaction and experiences you will get from a trip will follow you for a lifetime. See for yourself with an example. What thing will bring you pleasant feelings when you recall it to your mind? The purchase of a material good or a pleasant experience you had and more specifically a trip? Every travel experience shapes us, defines us, changes us and evolves us. Contact with new people, tastes, smells, images, activities, bring us into contact with many things we do not know and last a lifetime.
With my participation in this series of 6 Marathons, through the atmosphere of the games, the organizers, the places, the trips, I was filled with emotions and images that I will remember forever.
Thank you so much for listening to me!
Until next time, Be well be healthy and always do what we love and what makes us feel good.
Everything is a road:
Facebook Page
Instagram
website: https://olaeinaidromos.gr
website: http://georgiossavvidis.com/